Μίλα μου βρόμικα: Δεν νιώθω επαρκής με τη ζωή μου

Αγαπημένο μου μανεκέν, μέσα στην τρέλα που ζούμε, νιώθω διαρκώς αποσυντονισμένη! Είμαι σε μια φάση, που τελείωσα τη σχολή μου εδώ και δύο χρόνια και ενώ όλοι οι συνομήλικοί μου έχουν βγει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές, εγώ δουλεύω και νιώθω ότι δεν έχω ζωή. Δεν λέω, μαθαίνω να κάνω μικρά βήματα στη δουλειά που ονειρευόμουν και μου αρέσει πολύ που μιλάω με πελάτες, αλλά μήπως γεράσω πριν την ώρα μου;

Κάπως έχουμε μάθει (βάζω και τον εαυτό μου μέσα φυσικά) να μη λέμε σχεδόν ποτέ μπράβο στον εαυτό μας, να μη νιώθουμε ποτέ επαρκείς και –κυρίως– να μην είμαστε ευγνώμονες με τα όσα μας συμβαίνουν στο τώρα. Προφανώς και δεν κάνεις κάτι λάθος, ούτε γερνάς πριν την ώρα σου. Από πότε το να ωριμάζεις, να δοκιμάζεσαι σε κάτι καινούριο, να τολμάς και να βγαίνεις στον κόσμο της αγοράς και της εργασίας σε πάει πίσω; Μια χαρά τα κάνεις όλα. Απλώς, μην ξεχνάς πως η ζωή δεν χρειάζεται να είναι απαραιτήτως μια λίστα από τσεκαρισμένα κουτάκια. Σχολείο τσεκ. Πανεπιστήμιο τσεκ. Δουλειά τσεκ. Οικογένεια τσεκ. Είμαστε πάντα ελεύθεροι, ανάλογα με τα θέλω μας ανά περίοδο, να ανακατεύουμε τα χαρτιά της προσωπικής μας τράπουλας. Άσε, λοιπόν, τις συγκρίσεις με τους άλλους και ακολούθησε τη δική σου πορεία. Μπορεί σήμερα να ξυπνήσεις να πας στη δουλειά σου και αύριο –αν το θελήσεις– να πάρεις ένα backpack στον ώμο και να γυρίσεις τον κόσμο.