Πώς είναι να είσαι τρανς πατέρας

Η δρα. LB Hannahs είναι ειδικός διαχείρισης ένταξης κοινωνικών ομάδων στην αμερικανική συμβουλευτική εταιρεία Tangible Development που ειδικεύεται σε τέτοιους είδους θέματα. Το 2017, η LB Hannahs βρέθηκε στη σκηνή του συνεδρίου TEDxUF στη Φλόριντα των ΗΠΑ όπου μίλησε για την εμπειρία πατρότητας ως τρανς (διεμφυλικό) άτομο και τι μπορεί αυτή να μας διδάξει για την αυθεντικότητα και την υπεράσπιση. Τι είπε κατά τη διάρκεια της ομιλίας μπροστά σε κοινό;

«Αυτοπροσδιορίζομαι ως τρανσέξουαλ άτομο και πιο συγκεκριμένα genderqueer (άτομο που δεν δέχεται τις συμβατικές διακρίσεις του φύλου και δεν ταυτίζεται με κανένα από τα δύο φύλα, ούτε με συνδυασμό τους). Για μένα αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι δεν ταυτοποιούμαι ως άνδρας ή γυναίκα. Νιώθω ότι βρίσκονται κάπου ανάμεσα και μερικές φορές έξω από αυτή την δυαδικότητα του φύλου. Αυτό σημαίνει ότι στην καθημερινότητα μου συχνά με αποκαλούν με το κύριε και με το κυρία. Όμως αισθάνομαι πιο άνετα και με τις δυο προσφωνήσεις, ο χώρος όπου μπορώ να είμαι κύριος και κυρία μου δίνει μια αίσθηση αυθεντικότητας. Για μένα η αυθεντικότητα δεν σημαίνει "άνεση". Σημαίνει να διαχειρίζεσαι και να διαπραγματεύεσαι τη δυσφορία της καθημερινής ζωής, ακόμα και σε περιπτώσεις που αυτό δεν είναι ασφαλές.

Όταν η εμπειρία μου ως τρανς άτομο “συγκρούστηκε” με τη νέα μου ταυτότητα ως γονέα, τότε μόνο κατάλαβα το βάθος των τρωτών μου σημείων και πώς αυτά με εμποδίζουν να είμαι ο πιο αυθεντικός μου εαυτός.

Ο τρόπος με τον οποίο θα με αποκαλεί το παιδί που θα περάσει την εφηβεία και θα ενηλικιωθεί, για το υπόλοιπο της ζωής ήταν για μένα εξαιρετικά τρομακτικό και ταυτόχρονα συναρπαστικό. Επί εννέα μήνες σκεφτόμουν ότι το να με φωνάζει “μαμά” ή κάτι παρόμοιο, δεν θα ανταποκρίνονταν καθόλου σε εμένα. Και ανεξάρτητα από το πόσες παραλλαγές του "μαμά" δοκίμασα, πάντα με έκανε να νιώθω καταναγκασμό και έντονη δυσφορία. Ήξερα ότι το να με αποκαλεί “μαμά” ή “μαμάκα”  θα ήταν ευκολότερο να αφομοιωθεί από τους περισσότερους ανθρώπους.

Δοκίμασα άλλες λέξεις και αισθάνθηκα καλύτερα γύρω από το όρο “μπαμπάς”. Καλύτερα αλλά όχι τέλεια. Ήξερα ότι το να με αποκαλεί “μπαμπά”, εμένα που γεννήθηκα ως γυναίκα, θα ήταν πιο δύσκολο και θα υπήρχαν πολύ περισσότερες άβολες στιγμές. Χωρίς να το καταλάβω όμως, έφθασε η ώρα που ήρθε στον κόσμο η κόρη μου η Έλιοτ και απέκτησα τη νέα μου ταυτότητα ως γονέας. Αποφάσισα να γίνω μπαμπάς κι έτσι η νέα μας οικογένεια βγήκε στον κόσμο. 

Ένα από τα πιο συνηθισμένα πράγματα που συμβαίνουν όταν μας συναντούν έξω είναι να με αποκαλούν μαμά. Έχουμε δυο επιλογές: η πρώτη είναι να το αγνοήσουμε και να αφήσουμε τον κόσμο να με αποκαλεί μητέρα του παιδιού, κάτι που δεν είναι παράξενο για εκείνους αλλά συνήθως προκαλεί αμηχανία σε εμάς. Και το γεγονός με κάνει συχνά να περιορίζω την αλληλεπίδρασή μου με αυτούς τους ανθρώπους. Η δεύτερη επιλογή είναι να τους σταματήσουμε και να τους διορθώσουμε λέγοντας κάτι του τύπου: "Στην πραγματικότητα, είμαι ο μπαμπάς της Έλιοτ".​

Και τότε συμβαίνει ένα από τα δύο: οι φίλοι απλά το αποδέχονται ή απαντούν ζητώντας βαθύτατα συγγνώμη επειδή αισθάνονται άσχημα ή αμήχανα ή ενοχή ή περίεργα. Αλλά αυτό που συμβαίνει συχνά είναι το μπέρδεμα. Μερικοί με κοιτάζουν με έντονο βλέμμα και ρωτούν: "Αυτό σημαίνει ότι θέλεις να αλλάξεις φύλο; Θέλεις να γίνεις άντρας;" ή "Πώς μπορεί αυτή να είναι μπαμπάς; Μόνο οι άνδρες μπορούν να είναι  μπαμπάδες".

Η πρώτη επιλογή είναι συχνά η ευκολότερη. Η δεύτερη όμως είναι πάντα η πιο αυθεντική. Και όλα αυτά τα σενάρια περιλαμβάνουν ένα επίπεδο δυσφορίας, ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση. Και πρέπει να πω ότι, με την πάροδο του χρόνου, απέκτησα μεγαλύτερη ικανότητα αντιμετώπισης αυτών των καταστάσεων. Αλλά η δυσφορία ακόμα υπάρχει.

Έχουμε αντιμετωπίσει ήδη πολλές δύσκολες στιγμές, ακόμη και μερικές πολύ οδυνηρές. Αλλά επίσης υπήρξαν και στιγμές, σε δύο μόλις χρόνια, που επικύρωναν και μερικές φορές μεταμόρφωναν το ταξίδι μου ως μπαμπάς και τον δρόμο μου προς την αυθεντικότητα».