Μίλα μου βρόμικα: Με δυσκολεύει να ενταχθώ σε μια νέα παρέα

Αγαπητή Τζένη, το δικό μου θέμα σχετίζεται με τις κοινωνικές συναναστροφές μου. Είμαι φοιτήτρια και χάρη στην καραντίνα κατάφερα να δω κάποια πράγματα διαφορετικά. Με την παρέα αυτή που ήμουν, δεν ταίριαζα κι απομακρύνθηκα, γιατί ένιωθα ότι πιέζομαι ψυχολογικά. Ο καθένας έχει την παρέα του και μου φαίνεται πολύ δύσκολο να ενταχθώ κι εγώ σε κάποια. Είναι φορές που νιώθω μειονεκτικά και αγχωμένη, χωρίς να υπάρχει λόγος, αλλά κι ανεπιθύμητη. Πιστεύω ότι κάτι θα μου συμβεί. Αυτά ήθελα να σας γράψω. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων! 

Αυτός ο πληθυντικός με διαλύει! Πιάνω τον ενικό και πάμε στο θέμα μας. Όλοι, πιστεύω, στην καραντίνα κάναμε το ξεσκαρτάρισμά μας, ηθελημένα ή μη. Αυτή η απόλυτη ησυχία/απραξία μάς έδωσε πολυυυυύ χρόνο να σκεφτούμε και να μας γνωρίσουμε καλύτερα. Αυτό ακριβώς έκανες κι εσύ. Και, προφανώς, δεν είναι μια εύκολη διαδικασία η αυτογνωσία, it’s a lifetime project, που λέμε και στο Κάτω Χαλάνδρι. Το σημαντικό είναι ότι ξέρεις πλέον ότι δεν ταιριάζει η προσωπικότητά σου με τον χαρακτήρα της παρέας σου και επιλέγεις, αντί να αναλωθείς και να διασκορπιστείς, να κρατήσεις αποστάσεις. Πολλές φορές, μπροστά σε μια νέα και άγνωστη φάση της ζωής μας, βιώνουμε άγχος. Όταν αποφάσισα το 2007 να πάω μόνη μου σε μια ξεχασμένη πόλη της Ισπανίας για Erasmus, ξέροντας ότι εκεί δεν βρίσκεται κανένας άλλος Έλληνας, πίστεψέ με το κλάμα πήγε κορόμηλο, όμως σιγά-σιγά και σταθερά βρήκα τα πατήματά μου. Ίσως είναι πολλή αρχή ακόμη για να πεις ότι δεν ταιριάζεις με κανέναν και να είσαι απόλυτη. Μέχρι να βρεις τα «κολλητάρια» σου και να καταλήξεις στην «οικογένεια» που θα φτιάξεις εσύ, ίσως περάσει λίγος καιρός, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει νομοτελειακά. Σε κάθε περίπτωση, αν νιώθεις ότι το χρειάζεσαι μπορείς να βρεις και να μιλήσεις με κάποιον ειδικό, που θα σε βοηθήσει να διαχειριστείς ό,τι σε δυσκολεύει.