Τα απομεινάρια των πρώην

Το φεγγάρι έλαμπε μοναδικά έξω από τη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα. Δύο το πρωί, το τασάκι γεμάτο, ένα μπουκάλι λευκό κρασί μισοάδειο και το «Σε έχω κάνει θεό» στην αυθεντική του εκτέλεση να παίζει σε επανάληψη.

Η φίλη μου η Κ. ψιλοκοιμόταν στον καναπέ, χωρισμένη και αυτή από τον δικό της φαινομενικά μεγάλο έρωτα. Πέρασαν σχεδόν δύο μήνες, αλλά η ασημένια χτένα με την οποία χτενιζόταν ο Απόλυτος κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι, έχει μείνει αμετακίνητη στη θέση της σα να περιμένει να επιστρέψει. Αυτό δεν είναι άλλωστε το πρώτο στάδιο ενός χωρισμού; Το πένθος και η άρνηση της πραγματικότητας με έναν απόλυτα εγωιστικό τρόπο, σα να είμαστε εμείς οι μόνοι άνθρωποι που χώρισαν σε αυτόν τον κόσμο.

Ο τύπος στο από κάτω διαμέρισμα, μου στέλνει μήνυμα στο Facebook: «Δεν ήταν και πολύ καλό αυτό το καλοκαίρι για σένα, ε;». «Όχι» απαντώ. «Ούτε και για εμένα, χώρισα μετά από τρία χρόνια σχέσης» μου εκμυστηρεύεται και αυτόματα αισθάνομαι συμπάθεια για εκείνον, σα να έχουμε συστήσει όλοι οι χωρισμένοι/απογοητευμένοι/κατατρεγμένοι ένα άτυπο club, που το μυστικό σύνθημα εισόδου είναι η φράση «Χώρισα». Τις πρώτες μέρες η εμμονή με το γεγονός του χωρισμού είναι τόσο απόλυτη που απαντάς «Χώρισα» ακόμη και στην υπάλληλο του αεροδρομίου που σου επισημαίνει ευγενικά ότι το διαβατήριό σου έχει λήξει μήνες τώρα.

Βέβαια κανένας άνδρας, όσο και να τον πονάει ο χωρισμός δεν φτάνει στα επίπεδα δράματος που χαρακτηρίζουν διαχρονικά τον γυναικείο ψυχισμό, ακόμη και στην εποχή που οι γυναίκες κάνουν καριέρα, βγάζουν χρήματα και έχουν θεωρητικά τον έλεγχο της ζωής τους από κάθε άποψη. Τα φαγητά που παραγγείλαμε με την Κ. μένουν άθικτα στο τραπέζι, καθότι και οι δύο αρνιούμαστε να φάμε οτιδήποτε. Τάσεις αυτοκαταστροφής, ένα ακόμη επαναλαμβανόμενο μοτίβο κάθε χωρισμού τουλάχιστον την πρώτη περίοδο γιατί στη συνέχεια διαπιστώνεις ότι οι σοκολάτες και τα παγωτά αποτελούν πρώτης τάξεως συντροφιά για τις μοναχικές νύχτες.

Περίπου δύο εβδομάδες μετά έρχεται και η δεύτερη πράξη του δράματος της χωρισμένης, όπου η θλίψη δίνει τη θέση της σε μία οργή άνευ προηγουμένου που θυμίζει το μονόλογο της «Μήδειας» του Ευριπίδη. Πώς μπορεί να σου φέρθηκε έτσι, ενώ εσύ ήσουν τόσο καλή και έλιωνες όταν τον κοίταζες στα μάτια; Είναι η στιγμή που δηλώνεις με στόμφο στο σύμπαν ότι τελικά ήταν ανάξιος της αγάπης σου και οι ορχιδέες στο σπίτι μαραίνονται από την κακή ενέργεια που εκπέμπεις.

Τον παρουσιάζεις σαν το «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» και ένας ακόμη θαυμαστός νόμος της επικοινωνίας μεταξύ των δύο φύλων επιβεβαίωνεται: οι γυναίκες φίλες σου συμφωνούν μαζί σου και τον αφορίζουν. Οι άνδρες φίλοι σου προσφέρονται να σε παρηγορήσουν «γιατί στη φάση που είσαι χρειάζεσαι μία…αγκαλιά». Οι προτάσεις για σεξ πολλαπλασιάζονται σαν τις κατσαρίδες και ξαφνικά νιώθεις πάλι όπως όταν ήσουν 15 και τα αγόρια σου ζητούσαν σεξ για να έλθετε πιο κοντά. Τώρα το επιχείρημα αλλάζει, αφού αποδίδουν θεραπευτικές ιδιότητες στο σεξ, μη διαχωρίζοντας την ανάγκη να είσαι ποθητή από την ανάγκη να αγαπιέσαι.

Αρχίζεις να βγαίνεις ραντεβού και φτάνεις να έχεις δει πάνω από 11 άνδρες σε τρεις εβδομάδες για να διαπιστώσεις με μαθηματική ακρίβεια ότι σε αυτήν την πρώιμη περίοδο αποκατάστασης ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος για να συναντήσεις το νέο σου έρωτα και πολύ μικρός για να μαθαίνεις νέα του παλιού. Σε πιάνει φοβία μήπως τον συναντήσεις πουθενά ενώ θα είσαι αχτένιστη, αμακιγιάριστη, με μάτια πρησμένα από το κλάμα και πρόσωπο αλλοιωμένο από τη στενοχώρια.

Κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος λένε οι ψυχολόγοι. Η πρακτική εμπειρία όμως καταδεικνύει ότι κάθε χωρισμός είναι ένας δραματικός θάνατος όταν είσαι γυναίκα. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι μαζί με την Κ. περάσαμε ατέλειωτες νύχτες όπου το κύριο θέμα συζήτησης ήταν πώς είναι η γυναίκα για την οποία μας άφησε, τι να κάνει τώρα ο Απόλυτος και πού να βρίσκεται και φυσικά πέσαμε στην παγίδα να κατασκοπεύουμε αμφότερες το προφίλ του στο Facebook.

Αντίθετα, ο τύπος στο κάτω διαμέρισμα μου εξομολογήθηκε ότι έμαθε πώς η πρώην του βλέπει ήδη κάποιον άλλον. Ύστερα την έκανε block και έκοψε κάθε επικοινωνία μαζί της. Απλά, λιτά, ξεκάθαρα με αυτόν τον αξιοθαύμαστο ορθολογιστικό ανδρικό τρόπο. Δεν παρέλειψε να παραδεχτεί ότι εκείνος έφταιγε που χωρίσανε. Αν ήταν γυναίκα όμως θα πίστευε ότι έφταιγε εκείνη, όχι για τις πράξεις, τις παραλείψεις και τα λάθη της αλλά γιατί έχει μικρό στήθος και δεν τον υποδεχόταν σπίτι με Agent Provocateur. Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό ηθικό δίδαγμα ενός χωρισμού: πριν πετάξεις για τα καλά τα απομεινάρια των πρώην, κάνε μία βόλτα στις δικές σου ανασφάλειες.