Μίλα μου βρόμικα: Ζηλεύει πολύ, σε αρρωστημένο σημείο

Αγαπημένο μου μανεκέν, είμαι 24 ετών και τους τελευταίους 10 μήνες βρίσκομαι σε σχέση με έναν άνθρωπο, που πραγματικά μπορώ να πω πως ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα! Δεν είναι ότι είχα πολλές εμπειρίες μέχρι τώρα, δυο σχέσεις μόνο. Το αγόρι μου είχε έντονη σεξουαλική ζωή, αλλά καμία σχέση, ενώ -όπως λέει- δεν πίστευε στον έρωτα μέχρι που με γνώρισε. Η αλήθεια είναι πως το πιστεύω κι όλο αυτό με κάνει να νιώθω πως βρήκαμε ο ένας στον άλλο αυτό που αναζητούσαμε, χωρίς καν να το ψάξουμε. Το θέμα μου είναι πως ζηλεύει πολύ, σε αρρωστημένο σημείο. Μαλώνουμε πολύ συχνά και δραματοποιεί στο μυαλό του καταστάσεις, που δεν αξίζει καν να συζητηθούν. Επίσης, πάντα με κατηγορεί πως προκαλώ ή πως κοιτάζω άλλους άντρες, ενώ εγώ έχω μάτια μόνο για εκείνον. Τι να κάνω; Πάντα κλαίω και απλά περιμένω να ηρεμήσει για να μιλήσουμε, αλλά μετά ξεκινάνε πάλι τα ίδια. 

Αγαπημένη μου, με ξέρετε πια, ψοφάω για love stories, κεραυνοβόλους έρωτες και τέτοια! Πιστεύεις, όμως, ότι αξίζεις να βιώνεις μια τέτοια κουραστική (το λιγότερο) φάση, ενώ πολύ απλά θα έπρεπε να ζείτε 10 μήνες τον απόλυτο έρωτα στα απόλυτα μέλια; Η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα φυσιολογικό, που το νιώθουμε όλοι ανά περιστάσεις. Άλλο αυτό και άλλο να φτάνει κανείς σε “αρρωστημένο σημείο”, όπως μου γράφεις. Ειδικά, όταν συνεχώς βρίσκεσαι εσύ τελικά να αμφισβητείσαι για την εντιμότητα και την ειλικρίνεια σου, να απολογείσαι χωρίς λόγο και εν τέλει να στεναχωριέσαι χωρίς λόγο. Μην κάνεις κανένα παζάρι σε αυτό το θέμα. Καθίστε κάτω και συζητήστε ως πολιτισμένοι άνθρωποι, που έχουν πάνω απ' όλα εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον και που τρέφουν σεβασμό ο ένας στην προσωπικότητα του άλλου. Από εκεί και πέρα, χρειάζεται κυρίως να το διαχειριστεί μόνος του πρώτα και πάνω απ' όλα, γιατί είμαι σίγουρη ότι βασανίζεται και αυτός, καθρεφτίζοντας πάνω σου τις δικές του ανασφάλειες. Εσύ προστάτεψε εσένα.