Μίλα μου βρόμικα: Ο απολογισμός της χρονιάς μού φέρνει άγχος

Τζένη! Άλλη μια χρονιά πλησιάζει στο τέλος και το μεγαλύτερό μου άγχος έρχεται και πάλι. Τι έχω κάνει; Τι πρόλαβα να κάνω; Πόσοι στόχοι μου επετεύχθησαν; Εξελίχθηκα ή μένω στάσιμη; Γιατί εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι η μία εβδομάδα να καταπίνει την άλλη.

Αυτός ο τυπικός απολογισμός, όλα αυτά τα ερωτήματα έτσι αυστηρά διατυπωμένα, με έκαναν να αισθανθώ εγώ άβολα. Φίλη μου, λυπάμαι που στο λέω, αλλά σε αντιμετωπίζεις σαν υπάλληλο στην εταιρεία σου. Στεγνά μαθηματικά. Τι μπήκε, τι βγήκε, άντε και του χρόνου να πάμε καλύτερα. Δεν είναι έτσι η ζωή. Ειδικά στις συνθήκες μιας πανδημίας, που όλα είναι ακόμη πιο δύσκολα και φοβισμένα. Σε παρακαλώ, λοιπόν, να σου μιλάς πιο ανθρώπινα, με κατανόηση. Δεν είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές, που πρέπει να κατακτάς συνέχεια στόχους. Να σου απαντήσω, λοιπόν, χωρίς να κρατάω ημερολόγιο της ζωής σου. Είμαι σίγουρη ότι έχεις εξελιχθεί. Όλοι μας έχουμε εξελιχθεί, απλά και μόνο γιατί έχουμε βιώσει καινούργια ή παλιά συναισθήματα. Δεν είσαι σίγουρα ο ίδιος άνθρωπος, που ήσουν όταν ξεκίνησε το 2021. Οι μέρες μπορεί να πέρασαν γρήγορα, αλλά όχι χωρίς να σου αφήσουν μαθήματα, σκέψεις και αλλαγές στη ζωή σου. Από μια απλή αλλαγή στην καθημερινή σου ρουτίνα ή μία καινούρια ανακάλυψη στη γειτονιά σου μέσα στην καραντίνα μέχρι μια μετακόμιση ή μια αλλαγή στα επαγγελματικά σου. Ο τρόπος που σκέφτεσαι και οι εμπειρία σου είναι διαφορετικές. Ας ξεχάσουμε για λίγο τις λίστες, ας βγάλουμε από τη ζωή μας για λίγο το ρολόι κι ας δυναμώσουμε εκείνο το τραγούδι στο ραδιόφωνο. Δεν είμαστε άλογα κούρσας. Η ζωή είναι ένα δώρο. Στα εύκολα, στα δύσκολα και στα βαρετά.