Πώς έμαθα στα παιδιά μου να τρώνε όλα ή σχεδόν όλα τα φαγητά

Το φαγητό που θα φάει το παιδί είναι από τα μεγαλύτερα άγχη στη ζωή μιας μαμάς. Από τη στιγμή που θα γεννηθεί την στοιχειώνει αν έφαγε όσο έπρεπε, αν πήρε τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται κ.ο.κ.

Η δική μου εμπειρία έχει δείξει ότι το να αγχώνομαι για το αν έχει φάει σωστά το παιδί μου δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Ας ξεκινήσουμε λέγοντας πως το άγχος που νιώθουμε οι ίδιες το μεταφέρουμε στο παιδί, με αρνητικά αποτελέσματα. Το παιδί αντιλαμβάνεται πως έρχεται η ώρα του φαγητού, και για το ίδιο όπως και για τη μαμά του δεν είναι μια ευχάριστη στιγμή. Αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη και στη βρεφική ηλικία όπου ένα μωρό θηλάζει. Υπάρχουν πολλές μαμάδες που σταματάνε τον θηλασμό γιατί το άγχος που νιώθουν περνάει στο παιδί, και την ώρα του θηλασμού το μωρό είναι ανήσυχο ή δεν τρώει πολύ.

Ένα πράγμα που έμαθα μετά από 3 παιδιά είναι πως εάν ένα παιδί δεν θέλει να φάει, δεν θα φάει. Τόσο απλά. Ή όπως έλεγαν οι παλιές, άστο να πεινάσει και θα ζητήσει από μόνο του φαγητό. Το ζητούμενο είναι να το καταλάβεις όσο πιο γρήγορα μπορείς και να σταματήσεις να το κυνηγάς από πίσω με το κουτάλι.

Μια μεγάλη αλήθεια είναι πως ένα παιδί θα φάει όσο φαγητό χρειάζεται ο οργανισμός του. Δεν είναι σωστό να συγκρίνουμε το παιδί της φίλης μας με το δικό μας. Άλλες ανάγκες έχει ένα παιδί που ζυγίζει 8 κιλά και άλλες ένα παιδί που ζυγίζει 13. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να είμαστε σίγουρες πως θα φάει το παιδί μας υγιεινό φαγητό, ώστε να πάρει τις βιταμίνες που χρειάζεται από όλες τις ομάδες τροφίμων και να αφήσουμε τις συγκρίσεις στην άκρη.

Όταν τα παιδιά μου μπήκαν στις στερεές τροφές, γύρω στον έκτο μήνα με την καθοδήγηση της παιδιάτρου μας άρχισα να προσφέρω φαγητό, αρχικά αλεσμένο κι όσο περνούσε ο καιρός σε κομματάκια. Δεν απέκλεισα ποτέ κάποιο τρόφιμο, λαχανικό, φρούτο ή όσπριο με την πεποίθηση ότι αποκλείεται να το φάει. Για παράδειγμα, δεν είπα ποτέ ότι δεν θα του δώσω φασολάδα γιατί δεν θα την ακουμπήσει. Έφτιαξα τη φασολάδα και την πρόσφερα στο παιδί μου. Αν δεν την ήθελε δεν το πίεζα. Ωστόσο, το παρότρυνα να την δοκιμάσει. Κι αυτό είναι το κλειδί στην υπόθεση. Ένα παιδί είναι προτιμότερο να δοκιμάζει όλα τα φαγητά κι ας μην τα φάει στο τέλος, από το να μην γνωρίζει ούτε την γεύση κάποιου τροφίμου. Επίσης, έβραζα διάφορα λαχανικά όπως μπρόκολο, καρότο, κουνουπίδι και τα πρόσφερα σαν σνακ στην διάρκεια της ημέρας, ενώ πάντα στο τραπέζι υπήρχε σαλάτα και φρούτο. Έτσι, σιγά σιγά το παιδί ακόμη και μέσω της όρασης συνηθίζει πως φαγητό δεν είναι μόνο τα μακαρόνια και οι πατάτες αλλά και τα όσπρια, τα λαχανικά και τα φρούτα. Τέλος, αν κάποιο τρόφιμο αρνούνταν να το φάει σταματούσα να το προσφέρω για κάποιο διάστημα και προσπαθούσα ξανά μετά από λίγο καιρό.