We 're not really strangers: Ένα account, παιχνίδι ή πραγματικό εργαλείο;

Πόσες φορές μετά από μια μεγάλη συζήτηση περί σχέσεων ή πολιτικής ή ακόμα και για ένα καθημερινό θέμα μεταξύ μιας παρέας φίλων, εραστών ή ακόμα και σε ένα οικογενειακό τραπέζι υπάρχει μια εκκωφαντική σιγή μέχρι να ξεκινήσει ένα άλλο θέμα ή μια δυσκολία σύνδεσης και κατανόησης μεταξύ των συνομιλητών; Αυτές τις εικόνες παρατήρησε και η Koreen Odiney, μοντέλο, φωτογράφος αλλά και δημιουργός του «We 're not really strangers», ώστε να μας λύσει τα χέρια σε αντίστοιχες περιπτώσεις, και σίγουρα η απήχηση του στα social media και κυρίως στο Instagram, τη δικαιώνει. Ενός παιχνιδιού καρτών λοιπόν, που έχει κατακλύσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς έχει γίνει ένα δημοφιλές εργαλείο για την οικοδόμηση βαθύτερων σχέσεων με τους ανθρώπους, τόσο για τους ξένους όσο και για τους φίλους που θέλουν να γνωριστούν καλύτερα.

Το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει τους ανθρώπους να σπάσουν τα εμπόδια και να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον σε βαθύτερο επίπεδο. Αποτελείται από τρία επίπεδα ερωτήσεων, κάθε μία από τις οποίες έχει σκοπό να αποκαλύψει λίγο περισσότερα για τους παίκτες και τις εμπειρίες τους.

Το πρώτο επίπεδο επικεντρώνεται σε ερωτήσεις επιφανειακού επιπέδου, όπως «Ποιο είναι το αγαπημένο σας φαγητό;» και «Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που έχετε λάβει ποτέ;». Αυτές οι ερωτήσεις έχουν σχεδιαστεί για να ξεκινήσουν τη συζήτηση και να δημιουργήσουν ένα άνετο περιβάλλον, τα λεγόμενα «ice breakers». Το δεύτερο επίπεδο εμβαθύνει λίγο περισσότερο, κάνοντας ερωτήσεις όπως «Ποιο είναι κάτι για το οποίο είστε υπερήφανοι, αλλά δεν το μοιράζεστε συχνά;» και «Ποια είναι μια στιγμή στη ζωή σας που σας άλλαξε;». Αυτές οι ερωτήσεις ενθαρρύνουν τους παίκτες να ανοιχτούν και να μοιραστούν πιο προσωπικές ιστορίες και εμπειρίες, ένα όχι και τόσο σύνηθες φαινόμενο σε καθημερινή βάση ειδότερα για τη νέα γενιά που βιώνει την αποξένωση λόγω των social media και της τεχνολογίας. Τέλος, το τρίτο επίπεδο ερωτήσεων αποσκοπεί στη δημιουργία ενός χώρου για ευπάθεια και συναισθηματική σύνδεση. Οι ερωτήσεις αυτές περιλαμβάνουν προτροπές όπως «Ποιο είναι κάτι που κρατάτε και πρέπει να το αφήσετε;» και «Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχει κάνει ποτέ κάποιος για εσάς;». Αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να οδηγήσουν σε ισχυρές συζητήσεις που βοηθούν τους ανθρώπους να δημιουργήσουν βαθύτερες σχέσεις και να κατανοήσουν ο ένας τον άλλον σε ένα ακόμα πιο ουσιαστικό επίπεδο.

Το παιχνίδι προορίζεται να παιχτεί με δύο ή περισσότερα άτομα και μπορεί να παιχτεί αυτοπροσώπως ή διαδικτυακά, και εκτός από το παιχνίδι καρτών, έχει επίσης επεκταθεί και περιλαμβάνει έναν τουλάχιστον δημοφιλή θα έλεγε κανείς, λογαριασμό στο Instagram, ένα podcast και ένα βιβλίο.

Γιατί λοιπόν αυτό το παιχνίδι έχει γίνει τόσο δημοφιλές όσο αναφέρουμε; Σε έναν κόσμο που συχνά αισθάνεται αποσυνδεδεμένος και απομονωμένος, το We're not really strangers παρέχει στους ανθρώπους ένα χώρο για να συνδεθούν με άλλους με ουσιαστικό τρόπο. Η εστίαση του παιχνιδιού στην ευαλωτότητα και το συναισθηματικό άνοιγμα έχει βρει απήχηση σε ανθρώπους όλων των ηλικιών και υποβάθρων και έχει βοηθήσει πολλούς άλλους να νιώσουν ότι τους βλέπουν και τους καταλαβαίνουν με έναν τρόπο που ίσως δεν είχαν βιώσει στο παρελθόν, όντας ένα ισχυρό εργαλείο για την οικοδόμηση δεσμών και την άρση των φραγμών μεταξύ τους. Είτε θέλετε να γνωρίσετε κάποιον καινούργιο είτε να εμβαθύνετε τις σχέσεις σας με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, αυτό το παιχνίδι μπορεί να προσφέρει χώρο για ουσιαστικές συζητήσεις και συναισθηματική σύνδεση.

Και θα μου πείτε τώρα, δεν θα είναι λίγο άβολο χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι να ξεκινήσει κάποιος να ρωτάει τόσο προσωπικές ερωτήσεις; Θα υπάρχει η επαρκής συμμετοχή για ένα παραγωγικό αποτέλεσμα, ή οι εκάστοτε συμμετέχοντες θα ντρέπονται να απαντήσουν και ως κοινή συνέπεια πολλές φορές θα χλευάσουν τη διαδικασία; Φυσικά και είναι πιθανές όλες αυτές οι εκδοχές, αλλά πριν αρκετά χρόνια, πολύ πριν δημιουργηθεί το παιχνίδι αυτό, υπήρχε ένα παρόμοιο άρθρο των Times, με κάμποσες ερωτήσεις που αποσκοπούσαν στο να αγαπήσεις κάποιον βαθιά. Είχα βρεθεί λοιπόν σε μια παρέα, όχι και τόσο δεμένη, και ένας από εμάς ξεκίνησε να διαβάζει αυτό το άρθρο, και να απαντάμε διαδοχικά στις ερωτήσεις, παρά τους δισταγμούς, την ντροπή και το άγχος της έκθεσης που εμφανώς νιώθαμε όλοι, και ας γνωριζόμασταν καιρό. Έμεινα έκπληκτη με τις απόψεις, τις ευαισθησίες, την ενσυναίσθηση, την αυτοκριτική και πάμπολλες άλλες αρετές των φίλων μου, που προηγουμένως κανείς μας δεν είχε ανακαλύψει για τους άλλους, όχι όμως από αδιαφορία, απλώς γιατί δεν ξέραμε τον τρόπο. Ήταν ένα άκρως απελευθερωτικό και διασκεδαστικό βράδυ που εύχομαι να γινόταν συχνότερα, γιατί κανείς δεν σου μαθαίνει να ανοίγεις το μέσα σου, να εκφράζεσαι ελεύθερα και να συνδέεσαι. Αφού λοιπόν το αβίαστα όπως φαίνεται είναι ένα άπιαστο σενάριο, το We 're not really strangers μπορεί να είναι ένα πρώτο εργαλείο, και ευχόμαστε να υπάρξουν και πολλά ακόμα!