Μίλα μου βρόμικα: Θέλω να ανοίξω το δικό μου μαγαζί, αλλά φοβάμαι

Τζενάρα, βρίσκομαι σε δίλημμα. Θέλω να ανοίξω το δικό μου μαγαζί, έχω μαζέψει κάποιο κεφάλαιο, έχω βρει το μέρος. Ζαχαροπλαστείο θέλω να ανοίξω. Φοβάμαι πολύ, φοβάμαι να παραιτηθώ από τη δουλειά που είμαι τώρα (δουλεύω γραμματεία σε ένα γραφείο). Πώς να αφήσω τη σιγουριά και την ασφάλεια, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, έχω τα λεφτάκια μου σίγουρα και να πάω να ξεκινήσω κάτι δικό μου τέτοια εποχή; Όλοι μου οι φίλοι με παροτρύνουν να το κάνω, αλλά εγώ φοβάμαι. 

Εγώ, φίλη μου, σου βγάζω το καπέλο, και μόνο που το σκέφτεσαι. Ειδικά μέσα στη φάση της γενικότερης αβεβαιότητας, θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που θέλουν να επενδύσουν στον εαυτό τους και στα ταλέντα τους. Respect και πάλι respect, λοιπόν, στους ανθρώπους με έμπνευση και πίστη στον εαυτό τους. Ταυτόχρονα, όμως, δεν υπάρχει κάτι πιο λογικό από το να φοβάσαι. Δείχνει ότι δεν είσαι επιπόλαιη, ότι το ζυγίζεις με επαγγελματισμό και είμαι σίγουρη ότι θα κάνεις στον σωστό χρόνο την καθοριστική κίνηση του να φύγεις από τη «σίγουρη» τωρινή σου δουλειά (που εδώ που τα λέμε ποια δουλειά είναι σίγουρη τη σήμερον ημέρα). Και στ’ αλήθεια, δεν πιστεύω ότι θα σταματήσουμε ποτέ να φοβόμαστε ολοκληρωτικά, το σημαντικό είναι να μάθουμε να καθησυχάζουμε τους εαυτούς μας, όπως μια μαμά το παιδί της, και να μένουμε, όσο μπορούμε, πιστοί στα θέλω μας. Ειλικρινά, εύχομαι να είμαι από τους πρώτους πελάτες του ζαχαροπλαστείου σου.