Μίλα μου βρόμικα: Τον αγαπώ, αλλά βαριέμαι τη ζωή μου

Είμαι τριάντα κι αυτός τριάντα ένα. Έχουμε τρία παιδιά. Από δεκαοκτώ χρονών μαζί του είμαι. Δεν κατάλαβα διακοπές, βόλτες, ξενύχτια, φίλους και τώρα το έχω παράπονο. Εμείς λόγω οικονομικών, δεν μπορούμε να πάμε διακοπές, ούτε συνέχεια έξω. Το σεξ έχει γίνει ρουτίνα. Ξέρω το πότε, το πού και το πώς. Τον αγαπώ. Δεν θέλω άλλον, αλλά βαριέμαιιιιιιιιιι. Βαριέμαι τη ζωή μου.

Εσύ είσαι φίλη μου εντελώς και τελείως! Μα πως είναι δυνατόν, ειδικά μετά από την απόλυτη κλεισούρα της καραντίνας, να μην νιώθεις αυτό το συναίσθημα, που συνοψίζεται τελειότατα στη λέξη “μπούχτισμα”. Ένα τεράστιο “ουφ!” βγαίνει από τα σωθικά σου. Σε καταλαβαίνω. Είσαι ηρωίδα και άξια συγχαρητηρίων, που έφτιαξες την όμορφη οικογένεια σου, τόσο μικρούλα. Και επειδή, ακριβώς, είσαι τόσο αφοσιωμένη στην οικογένεια σου για τόσα χρόνια, πρέπει τώρα να ακούσεις αυτό το “ουφ!” και να σου δώσεις ό,τι χρειάζεσαι. Ένα ξέσκασμα, βρε αδερφέ. Σου αξίζει ένα τριήμερο, ένα ΣΚ, μια μέρα προσαρμοσμένη στις δικές σου και μόνο ανάγκες. Επιστράτευσε συγγενείς και φίλους για την απασχόληση των παιδιών και διαμόρφωσε το πρόγραμμα σου, όπως ακριβώς σου αρέσει. Το χρειάζεσαι. Μην μένεις στο “βαριέμαι” και στο κλαίω τη μοίρα μου. Δράσε! Πιες ένα ποτό με τη φίλη σου στο πάρκο, πήγαινε για πρώτο ραντεβού ξανά με τον άντρα σου, γίνε παιδί μαζί με τα παιδιά σου, πλάνταξε στο κλάμα, κάνε βλακείες. Μας χρειάζονται οι βλακείες που και που. Και μετά πάλι από την αρχή. Από Σεπτέμβρη, θα σου έλεγα να μελετήσεις τι καινούργιο θέλεις και μπορείς να βάλεις στη ζωή σου. Για παράδειγμα, εγώ πριν 2 χρόνια, γράφτηκα σε μία ερασιτεχνική θεατρική ομάδα στο δήμο μου και πραγματικά τώρα μπορώ να πω ότι είναι από τα καλύτερα πράγματα που έκανα για τον εαυτό μου.