Έρχεται μια ωραία μέρα και είσαι 55-65

Μερικά πράγματα είναι πιο ζόρικα όσο μεγαλώνεις, όπως, π.χ., το μπάντζι-τζάμπινγκ και το να βρεις σουτιέν χωρίς να δοκιμάσεις εξήντα (σουτιέν). Άλλα, πάλι, γίνονται πιο εύκολα: μην πιστεύεις τους απαισιόδοξους, υπάρχουν πράγματα που δουλεύουν ρολόι κυρίως μετά τα 40... σόρι, τα 50, εεεε, τα 60.

Όταν είσαι 25, έχεις κάποιες ευκολίες – αντοχή, ενέργεια, συν ότι όλοι σε κοιτάζουν επειδή είσαι φρέσκια και δροσερή. Μόνο που, όταν είσαι 25, σιχαίνεσαι την έκφραση «φρέσκια και δροσερή», σου φαίνεται βουκολική, τυρί, ίου. Με άλλα λόγια, είσαι κάτι που δεν σου αρέσει. Είσαι κάτι που γυαλίζει, αλλά εσένα σε κάνει να γυρίζεις τα μάτια σου στο ταβάνι: όλες/οι είναι φρέσκιες/οι και δροσερές/οί στα 25. Σε τι διαφέρεις εσύ από όλο τον κόσμο; 

Λοιπόν, ας πηδήξουμε τα ενδιάμεσα στάδια, γιατί έρχεται μια ωραία ημέρα και είσαι 55-65... Όλοι κοιτάζουν τα 25άρικα κι, αντί να σε πιάνει κατάθλιψη, αισθάνεσαι ανάταση που σταμάτησες καιρό τώρα να είσαι φρέσκια και δροσερή. Είσαι, ή μάλλον έγινες, αυτό που είσαι, και αν κάποιο άτομο σου δίνει σημασία, είναι επειδή του αρέσει αυτό που είσαι. (Υπάρχει η πιθανότητα να έχει πολύ καιρό να κάνει σεξ το άτομο, ή να θέλει δανεικά, αλλά δεν θα εξετάζουμε τώρα τις απογοητευτικές πιθανότητες, μόνον τις γοητευτικές...)

Ακούγεται βουρ-στο-κεχρί αλλά, αν είσαι 55+, ξέρεις τι εστί βερίκοκο: αν υποθέσουμε ότι στα 20-25 ένα άτομο δοκιμάζει πολλές διαφορετικές προσωπικότητες για να δει ποιο είναι στα αλήθεια ή ποιο βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια, όταν φτάνει στα 45, κάπου έχει καταλήξει, πόσο μάλλον στα 55. Με την ίδια λογική, εσύ που είσαι σήμερα 55-65 και θυμάσαι μόνον τα highlights των προηγούμενων δεκαετιών σου, με λίγη συγκέντρωση θα εκτιμήσεις τα οφέλη της (παρα)ωρίμανσης. Όπως:

Είσαι καλύτερα μέσα στο σώμα σου: Έχεις συνηθίσει το σχήμα του κορμιού σου και δεν σε χαλάνε πια ασημαντότητες όπως ψωμάκια, κρεμάσματα κλπ, βαριέσαι. Το θέμα είναι να μπορείς να ανεβαίνεις τις σκάλες (μέχρι τον 2ο είναι εντάξει, ας μην το παρακάνουμε, ειδικά αν υπάρχει ημιόροφος).

Επειδή έχεις μάθει το σώμα σου, ξέρεις πώς να το χειριστείς: Βρήκες τη σωστή μέθοδο δίαιτας ή γυμναστικής, πώς θα χάσεις ή θα κερδίσεις ένα κιλό, πώς θα σφίξεις τα μπράτσα σου. Αλλωστε έχεις δοκιμάσει τα πάντα και ξέρεις τι λειτουργεί και τι όχι (τίποτα, να πάνε στο διάολο όλα, γεροί να είμαστε…) 

Ξέρεις πώς να ντυθείς: Υπάρχει ένα είδος ρούχων που σε κολακεύει κι ένα είδος το φοράς μέσα στο σπίτι. Δεν αγωνιάς μπροστά σε ένα τιγρέ κολάν που ταίριαζε υπέροχα στην Μπρίτνεϋ Σπήαρς πριν 20 χρόνια, γιατί ξέρεις ότι αν το φορέσεις εσύ θα είσαι σαν βόας που την έφαγε (την Μπρίτνεϋ). Αντίθετα, έχεις «κομμάτια σιγουριάς», που πάντα σε βγάζουν ασπροπρόσωπη, και «κομμάτια ρισκέ», που τα φοράς μόνον σε εποχές τρέλας. Ακόμα κι όταν τα ανακατεύεις, μπορείς άνετα να τα φοράς όλα μαζί μέσα στο σπίτι. Σιγά μη σκάσεις. 

Κάτι καταλαβαίνεις από άτομα Νο 1: Εκεί που παλιά έπεφτες σαν ώριμο σύκο μόλις σου χαμογελούσε άτομο με μακριά μαλλιά στην ουρά, τώρα ξέρεις ότι (α) τα μακριά μαλλιά βουλώνουν τον νεροχύτη και (β) με τέτοια μαλλούρα ένα άτομο δεν κάνει δουλίτσα εκτός αν είναι ντράμερ. Και δεν θέλεις να βγαίνεις με ντράμερ (δεν θέλεις, πίστεψέ με!), γιατί έβγαινες με ντράμερ στα 25 και δεν είδες καθόλου φως. Εκτός που, χελόου;  Είσαι 55-65. Ήμαρτον, με το μαλλί κουρτίνα. 

Καταλαβαίνεις από άτομα Νο 2: Επειδή στα 20-45 σου έχαψες πολύ παραμύθι, τώρα, όποτε κάποιο άτομο πάει να σε παραμυθιάσει, αισθάνεσαι ότι το έχεις δει το έργο. Αν επαναλάβεις την ερώτηση, «πού ήσουν, αγάπη, μου όλη νύχτα;» πάνω από δύο φορές, ξέρεις πλέον ότι αυτή η αγάπη δεν είναι για σένα. Θα την αποχαιρετήσεις με ψυχραιμία και θα βρεις βαθμηδόν άλλη αγάπη, ή, ακόμα καλύτερα, καμία αγάπη. Ουστ. 

Καταλαβαίνεις από άτομα Νο 3: Μετά από έρωτες, χωρισμούς και κλάματα πλάι στο σταθερό/κινητό/σμάρτφον, το έχεις χωνέψει· ένας έρωτας δεν φέρνει το τέλος του κόσμου όταν γίνεται φύλλο-φτερό. Ενα κέρατο δεν φέρνει την καταστροφή, ένα τσιλιμπούρδισμα (αθώο, όμως) δεν σημαίνει «έχετε γεια, βρυσούλες» και η μονογαμία είναι ωραίο χόμπι, αρκεί να έχεις κι άλλα (χόμπι).

Πατάς πόδι στα επαγγελματικά: Σε  δουλειά που δεν σου ταιριάζει, λες «δεν την κάνω με τίποτα αυτήν την αηδία!». Ξέρεις τι μπορείς και τι δεν μπορείς να καταφέρεις, και σε πόσο χρόνο. Δεν κάνεις λάθη που σε οδηγούν σε απίστευτα ξενύχτια, δεν ποντάρεις σε δουλειές/αφεντικά/επενδύσεις που είναι τζούφιες, δεν λες «ναι» εκεί που ήθελες να πεις «όχι». Δεν λες «ίσως» εκεί που ήθελες να πεις «βρε δε πας στο διάολο;».

Έχεις λιγότερες ανασφάλειες: Όταν είσαι 50 χρονών, δεν ρωτάς τα φιλικά σου άτομα, «έχω σεξ απήλ;». Γιατί είναι μεγάλοι άνθρωποι, θα σου απαντήσουν «όχι, δεν έχεις». Φυσικά και έχεις σεξ απήλ, είναι σαν αφαλός, όλοι έχουμε, μόνο που οφείλεις να το χωνέψεις πριν τελειώσει το 50+. Βρίσκεσαι σε (ακόμα μια) δεκαετία κατά την οποίαν πρέπει να κάνεις καλό σεξ. Αν δεν κάνεις πολύ, που δεν κάνει κανένας πια, τουλάχιστον κάνε καλό. Οι Αμερικάνοι λένε να επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου «είμαι σεξοβόμβα έστω και πρώην, εγώ που με βλέπετε» μέχρι να το πιστέψεις. Αυτό είναι πιο χρήσιμο όταν γίνεται πριν κλείσεις τα 90. 

Πιστεύεις περισσότερο στον εαυτό σου: Είσαι η Νο 1 θαυμάστριά σου. Κανείς δεν πρόκειται να σε εκτιμήσει όσο σε εκτιμάς εσύ. Πρόσεξε μην την ψωνίσεις – υπάρχουν παραδείγματα ατόμων που στα 55, μετά από έναν καλό γάμο ή, έστω, καλό γκομενάκι, καβάλησαν ένα καλάμι μέχρι την Κοπεγχάγη. Δεν θέλεις να είσαι τέτοιο άτομο.

Δεν μεθάς: Επειδή δεν το σηκώνεις, αλλά και επειδή δεν βγαίνεις. Γλιτώνεις τα συκώτια, το δέρμα και την αξιοπρέπειά σου. Όλα αυτά κουρελιάστηκαν όσο ήσουν 20-45, καιρός να έρθουν στα ίσια τους.

Χρειάζεσαι λιγότερους ανθρώπους: Αν στα 25 ήθελες δέκα άτομα προκειμένου να περάσεις καλά, τώρα περνάς καλά μόνη σου, στο σπίτι. Δεν είναι Λας Βέγκας, αλλά έχεις την ικανότητα να διασκεδάζεις τον εαυτό σου. 

Είσαι λιγότερο θύμα: Δεν χρειάζεται επεξήγηση – στα 25-35-45 σου έκανες σεξ με άτομα τα οποία λυπόσουν και πήγαινες σε γεύματα/τραπέζια/καλέσματα επειδή δεν έβρισκες τρόπο να τα αποφύγεις. Πάνε αυτοί οι συμβιβασμοί, τώρα κάθεσαι σπίτι.

Σκέφτεσαι καλύτερες δικαιολογίες – για το οτιδήποτε. Ακόμα και για το ότι δεν βγαίνεις από το σπίτι.

Ναι μεν χρειάζεται να δοκιμάσεις εκατό σουτιέν για να βρεις ένα καλό, αυτό που βρίσκεις όμως είναι θεϊκό: Χρειάστηκε να γίνεις 55-65 χρονών για να καταλήξεις σε ένα σουτιέν της προκοπής. Ποτέ δεν είναι αργά!