Τη λέξη επινόησε η Τζιλ Μπάιντεν και είναι αρκετά ακριβής για κάτι που έχουμε κάνει όλοι
Οι σχολικές γιορτές και οι γονείς
Την επόμενη φορά που θα πρέπει να μάθει το ποίημά του το παιδί μας, ας το ρωτήσουμε αν αυτό το ευχαριστεί κι ας αφήσουμε τη ματαιοδοξία μας στην άκρη
How are you mum: Οι σχολικές γιορτές, τα παιδιά που δεν θέλουν να συμμετέχουν και η ματαιοδοξία των γονιών.
Μετά από αποχή 2 χρόνων από τις σχολικές γιορτές λόγω πανδημίας, μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν μου έλειψαν καθόλου. Ίσως να είμαι από τους λιγοστούς γονείς που δεν χαίρονται ιδιαίτερα για αυτές τις σχολικές μαζώξεις. Οι λόγοι πολλοί και ένας από αυτούς είναι γιατί κι εγώ σαν παιδί δεν τρελαινόμουν να παίρνω μέρος σε παραστάσεις και να λέω ποιήματα.
Πλέον, από τη σκοπιά της μαμάς έχω να πω πως οι γονείς είναι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο άγχος για το αν θα πει σωστά το ποίημα το παιδί τους. Φυσικά αυτό το άγχος το μεταδίδουν και στο μικρό, το οποίο καλείται να μάθει το ποίημά του, να στηθεί μπροστά σε δεκάδες ανθρώπους και να δώσει παράσταση λες και πρόκειται να πάρει Όσκαρ. «Ο Γιωργάκης θα το πει καθαρά και δυνατά... Έλα, μπορείς κι εσύ!» Πόσες φορές δεν έχουμε πει ή ακούσει αυτή τη φράση; Δυνατά και καθαρά...
Για ακόμη μια φορά πιέζουμε τα παιδιά μας να κάνουν κάτι που δεν θέλουν. Φυσικά δεν αναφέρομαι στα παιδάκια που το «λέει» η ψυχή τους και λατρεύουν να λένε ποιήματα ή να παίζουν σε παραστάσεις, αλλά μιλάω για εκείνα τα παιδιά που τα τρομάζει κάτι τέτοιο, που νιώθουν άβολα μπροστά σε τόσο κόσμο και που σε καμία περίπτωση δεν το χαίρονται. Εμείς σαν γονείς έχουμε υποχρέωση να τα ρωτήσουμε αν θέλουν να λάβουν μέρος στη σχολική γιορτή κι αν είναι κάτι που τα ευχαριστεί. Πόσοι όμως από εμάς το κάνουν;
Έχω ζήσει στιγμές απείρου κάλους όπου τρίχρονα κλαίνε με αναφιλητά μέσα σε φανταχτερές στολές με γκλίτερ και φτερά, με σάλια και μυξούλες να τρέχουν, και πιπίλες να πέφτουν κάτω, φωνάζοντας τη μαμά τους να τα «σώσει». Οι δασκάλες μάταια προσπαθούν να ηρεμήσουν τα παιδάκια και οι γονείς, από την άλλη, το βρίσκουν χαριτωμένο.
Χαριτωμένο; Δεν νομίζω. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως στο τέλος κανείς δεν το ευχαριστήθηκε - η ταλαιπωρία για όλους ήταν μεγάλη και πολύ περισσότερο για τα παιδιά. Για αυτό την επόμενη φορά που θα πρέπει να μάθει το ποίημά του το παιδί μας, ας το ρωτήσουμε αν αυτό το ευχαριστεί κι ας αφήσουμε τη ματαιοδοξία μας στην άκρη.
Η σχολική γιορτή θα είναι πραγματική γιορτή μόνο εάν τα παιδιά μας είναι χαρούμενα λαμβάνοντας μέρος σε αυτή.