Μίλα μου βρόμικα: Το κινητό μου έχει γίνει δυνάστης της ζωής μου

Τζένη, το δικό μου πρόβλημα δεν είναι αισθηματικής φύσεως, όμως στο εκμυστηρεύομαι, γιατί είχα δει ότι είχες μιλήσει για τις ώρες που περνάμε στο κινητό μας. Νιώθω, λοιπόν, ότι το κινητό έχει γίνει δυνάστης της ζωής μου. Κυριολεκτικά. Από τη στιγμή που έγινα φοιτήτρια και επαναπαύτηκα, το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού μου. Αν το αποχωριστώ για λίγο, αισθάνομαι ότι χάνω σημαντικές εξελίξεις από όσους ακολουθώ, από τα νέα της ημέρας ή ότι πρέπει να έχω πάντα το τέλειο podcast να με συνοδεύει, όταν περπατάω. Ξαφνικά, έχω γεμίσει με απίστευτο άγχος, ενώ οι πραγματικές μου δουλειές από τις πολύ απλές μέχρι τις πιο απαιτητικές πάνε πίσω. 

Λοιπόν, αρχικά ψυχραιμία. Παν μέτρον άριστον. Μην πανικοβάλλεσαι. Είναι πάρα πολύ σημαντικό, που το αναγνωρίζεις πρώτα εσύ η ίδια και θες να το αλλάξεις. Προσπάθησε, λοιπόν, με αργά και σταθερά βήματα, γιατί υπάρχει λύση και θα δεις τα αποτελέσματά της αρκετά σύντομα, αν έχεις πίστη και κυρίως συνέπεια. Την επόμενη φορά που θα πας μέχρι το περίπτερο να ψωνίσεις κάτι ή στο σουπερμάρκετ, δοκίμασε να μην πάρεις το κινητό μαζί σου. Εγώ, τουλάχιστον, αυτό κάνω. Όπως, επίσης, το βράδυ από μία ώρα και μετά, το αφήνω μακριά μου, ώστε να βαριέμαι να σηκωθώ να το πιάσω. Με το που σηκωθείς από το κρεβάτι σου το πρωί, θέσε τον κανόνα του «δεν ακουμπάω το κινητό» μέχρι να πιω καφέ. Και ένα ακόμη σημαντικό, βάλε χρονικό όριο στη χρήση των social media. Το δίνουν πλέον ως δυνατότητα και οι ίδιες οι εφαρμογές. Δεν χρειάζονται υπερβολές. Διάλεξε τι σου ταιριάζει. Μικρούς και ρεαλιστικούς στόχους, που θα κάνουν τη διαφορά. Σιγά σιγά, θα σου γίνουν συνήθεια. Απλά να θυμάσαι, το κλειδί βρίσκεται στη συνέπεια.