Γονείς σε απόγνωση: Έχω «δύσκολο» παιδί και δεν ξέρω πώς να του συμπεριφερθώ

Τα τελευταία χρόνια που και τα τρία παιδιά μου πάνε σχολείο, μιλάω και ανταλλάσσω απόψεις με γονείς που παραπονιούνται ότι έχουν ένα «δύσκολο» παιδί. Ένα παιδί που τους κουράζει, που δεν τους ακούει, που είναι γκρινιάρικο, ή ένα παιδί που έχει ισχυρή άποψη για τα πάντα. Αυτό αναπόφευκτα οδηγεί σε καθημερινές συγκρούσεις μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας, από τα αδέρφια που τσακώνονται μεταξύ τους μέχρι και καυγάδες ανάμεσα στους γονείς. Από την άλλη, σπάνια ακούω από γονείς να λένε πόσο εύκολο παιδί έχουν και πόσο υπάκουο είναι ή ότι κοιμάται αρκετές ώρες, τρώει όλο του το φαγητό κτλ. Έχοντας ένα τέτοιο «εύκολο» παιδί η οικογένεια είναι ήρεμη και όλα κυλούν όμορφα και προγραμματισμένα.

Όμως, κατά πόσο ισχύουν τα παραπάνω; Υπάρχουν εύκολα και δύσκολα παιδιά ή εμείς οι γονείς έχουμε εφεύρει αυτούς τους όρους για να εξηγήσουμε τη συμπεριφορά των παιδιών μας;

Θεωρώ πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Σίγουρα το κάθε παιδί που γεννιέται έχει τον δικό του χαρακτήρα και τη δική του ιδιοσυγκρασία. Από το μαιευτήριο ακόμα, τα μωρά δεν είναι όλα ίδια μεταξύ τους. Άλλο κοιμάται όλη την ώρα και οι μαίες κάνουν τα πάντα για να το ξυπνήσουν ώστε να φάει, και άλλο κλαίει γιατί πεινάει συνέχεια. Αυτό είναι και το σπουδαίο, ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και αυτή του η διαφορετικότητα τον κάνει μοναδικό.

Πέρα όμως από την ιδιοσυγκρασία που κάθε ανθρώπου, για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παίζει σημαντικό ρόλο και ο τρόπος που μεγαλώνει ένα παιδί, τι ερεθίσματα παίρνει από το οικογενειακό του περιβάλλον και όχι μόνο. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να λέμε ότι το παιδί μας είναι φωνακλάς όταν εμείς οι ίδιοι φωνάζουμε όλη μέρα. Ή ότι το παιδί μας είναι γκρινιάρικο όταν εμείς με το παραμικρό γκρινιάζουμε για τη δουλειά μας, για τον καιρό ή για την κίνηση στους δρόμους. Αυτό που θέλω να πω με τα παραπάνω είναι πως μπορεί το παιδί μας να είναι από την φύση του γεννημένο με πιο ισχυρό χαρακτήρα από άλλα παιδιά, να διεκδικεί πράγματα και καταστάσεις, αλλά πρέπει εμείς σαν γονείς να κατανοήσουμε ότι το παιδί μας δεν είναι ένα απαραίτητα ένα δύσκολο παιδί αλλά ένα παιδί που ζητάει μεγαλύτερη προσοχή και σεβασμό σε αυτά του τα χαρακτηριστικά.

Ας σκεφτούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε ένα τέτοιο παιδί και να χρησιμοποιήσουμε προς όφελός του την ενέργεια που έχει. Για παράδειγμα, αν το παιδί μας τρέχει όλη μέρα και πηδάει από καναπέ σε καναπέ, τότε δεν το κλείνουμε μέσα σε ένα δωμάτιο αλλά του δίνουμε ερεθίσματα γράφοντάς το σε κάποιο άθλημα ή στον στίβο. Ακόμη, δεν ξεχνάμε τα όρια τα οποία είναι έτσι κι αλλιώς πολύ σημαντικά να θέτουμε στα παιδιά μας, αφού με αυτό τον τρόπο τους διδάσκουμε αξίες όπως ο σεβασμός, η ενσυναίσθηση κτλ.

Πιο σημαντικό απ’ όλα όμως είναι να έχετε αρκετή υπομονή και να παραμένετε ψύχραιμοι. Όταν ένα παιδί γκρινιάζει συνεχώς, είναι εύκολο να μπείτε στον πειρασμό να του φωνάξετε, με αποτέλεσμα τα πράγματα να γίνουν χειρότερα. Ξέρω, δεν είναι εύκολο, όμως μια δοκιμή θα σας πείσει πως, αν διατηρήσετε την ψυχραιμία σας, τα πράγματα στο τέλος θα είναι πολύ καλύτερα.