Μίλα μου βρόμικα: Κάναμε τα δικά μας και ο σκύλος του δεν ξεκολλούσε τα μάτια του από πάνω μας
«Ένιωθα κάπως περίεργα. Λίγο ο χώρος που ήταν πολύ µικρός και στενός, λίγο ο σκύλος που ήταν τεράστιος και σχεδόν δίπλα µας...»
Μίλα μου βρόμικα reloaded με την Τζένη Μελιτά: Ένιωθα άβολα στο σπίτι του γιατί έχει ένα λυκόσκυλο που δεν πήρε τα μάτια του από πάνω μας όταν κάναμε κάτι
Σου γράφω, γιατί θέλω να µου πεις αν είµαι περίεργη ή όχι! Μπορεί να σου φανεί λίγο χαζό αυτό που θα σου πω, αλλά βγήκα µε ένα παιδί ραντεβού και χωρίς πολλά πολλά καταλήξαµε σπίτι του και κάναµε διάφορα… Αυτός µένει σε γκαρσονιέρα µαζί µε τον σκύλο του. Ο σκύλος του ένα πανέµορφο λυκόσκυλο, αλλά από τα αρκετά ψηλά και σωµατώδη. Τέλος πάντων, ο χώρος ήταν πολύ µικρός και όλα γινόντουσαν µπροστά στα µάτια του σκύλου. Το κακό είναι ότι ένιωθα κάπως περίεργα. Δεν λες ότι το καταευχαριστήθηκα. Βασικά, ο σκύλος είχε κολλήσει τα µάτια του επάνω µας. Έλεος! Λίγο ο χώρος που ήταν πολύ µικρός και στενός, λίγο ο σκύλος που ήταν τεράστιος και σχεδόν δίπλα µας, δεν ξέρω. Απογοητεύτηκα. Και τώρα µου ξαναστέλνει να πάω από το σπίτι του αλλά τον αποφεύγω...
Αυτή η περίπτωση πάει καρφωτή στο βιβλίο (που κάποια µέρα πρέπει να εκδώσω) µε τις πιο κουλές εµπειρίες στο «Μίλα µου βρόµικα»! Πολύ λογικό να αισθάνθηκες άβολα, γιατί κακά τα ψέµατα αυτές οι στιγµές είναι στο 100% ιδιωτικές. Το σκέφτοµαι και το ζωντανό. Πού να πάει το έρµο, αν ήσασταν ο ένας πάνω στον άλλο σαν τις σαρδέλες; Εγώ στη θέση σου θα του το έλεγα ξεκάθαρα ότι δεν νιώθεις άνετα στο σπίτι του γι’ αυτό τον λόγο και να πάτε κάπου αλλού, βρε παιδιά. Εκτός, αν έχεις ξενερώσει τελείως, οπότε τι το συζητάµε…