Μίλα μου βρόμικα: Το αγόρι μου μιλάει με προφορά από το χωριό

Έχω εδώ και λίγο καιρό σχέση με ένα πολύ καλό παιδί, αλλά είναι από ένα χωριό. Εκεί μεγάλωσε, εκεί έμενε μέχρι τα 20 του, που ήρθε στην Αθήνα. Δεν έχω κάτι με την επαρχία, προς Θεού, θα έμενα άνετα κιόλας. Απλά, αυτός έχει κρατήσει την προφορά, ακριβώς έτσι όπως μιλάνε εκεί. Τις γιορτές πήγαμε, αν και δεν ήθελα πολύ, στην αδερφή του για φαγητό και ξεκίνησαν τα «τι φκιαντς;», τα« άι ωρέ», «δε μι πιράζ» και τέτοια. Σε κάποια φάση δυσκολευόμουν να καταλάβω τι λένε! Και τώρα το σκέφτομαι, επειδή μου έχει πει πολλές φορές να γνωρίσει τους συναδέλφους μου από το γραφείο, αλλά το αποφεύγω, τι να κάνω. Εμένα, πες, δεν με ενοχλεί όταν είμαστε οι δυο μας, αλλά όταν είμαστε με φίλους νιώθω αρκετά αμήχανα.                   

Εσένα, λέω, πως σε ενοχλεί ξεκάθαρα. Ας λέμε αλήθειες εδώ. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και πίσω από τους άλλους. Θα σου πρότεινα να αφήσεις τον άνθρωπο να μιλάει, όπως θέλει. Και, ναι, να τον γνωρίσεις εννοείται στους φίλους σου και να είσαι περήφανη που έχεις έναν καλό σύντροφο δίπλα σου. Τα υπόλοιπα είναι επιφανειακά ζητήματα, χωρίς καμία ουσία και σε απομακρύνουν από το να ζήσεις μια ωραία, υγιή κι ευτυχισμένη σχέση.