Μίλα μου βρόμικα: Μήπως έχω διαλέξει λάθος επάγγελμα;

Σε έχει πιάσει ποτέ να σκέφτεσαι ότι διάλεξες λάθος επάγγελμα; Να λες πώς είναι δυνατόν να κάνω αυτή τη δουλειά; Εγώ κάθε μέρα που ξεκινάω να πάω στο μάθημα δεν την παλεύω. Είμαι καθηγήτρια αγγλικών και μπορώ να σου εκμυστηρευτώ πως βαριέμαι αφόρητα κάθε μου μάθημα. Φαντάσου οι μαθητές μου! Πραγματικά, όταν ξεκίνησα, θυμάμαι να ετοιμάζω με τις ώρες τα μαθήματά μου, να προσπαθώ να τα κάνω διασκεδαστικά, να σκέφτομαι παιχνίδια. Τώρα απλά πάω, διαβάζουμε το βιβλίο και φεύγω. Καμία διάθεση, καμία ενέργεια. Δεν ξέρω αν θα μου άρεσε να κάνω κάτι άλλο, όποτε πάω να το σκεφτώ τρέμω. Τι λες; 

Σε εμένα το λες, που όταν δούλευα ως δικηγόρος, ένιωθα το σακάκι βαρύ επάνω μου και πάλευα να βρω το κουράγιο να παραιτηθώ από τη δεύτερη κιόλας μέρα; Δεν φταίει, φυσικά, το επάγγελμα ως επάγγελμα, είναι ότι εγώ σε εκείνη τη φάση δεν ήμουν πιστή στον εαυτό μου και στα θέλω μου. Ευτυχώς, λοιπόν, θα πω, που δεν είμαστε μονοδιάστατες προσωπικότητες, ούτε ρομπότ για να δουλεύουμε στον αυτόματο. Προτείνω, λοιπόν, να πατήσεις ένα pause για να χαλαρώσεις. Όχι –απαραιτήτως– να παραιτηθείς (εδώ παίζουν μεγάλο ρόλο και τα οικονομικά σου), αλλά περισσότερο να στραφείς μέσα σου και να σε ακούσεις. Είναι απολύτως λογικό να τρέμεις μπροστά στο άγνωστο. Ίσως, και να βρίσκεσαι μπροστά σε μία αλλαγή πίστας στη ζωή σου. Πάρε τον χρόνο σου, λοιπόν, και αντί να βαρυγκωμάς κάθε μέρα με την τωρινή σου δουλειά, κάτσε να ακούσεις προσεκτικά εσένα. Αν καταλήξεις πως έκανε τον κύκλο της η δουλειά σου ως καθηγήτρια αγγλικών, ψάξε να δεις πού μπορούν να σε οδηγήσουν τα υπόλοιπα σου ταλέντα. Ποτέ δεν είναι αργά για restart, ούτε καθορίζεται η ζωή μας ολόκληρη από μια επιλογή που κάναμε στα 18 μας. Ωστόσο, επειδή μου γράφεις ότι στις αρχές της επαγγελματικής σου ζωής είχες μεράκι και όρεξη, δες και κάποιες εναλλακτικές στον ίδιο χώρο και πώς μπορείς να επανοηματοδοτήσεις αυτό που κάνεις στο πλαίσιο κοινωνικής προσφοράς, για παράδειγμα, ή να βρεις κάποια ευκαιρία με ένα δικό σου φροντιστήριο.