Μίλα μου βρόμικα: Είπε το «ναι», γιατί καθυστερεί τόσο τον γάμο;

Για να σε ρωτήσω, ρε Τζενάρα, επειδή βλέπω ότι σε διαβάζει η φίλη μου με τις φίλες της. Της έχω κάνει πρόταση γάμου της κοπελιάς μου από το 2018 και από τότε ούτε το ξανασυζητήσαμε. Το δαχτυλίδι, που της πήρα, δεν το φοράει, γιατί λέει δεν της κάνει. Όλο θα πάει να το φτιάξει κι όλο δεν πάει. Να πω σε αυτό το σημείο ότι είχε πει «ναι» έτσι; Με δουλεύει τελείως; Άμα το δει κιόλας, μπας και μου απαντήσει. 

Αρχικώς, θα ήθελα να ευχαριστήσω εγκαρδίως το κορίτσι σου και τις φίλες της, που διαβάζουν ανελλιπώς τη μία και μοναδική αυτή στήλη. Στο ζουμί, όμως, από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου στο θέμα «πρόταση γάμου», μπορώ να διακρίνω τρεις βασικές κατηγορίες. Εκείνες τις φίλες μου που είπαν αμέσως «ναι» και μέσα σε 1 χρόνο (το πολύ) σου οργάνωναν από γάμο μέχρι Ολυμπιακούς Αγώνες. Τις άλλες φίλες μου που είπαν αμέσως «όχι» και καταλαβαίνουμε όλοι πού οδήγησε αυτό. Και εκείνη την κατηγορία που είπαν «ναι», αλλά νιώθουν πως έχουν να ντιλάρουν κάποια πράγματα μέσα τους πριν προχωρήσουν. Θέλουν να παντρευτούν –όντως– σε αυτή τη φάση της ζωής τους; Τους αφορά ο γάμος εν γένει; Πώς έχουν βιώσει τον γάμο των δικών τους; Θέλουν ακόμα να είναι σε αυτή τη σχέση; Παίζουν πολλά και χρειάζονται χρόνο για να τα διαχειριστούν. Εδώ, όμως, είναι που έρχεσαι εσύ, που ξέρεις τι θέλεις. Θέλεις να παντρευτείτε. Αλλά στην πραγματικότητα τι σημαίνει αυτό το «and they lived happily ever after», όταν δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας;