Ποιος είν’ τρελός από έρωτα;

Ανάμεσα στα 15 και τα 29 σε διάφορες φάσεις ήμουν τρελή εντελώς – από έρωτα κυρίως (αν και μετά κατάλαβα ότι υπήρχαν και άλλα πράγματα). Οι συνομήλικες φίλες μου ήταν επίσης θεοπάλαβες με τους έρωτες: τους συζητούσαμε μέχρι εξαντλήσεως, πέφταμε στα πατώματα, αυτοκτονούσαμε, αρρωσταίναμε και πεθαίναμε κάθε τόσο. Συνήθως, για άτομα όχι συγκλονιστικά, ή τουλάχιστον όχι συγκλονιστικότερα από εμάς, που ήμασταν καταπληκτικές, άσχετα που δεν το ξέραμε. Καυγάδες και χωρισμοί ήταν αφορμές για τρελή τρέλα, με κλάματα και κρίσεις δυσανάλογες με τα γεγονότα… βέβαια, αυτό το λέω τώρα, που έχω απομακρυνθεί χρόνια και ζαμάνια από εκείνες τις εποχές της (ερωτικής) τρέλας. Τώρα, που αναρωτιέμαι με ποιο σκεπτικό, για κάθε δεύτερο Ούφο που ερωτευόμουν, σχεδόν συστηματικά ζούσα μια τρέλα, καταστροφή, κατάθλιψη, φρίκη, δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, δεν απαντούσα στα τηλέφωνα και γενικά ΔΕΝ.

«Σκεπτικό» δεν υπάρχει ντιπ καθόλου για κάμποσα χρόνια, όταν είσαι νέο άτομο γεμάτο ενθουσιασμό και ενέργεια. Ο ενθουσιασμός και η ενέργεια καταναλώνονται για ένα άλλο άτομο που σου έχει γυαλίσει, το έχεις καψουρευτεί, σε έχει καψουρευτεί και δεν είσαι σίγουρη/ος, δεν προχωράει, δεν θέλει σχέση ενώ εσύ θέλεις ή το ανάποδο, κάνει ότι δεν ακούει ιδίως τα τηλέφωνα, είναι αλλού, είναι με άλλο άτομο, δεν μπορεί, δεν διατίθεται, διατίθεται ως ένα σημείο, το σκέφτεται ενώ εσύ καθόλου, έχει άλλες προτεραιότητες, γενικά δεν σου κάθεται όπως το φαντάζεσαι. Γιατί μεγάλο κομμάτι της ερωτικής σου ζωής (στα 15-29) το φαντάζεσαι πριν το ζήσεις, και πάντα το φαντάζεσαι φαντασμαγορικά, με μάτια και με φρύδια, με μπέρτα Σούπερμαν/Σουπεργούμαν και με την επιπλέον ιδιότητα να λύνει τα πάντα όλα, μόνο και μόνο επειδή, και καλά, πρόκειται για έρωτα.

Κάπως συνειδητοποιείς όταν καβαντζάρεις τα τριάντα ότι ο έρωτας δεν λύνει τίποτα. Ειδικά τα προβλήματα που σε απασχολούν τα αφήνει ξερά, όπως είναι – απλώς σε παρασέρνει σε λουλουδένια συννεφάκια για ένα διάστημα και τα ξεχνάς, εκτός που κάνεις καλό σεξ, και αυτό κι αν βοηθάει να ξεχνάς τα πάντα. Εξακολουθείς να μην έχεις λεφτά, δουλειά, σπίτι, τηλεόραση, αθλητικά παπούτσια, αμάξι, παπάκι και μονάδες στο κινητό ή κινητό της προκοπής, αλλά είσαι τόσο φουλ στον έρωτα που τα ξεχνάς όλα και πέφτεις με τα μούτρα στο ταμτιριρί. Οι ορμόνες σου είναι στο ζενίθ, μαζί με τον ενθουσιασμό και την ενέργεια. Ναι μεν ξέρεις ότι δεν θα σου λύσει κανένα θέμα η φρέσκια καψούρα, κάνεις δε ότι το αγνοείς, με την φόρα της δεκαετίας 20-30, και συνεχίζεις – πατώματα, κλάματα, αυτοκτονίες κλπ… λίγο πιο μαζεμένα ίσως. Οι φίλες σου τα ίδια, χτυπιούνται μεν, πάνε κι ένα κομμωτήριο δε. Το δράμα του να είσαι 22-23 και να τρως κάτι ελιές που ξέμειναν στο ψυγείο για μια βδομάδα ενώ ακούς Χατζιδάκι/Κωνσταντίνο Βήτα με δάκρυα στα μάτια, άπλυτη/ος και βαθιά δυστυχισμένη/ος, ευτυχώς δεν είναι τόσο δραματικό από μια ηλικία και μετά.

Οι επιστήμονες λένε ότι οι αιτίες για την ερωτική τρέλα της νεανικής ηλικίας του ανθρώπου οφείλονται στα επίπεδα των ορμονών όπως και στην άνιση ή τελοσπάντων κουλή ανάπτυξη του υποθαλάμου, της υπόφυσης, της αμυγδαλής και άλλων θολών περιοχών του εγκεφάλου. Όλα αυτά ανεβοκατεβαίνουν και γενικά παίζουν τρίλιζα όσο είσαι στην εφηβεία, συνεχίζουν να είναι ζαβά μέχρι τα προχωρημένα 20ς σου, και αρχίζουν να έρχονται στα ίσα τους σιγά σιγά όσο μεγαλώνεις. Το όριο δεν είναι σαφές ούτε είναι ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Σε μερικά κορίτσια όπως και αγόρια, αρχίζει να χτυπάει το βλαμμένο βιολογικό ρολόι γύρω στα τριάντα, σε μερικά γύρω στα σαράντα, σε άλλα, ποτέ των ποτών. Ερωτευόμαστε κάθε τόσο (με πρακτική εφαρμογή του έρωτα ή στο ξερό μας το κεφάλι μόνο) από τα τριάντα, τα σαράντα, τα πενήντα, ίσως τα εξήντα και εβδομήντα και ογδόντα – οι Αμερικάνοι έχουν καθιερώσει τους πολλαπλούς γάμους, ειδικά στη Φλόριντα, όπου καταλήγουν όλοι οι αποκατεστημένοι οικονομικά γέροι των ΗΠΑ. Μια που καταλήγουν εκεί, στα «χωριά περιποίησης ηλικιωμένων» ή σε κοινότητες υπερήλικων, παντρεύονται κι όλας, για πέμπτη ή έκτη φορά, ποιος μετράει. Το θέμα είναι να μην μένουν μόνοι τους στα (βαθιά) γεράματα μια και η μοναξιά στην Αμερική, περισσότερο απ’ ό,τι στην Ευρώπη, θεωρείται κατάρα.

Κι όμως όταν τελειώνουν οι έρωτες… όταν τους αφήνεις πίσω, έστω ως περσινά ξινά σταφύλια, όταν χάνεται στον ορίζοντα του παρελθόντος η τρέλα και τα πατώματα κλπ… ξαφνιάζεσαι ανακαλύπτοντας ότι δεν σε ενδιαφέρει πια ο έρωτας σαν ιδέα και οι έρωτες σαν πραγματικότητα, κι όμως είσαι ολοζώντανη/ος, εσύ και οι φίλες/οι σου. Δεν έχεις πεθάνει, όπως νόμιζες στα 19, που πίστευες ότι θα μαραινόσουν σα χθεσινό ραδίκι χωρίς έρωτες. Η ενέργεια και ο ενθουσιασμός μεταφέρονται σε άλλες δραστηριότητες. Καλλιτεχνία, δημιουργικότητα, γράψιμο, μαγειρική, ζαχαροπλαστική, χειροτεχνία και άλλα ενδιαφέροντα καταλαμβάνουν την ενέργεια και τσιμπάνε τον ενθουσιασμό σου.

Σίγουρα ερωτευόμαστε και μετά τα εξήντα-εβδομήντα, ακόμα κι αν δεν είμαστε Αμερικάνοι στη Φλόριντα. Απλώς δεν τρελαινόμαστε, τα ξέρουμε αυτά τα κόλπα, δεν πέφτουμε εύκολα σε λούμπες από τις οποίες καταφέραμε στα νιάτα μας με χίλια βάσανα να βγούμε ζωντανές/οί. Η τρέλα του έρωτα ευτυχώς σε χτυπάει κατακούτελα τόσο τρελά μόνον όταν είσαι τσικό, μικρό παιδί, και μπορείς να την αντέξεις επειδή ξέρεις ότι έρχεται κι άλλη τρέλα, κι άλλη, κι άλλη μέχρι να πεις ήμαρτον. Δηλαδή δεν το ξέρεις με την λογική σου, επειδή δεν έχεις (λογική). Το αισθάνεσαι κάτω από την κάθε ερωτική τρέλα, και μαθαίνεις σιγά σιγά να πορεύεσαι. Σιγά μη κάτσεις να σκάσεις, αφού την έβγαλες καθαρή στην εφηβεία και στα 20s σου, δε σε πιάνει χάρος – ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις…