Τι παίρνεις και τι αφήνεις πίσω σου, λίγο πριν μπεις στο πλοίο που θα σε μεταφέρει στο νησί
Διακοπές με παιδιά: Πώς αλλάζουν οι διακοπές όταν προστίθονται μέλη στην οικογένεια.
Της Άννας Αμοργιανού
Κυριακή βράδυ γύρω στις 2.30 π.μ., θηλάζω μέσα στα μαύρα τα σκοτάδια και ξεφυσώντας από τη ζέστη σκέφτομαι ότι το καλοκαιράκι μας χτύπησε την πόρτα για τα καλά. Ταξιδεύω ήδη στις διακοπές που έρχονται καθώς θα είναι οι πρώτες που θα συνοδεύονται από το παιδάκι μας. Μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, θα συνοδεύονται από το παιδάκι μας ΚΑΙ την προίκα του. Αρχίζω να απαριθμώ τι πρέπει να πάρουμε μαζί μας, και συνειδητοποιώ ότι είναι μάταιο να κάνω αυτές τις σκέψεις τέτοια ώρα, ίσως καλύτερα κάποια στιγμή να τα καταγράψω σε μια λίστα. Αλλά μία που το λέω και μία που με πιάνουν τα γέλια γιατί πολύ απλά δεν χρειάζεται καμία λίστα. Τι να την κάνεις καλέ τη λίστα όταν πρέπει να τα πάρεις ΟΛΑ μαζί σου; Και όταν λέω όλα, εννοώ ΟΛΑ. Γιατί όταν έχεις μωρό δεν έχει σημασία εάν πηγαίνεις διακοπές για 3 μέρες ή για 3 εβδομάδες, το προικιό είναι προικιό – απλά στη δεύτερη περίπτωση θα χρειαστεί να προσθέσεις και κάποια πλυντήρια στο ενδιάμεσο.
Στο σημείο λοιπόν αυτό αναρωτιέμαι πως γίνεται μια σπιθαμή άνθρωπος, που το μόνο που κάνει είναι να τρώει και να κοιμάται, να έχει τόσα πράγματα τα οποία όλα μοιάζουν αναγκαία ώστε να τα φορτωθείς μαζί σου στην καλοκαιρινή αυτή πρώτη μετακόμιση aka διακοπές. Και τι εννοώ με τα τόσα πράγματα; Ζιπουνάκια, φορμάκια ύπνου, διάφορα ρουχαλάκια, πάνες αγκαλιάς, πανάκια, σεντονάκια, σελτεδάκια, σαλιάρες, καλτσάκια, καπελάκια, πάνες, φυσιολογικούς ορούς, ζυγαριά, πιπίλες, αποστειρωμένες γάζες, και άλλες πάνες, κρέμα συγκάματος, μωρομάντηλα, πετσέτες, κουνουπιέρα, κουβερτάκια, ψαλιδάκι για τα νύχια, baby oil, αντηλιακό, σαμπουάν, σαπούνι για το μπάνιο του, μπανάκι για ταξίδια, βάλε και άλλα μωρομάντηλα να υπάρχουν, λίκνο, στρώμα, μάρσιπο, καρότσι, απορρυπαντικό ρούχων, μπουκάλια, αποστειρωτές, κλπ, κλπ.
Οπότε εκεί παίρνω βαθιά ανάσα, ρίχνω έναν αναστεναγμό και λέω με καημό από μέσα μου «Α ρε Αννούλα... στα είκοσί σου χρόνια έπαιρνες απλά ένα σακιδιάκι και πήγαινες για κάμπινγκ και όλα όμορφα και ωραία. Μετά στα είκοσι οκτώ σου έπαιρνες ένα-δύο βαλιτσάκια για να πας στο εξοχικό/ενοικιαζόμενο δωμάτιο/ξενοδοχείο και πάλι όλα όμορφα και ωραία. Πλέον στα τριάντα πέντε σου δεν διανοείσαι να φύγεις από το σπίτι χωρίς αυτοκίνητο με μπαγκαζιέρα, τίγκα, και με ένα μωρό για το οποίο ακόμα δεν χρειάζεται να κουβαλάς παιχνίδια, πατίνια, ποδήλατα, φουσκωτά θαλάσσης, αντίσκηνα, κουβαδάκια, σκ@τάκια».
Και τσουπ! Αναπόφευκτα σκάει στο μυαλό μου η πιο πολυαπεσταλμένη- αγαπημένη καλοκαιρινή οικογενειακή φωτογραφία που τραβήχτηκε ποτέ, η οποία απεικονίζει την απόλυτη μεταφορά συμπράγκαλων από και προς την παραλία. Ήταν Αύγουστος του 2019 και ήμασταν για διακοπές στη Μάνη με την αδερφή του άντρα μου και την οικογένειά της. Τα ανιψούδια μου τότε ήταν ενός και τεσσάρων και είχαμε γυρίσει κυριολεκτικά σχεδόν τα πάντα, σε σημείο που πλέον απορώ πώς τα κάναμε όλα αυτά κουβαλώντας μαζί δύο μωρά παιδιά. Εκείνη τη μέρα λοιπόν, αφού είχαμε αράξει από νωρίς το πρωί στην παραλία, κατά τις τέσσερις το μεσημέρι αποφασίζουμε να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας για να πάμε με τα πόδια προς το σπίτι και να τσιμπήσουμε το κάτι τις μας. Ξεκινάμε για την επιστροφή και έτσι όπως είμαι με τον άντρα μου (τότε δεν ήταν), παρατηρούμε την αδερφή του και τον άντρα της να περπατούν μπροστά μας ζαλωμένοι με παιδιά, φουσκωτά, καρεκλάκια, καρότσια. Μας πιάνουν τα γέλια, και κάπου εκεί γίνεται το «κλικ» για να μη ξεχαστεί η στιγμή.
Τα τελευταία χρόνια τυχαίνει πολλές φορές να ανατρέχουμε σε αυτή τη φωτογραφία και να γελάμε με τα πόσα τέτοια κουβαλήματα έχουν κάνει καλοκαιριάτικα, την πόση ευλάβεια χρειάζεται για να οργανωθεί σωστά η τσάντα θαλάσσης αλλά και το πόσο σημαντική είναι η σωστή τοποθέτηση των αποσκευών και πραγμάτων μέσα στο αυτοκίνητο ώστε να μη μείνει τίποτα απ' έξω.
Την επόμενη φορά που θα πρέπει να μάθει το ποίημά του το παιδί μας, ας το ρωτήσουμε αν αυτό το ευχαριστεί κι ας αφήσουμε τη ματαιοδοξία μας στην άκρη
Όμως συνειδητοποίησα ότι αυτή η φωτογραφία πέρα από την πρώτη εντύπωση που σου δίνει αφού σκέφτεσαι «τι τραβάνε οι δόλιοι για ένα μπάνιο», κρύβει κάτι ξεχωριστό που δεν μπορείς να το δεις άμα δεν τους ξέρεις. Κρύβει τα δικά τους γέλια για την κατάστασή τους, κρύβει την αποδοχή της πραγματικότητάς τους, κρύβει την αληθινή αγάπη για τα παιδιά και την οικογένειά τους.
Αυτή η φωτογραφία με συγκινεί γιατί αποτυπώνει τι σημαίνει να είσαι γονιός- κουβαλάς όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί το θέλεις-, γιατί επιλέγεις να κάνεις αυτού του είδους τις διακοπές, γιατί και αν χρειαστεί να ανοιγοκλείσεις την τσάντα θαλάσσης 100 φορές μέσα σε 2 ώρες, εσύ θα είσαι οκ με αυτό και θα επιλέγεις να το διακωμωδείς παρά να μιζεριάζεις. Αυτή η φωτογραφία όχι απλά με συγκινεί, μου προκαλεί θαυμασμό. Θαυμάζω εσάς τους δύο για αυτό που είστε, για το παράδειγμα και την έμπνευση που δίνετε ως γονείς αλλά και ως ομάδα απέναντι στον κόσμο. Θαυμάζω την υπομονή, την πειθαρχία και τους κανόνες σας ακόμα και όταν τους σπάτε. Αυτή η φωτογραφία είναι η κυριαρχία των θέλω απέναντι στα πρέπει, είναι η θητεία του αξιώματος που επιλέξατε. Αυτή η φωτογραφία ισοδύναμη με 1000 λέξεις για όλους εμάς που μόλις γίναμε γονείς και ψάχνουμε το νέο μας εαυτό. Η ευχή μου; Να αγαπήσω τις καινούριες μου καλοκαιρινές μετακομίσεις όσο εσείς.
ΥΓ: Just for the record, στις διακοπές μας τον Ιούνιο του 2021 στο ίδιο μέρος είχε προστεθεί στην οικογένειά τους ακόμα ένα μέλος, ο Πίκο, ο σκύλος τους.
«Φωνάζουν, κοπανάνε τα έπιπλα, ούτε ξέρω τι κάνουν. Είναι απίστευτα ενοχλητικοί οι διάλογοι που ακούω»
