Το παιδί λείπει ταξίδι για σπουδές

Η κόρη μου είναι πλέον φοιτήτρια. Πέτυχε τον στόχο της, έναν από τους στόχους της. Αν και τόσο μέσα της όσο και απέξω της ήξερε και ξέρει πώς η ζωή δεν πρέπει να σκαλώνει. Στα 18, στα 19, στα 20 δεν υπάρχει πέφτω και ζαλίζομαι. Πέφτω και σηκώνομαι, χαίρομαι, προσπαθώ, μαθαίνω, ζω. Χωρίς υποσημειώσεις και «if», χωρίς άγχη και φοβίες καθώς τα φύλλα του φθινοπώρου πέφτουν ξερά πάνω στις κολοκύθες. Τα παιδιά μου τρελαίνονται για τις κολοκύθες του ξενόφερτου χάλοουιν. Εμένα πάλι μου αρέσει η γλυκιά κολοκυθόπιτα. Περί ορέξεως…

Όλοι με ρωτούν πώς αισθάνομαι τώρα που το δωμάτιό της είναι άδειο. Το οποίο μου παραχώρησε, συγκεκριμένα το γραφείο της, για να έχω άνεση. Συνέχεια με ρωτούν, πώς 
νιώθεις; Πως είσαι; Όχι, δεν είμαι λυπημένη. Δεν ξέρω αν όλοι όσοι με ρωτούν, και έχουν μικρά παιδιά, φοβούνται και αγωνιούν, από τώρα, για τη μέρα που το παιδί τους θα φύγει για σπουδές. Μάλλον κάνουν πρότζεκτ τη δική τους αγωνία. Όλα αυτά σε περίπτωση που το παιδί αλλάξει πόλη. Ή και χώρα. Αλλά και εκεί να μείνει, στην κάμαρά του, δεν έχει πια τις ίδιες ανάγκες ούτε έχει τόσο πολύ την ανάγκη σου. Αυτό φοβάσαι; 

Κρίσιμο σταυροδρόμι για έναν μεσήλικα. Από τη μια τα παιδιά που προχωρούν και από την άλλη οι παππούδες που δοκιμάζονται από τη σκληρότητα του γήρατος. Δεν ξέρω ούτε πώς νιώθω, με την έννοια ότι όταν το παιδί σου φύγει για σπουδές, ο λόγος είναι σπουδαίος, υπέροχος, όμορφος. Δεν συμβαίνει τίποτε το αρνητικό, ούτε επενδύουμε στο παιδί μας για να είναι υποφερτή η ζωή μας, αλλιώς είναι ξένη και φορτική και όλα τα καβαφικά. Δεν το σταματάμε. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις ένα άλμα. Δεν βρισκω λόγια διότι θέλω 
να ζω την κάθε στιγμή. Να χαμογελώ με τα μάτια της και όχι να βλέπω μέσα από τα 
μάτια της. 

Κι αν η φωλιά αδειάσει και μείνεις να μιλάς στους τέσσερις τοίχους, τότε δεν ήταν ποτέ γεμάτη. Στα πολύ δύσκολα «χτύπησε» ένα skype ή ένα zoom και θα στανιάρεις. Σκέψου πόσο ελεύθερο χρόνο θα έχεις για πράγματα που δεν μπορούσε ούτε να σκεφτείς…