Όταν φεύγουν τα παιδιά και μένουμε μόνοι στο σπίτι

Πάνω στην κυπαρισσένια πόρτα ένα κόκκινο στεφάνι. Μικρά ελαφάκια, φωτισμένα. Σκηνικό καθησυχαστικό. Χαζεύοντας όμορφα σπίτια με τέλεια διακοσμημένες εισόδους, διπλά σαλόνια, διπλές κουζίνες, όλα διπλά, συνειδητοποιώ πως το διαμέρισμα στο οποίο ζούμε είναι μάλλον μικρό. Στα σπίτια τύπου «Πύργος του Ντάουντον» αλλάζει η ώρα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Ξεκινάς παρά πέντε από το τρίτο μπάνιο και φτάνεις και πέντε στο ένα από τα καθιστικά. Ενδέχεται και να μη συναντήσεις κάποια μέρα τα αγαπημένα σου συγγενικά πρόσωπα, εκτός κι αν το επιδιώξεις. Για μια παρτίδα μπριτζ ή έναν περίπατο κάτω από τις καστανιές. Και στο μεγάλο τραπέζι του πρωϊνού μπορούν να γίνουν γοητευτικές συζητήσεις. Τι λέει ο κόμης;

Πριν από κάποια χρόνια, όχι και πάρα πολλά, τα 117 τετραγωνικά μέτρα έμοιαζαν πολλά για να μεγαλώσουν δύο παιδιά. Όχι σαν τον Πύργο του Ντάουντον, που θέλει άπειρο ξεσκόνισμα. Τα παιδιά ενηλικιώθηκαν και οικοδομούν τον δικό τους κόσμο. Κι έτσι ξαφνικά το σπίτι συρρικνώθηκε στα μάτια μου. Ξεφούσκωσε, σαν τα φουσκωτά σπίτια στους παιδότοπους, όταν ανοίγει μια σχεδόν αόρατη τρύπα. Ο μικρόκοσμος γίνεται ακόμα πιο μικρός καθώς στενεύει ο κύκλος γύρω από τον εαυτό μας.

Το μελό δεν μου αρέσει. Ξέρω πως για άλλους τα 117 τ.μ. είναι πολλά, για άλλους λίγα. Αλλά εγώ αναφέρομαι στον δικό μου μεγεθυντικό φακό, αν και έχουμε να κάνουμε με ιδιωτικό φαινόμενο σμίκρυνσης. Φέτος, και για πρώτη φορά μετά από τόοοσα χρόνια είμαστε μόνοι στο σπίτι. Δύο. Ανοίγουμε personally το advent calendar με τους καφέδες περιμένοντας να φτάσει παραμονή Χριστουγέννων για το μεγάλο δώρο, στη μέση της συσκευασίας, που είναι μια κούπα. Μια κούπα ακόμα, μιας και τις κούπες δεν τις χορταίνεις ποτέ… Ακόμα δύο με βίντατζ Αγιοβασίληδες στο ντουλάπι με τις κούπες.

Χριστούγεννα μόνοι στο σπίτι. Η αίσθηση ότι ο χρόνος περνάει όχι σαν παπάκι, αλλά σαν χιλιάρα μηχανή. Με κομμένη την εξάτμιση σου κόβει τα ήπατα καθώς οργώνει την άσφαλτο. Είναι τα χαμόγελα των παιδιών σου, είναι τα λαμπερά τους μάτια και η ζεστασιά των χεριών τους που απαλύνουν την αίσθηση ότι έχεις αρχίσει να κατεβαίνεις την άλλη πλευρά του λόφου.  Τα 117 τ.μ. είναι λίγα και συγχρόνως πολλά. Λιγότεροι οι ένοικοι, λιγότερα κι αυτά. Ο χώρος αλλάζει κλίμακα νοερώς για να μοιάζει και πάλι οικείος. Αλλά τα δωμάτια αδειάζουν κι ας γεμίζουν ρούχα. Κάτι σαν άτυπο βεστιάριο. Οι ντουλάπες άλλωστε ποτέ δεν είναι αρκετές. Κάτι σαν τις κούπες.

Φαγητό για δύο, καλύτερα comfort food. Δέντρο, λιλιπούτειο και διάκοσμος πιο λιτός. Για το καλό των ημερών. Μια νέα σελίδα. Αυτά τα Χριστούγεννα, μετά από τόσες καραντίνες και την ομίχλη των μεταλλάξεων, θα είναι διαφορετικά. Πρέπει να είναι διαφορετικά. Θαλπωρή διαμορφωμένη από τις περιστάσεις και το εορταστικό κλίμα, που το αντιλαμβάνομαι ως αισιοδοξία.  Στα πενήντα+ ανοίγεις νέο κεφάλαιο στη ζωή. Και το υπογράφεις. Όταν δεν βαριέσαι να δεις για δέκατη φορά το «Love Actually», όταν δεν βαριέσαι να προσθέσεις άλλο ένα όνομα στη λίστα με τα δώρα. Καθόλου κάλτσες φέτος. Όταν τρελαίνεσαι για το καινούργιο γιαπωνέζικο στη Σπυρομήλιου. Λιγότερα μελομακάρονα στο τραπέζι, είμαστε και «μεγάλοι» άνθρωποι σε ένα σπίτι που φαίνεται πια «μικρό». Έχει κι αυτό τη χάρη του. Άλλωστε, θα έρθουν και τα παιδιά. Καλά Χριστούγεννα.