Μίλα μου βρόμικα: Ήρθαμε κοντά και αυτός μου έφερε ξυραφάκι...

Αγαπημένη μου Τζένη, θέλω να σου εξομολογηθώ εδώ κάτι, που βαραίνει πολύ. Είμαι 22 και πριν λίγο καιρό γνώρισα ένα αγόρι σε ένα πάρτι με το οποίο ανταλλάξαμε τηλέφωνα, αρχίσαμε να μιλάμε και κανονίσαμε να βγούμε ραντεβού. Μετά τον καφέ μας, ήρθαμε πιο κοντά και άρχισε να μου λέει να πάω σπίτι του να συνεχίσουμε. Μου άρεσε πολύ και είπα να πάω. Τον ακολούθησα κι όταν αρχίσαμε να ερχόμαστε αρκετά κοντά και να μένουμε χωρίς ρούχα, αυτός έφυγε πήγε στο μπάνιο και επέστρεψε με ένα ξυραφάκι, λέγοντάς μου ότι θα το χρειαστώ. Έφυγα από το σπίτι του σχεδόν με κλάματα και δεν τον ξαναείδα ποτέ, αλλά είχε προλάβει να με κάνει να νιώσω ένα μηδενικό.

Όμορφό μου κορίτσι, κανένας, μα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας πει πώς θα ορίσουμε τα σώματά μας. Φτάνει πια! Αν μας αρέσουμε με τρίχες ή χωρίς τρίχες σε οποιοδήποτε σημείο εμείς επιθυμούμε, αυτό είναι δικό μας θέμα και μόνο. Δεν είμαστε αντικείμενα, ούτε κούκλες φτιαγμένες για να εξυπηρετούμε τις φαντασιώσεις και τα πρότυπα με τα οποία έχουν θρέψει οι σεξιστικές ταινίες, οι διαφημίσεις και η κοινωνία η ίδια το μυαλό κάποιων αντρών. Όλοι έχουμε ανασφάλειες, αλλά προσπαθούμε να τις γαληνέψουμε και όχι να τους δίνουμε τόσο χώρο, ώστε να πληγώνουμε και άλλους στο διάβα μας. Ο συγκεκριμένος τύπος φαντάσου, λοιπόν, τι ανασφάλειες και τι έλλειψη παιδείας έχει, για να φτάσει στο σημείο να βγάζει τα κόμπλεξ του πάνω σε έναν άλλον άνθρωπο, ειδικά πάνω σε μια τόσο τρυφερή στιγμή. Εσύ, κορίτσι μου, είσαι η υπέροχη της ιστορίας αυτής, εκείνον θα ήθελα να ρωτήσω απλά: Πόσο κενός άνθρωπος είσαι, ρε φίλε, που ορίζεσαι από... τρίχες;