Έχεις κάνει σίγουρα fexting, απλώς δεν ξέρεις ότι λέγεται έτσι

Ο όρος επινοήθηκε από την Πρώτη Κυρία της Αμερικής Τζιλ Μπάιντεν και την ευχαριστούμε γι’ αυτό· μεγάλη η συνεισφορά της στην ανθρωπότητα (λέμε τώρα). Σε πρόσφατη συνέντευξή της και αναφερόμενη στη 45χρονη σχέση της με τον σύζυγό της Τζο Μπάιντεν, ομολόγησε πως πολλές φορές ένιωθε την ανάγκη να πει βαριές κουβέντες στον πρόεδρο, όμως γύρω τους υπήρχαν πολλοί άνθρωποι: σεκιουριτάδες, παρατρεχάμενοι, γραμματείς και φαρισαίοι. Προκειμένου λοιπόν να αποφύγουν τη δημόσια έκθεση, μάλωναν μεταξύ τους χωρίς να βγάλουν μιλιά, απλώς ανταλλάσοντας SMS.

Το fexting (fight-texting) είναι ξαδελφάκι του sexting, αλλά χωρίς τα γλυκόλογα. Ακριβώς το ανάποδο για την ακρίβεια. Είναι μια διαμάχη με κάποιον, σύντροφο, γονιό, φίλο, μέσω γραπτών μηνυμάτων είτε στο κινητό είτε στο messenger είτε στο viber. Μη μου πείτε ότι δεν το έχετε κάνει επομένως.

Σε έναν κόσμο όπου το 62% του πληθυσμού επικοινωνεί με τον συνάνθρωπο μέσω διαδικτύου, δεν είναι περίεργο που το fexting είναι ο σύγχρονος, «τεχνολογικός» χειρισμός μιας σύγκρουσης. Είναι όμως καλύτερο από έναν καυγά face to face; Ε, έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.

Το fext είναι ιδανικό για όσους δεν το έχουν με το προφορικό. Όταν μαλώνουμε in real time, χάνουμε τα λόγια μας. Φταίει η σύγχυση, φταίει το ανελέητο πινγκ πονγκ, φταίει η συναισθηματική φόρτιση, πάντως την καλύτερη ατάκα, το πιο αποστομωτικό επιχείρημα, την πιο αστεία απάντηση, τα σκεφτόμαστε πολύ μετά, μπορεί και μετά τη συμφιλίωση. Το fext δίνει στα αντιμαχόμενα μέρη τον χρόνο να σκεφτούν και να επεξεργαστούν το τι θα πουν (γράψουν). Υπάρχει επομένως χρόνος τόσο για «λογοτεχνία» όσο και για ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση και αυτολογοκρισία πριν ειπωθούν βαριές κουβέντες που δεν τις παίρνεις πίσω.

Το fext είναι επίσης ιδανικό για τα άτομα χαμηλών τόνων, για τους πιο εσωστρεφείς, για όσους δεν θέλουν να ουρλιάζουν (ποιος θέλει άραγε;), που προτιμούν να μεταφέρουν τις διαφωνίες τους «στο χαρτί», εν προκείμενω στην οθόνη, όπου δεν υπάρχει ήχος, τσιρίδες, ένταση.

Σε μια έκρηξη οργής, το γράψιμο είναι ίσως αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε. Καταρχάς, μας κρατάει σε ένα άλφα επίπεδο. Θα δεις γραμμένο το «αγαμήσου», θα σου φανεί τρομακτικό και θα το σβήσεις, δε θα το στείλεις. Στο live όμως θα το εκστόμιζες.  Επιπλέον, οι λέξεις μας βοηθούν να κατανοήσουμε τον άλλο αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί άλλωστε γράφεται λογοτεχνία τόσους αιώνες;

Και πάμε στα κακά. Πρώτον: Αν δεν είσαι καλός στην ορθογραφία, ξέχνα το. Δεύτερον: Στο face to face οι συνέπειες των λόγων μας είναι απτές, ορατές, αποτυπωμένες σε χειρονομίες ή γκριμάτσες. Το 55% μιας ουσιαστικής επικοινωνίας είναι μη λεκτική. Άρα αυτό το 55% με το fexting χάνεται. Τρίτον: Οι Λατίνοι είχαν μια παροιμία: Verba volant, scripta manent, τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν. Το ίδιο ισχύει και για τους καυγάδες με ψηφιακό αποτύπωμα. Μπορεί να τα έχεις βρει με τον άλλον, αλλά κάθε φορά που θα μπαίνεις στη συνομιλία, θα θυμάσαι και θα τσιτώνεσαι. Καλύτερα να διαγράψεις το ιστορικό. Τέταρτο και τελευταίο: Στα διαδικτυακά πάντα καραδοκεί και το block. Αν το φας πριν πεις την τελευταία κουβέντα, θα μείνεις αμανάτι, με την πίκρα στο στόμα και τη φοβερή ατάκα στο χέρι.