Λογική και Ευαισθησία

Πίνοντας κρασί με τον αγαπημένο φίλο Β., η κουβέντα ήλθε σχεδόν φυσικά στην εποχή «μετά τον Απόλυτο». Από τη στιγμή που άρχισα να βγαίνω ραντεβού με άλλους άνδρες και μάλιστα έκανα σεξ με τον έναν εξ’ αυτών (βέβαια τον πιο ακατάλληλο από όλους), το προηγούμενο ερωτικό κεφάλαιο της ζωής μου θεωρήθηκε επισήμως λήξαν.

Έτσι νομίζαμε δηλαδή αλλά ο Απόλυτος δεν είχε την ίδια γνώμη, σαν να μην του αρκούσε όλη η καταστροφή που είχε προκαλέσει και να ήθελε sequel. Κάτι σαν τον Godzilla δηλαδή, με τον οποίο μπορούσε να ταυτιστεί άνετα λόγω διαστάσεων. Βρήκε μία εντελώς ανόητη πρόφαση για να μου ζητήσει να μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Τρεις μέρες απέφευγα αυτήν τη προγραμματισμένη συνομιλία, ώσπου αποφάσισα ότι πρέπει να την κάνω. Ωστόσο επειδή στη ζωή δεν υπάρχουν τόσο διαβολικές συμπτώσεις, μου φάνηκε εξαρχής περίεργο ότι επανήλθε μόλις πληροφορήθηκε την παρουσία ενός άλλου στη ζωή μου.

Ανάμεσα σε φθηνές δικαιολογίες και προσχήματα ξεστόμισε και την πρόταση που κάποιοι-λιγότερο αθώοι φίλοι μου-είχαν ήδη προβλέψει: «Τι θα έλεγες να συναντηθούμε για έναν καφέ;». Έκανα ότι δεν άκουσα την ερώτηση και άλλαξα ευγενικά θέμα. Τι θα μπορούσε να μου πει άλλωστε; Να μείνουμε φίλοι μετά από μια τέτοια ασυγχώρητη προδοσία; Ή ακόμη χειρότερα να γίνω η δεύτερη γυναίκα στη ζωή του; Σα να μην έφτανε η πρόταση που με τάραξε τόσο πολύ, δύο-τρεις νύχτες μετά, το τηλέφωνο χτύπησε με απόκρυψη στις 4 τα χαράματα. Στην άλλη άκρη της γραμμής μία ψιθυριστή απόμακρη φωνή: «Μελίνα κοιμάσαι;». Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου προσπάθησα να καταλάβω ποιος ήταν. «Μη μιλάς τόσο δυνατά σε παρακαλώ» είπε πριν κατεβάσω το ακουστικό.

«Εκείνος ήταν! Σου είπε να μη φωνάζεις για να μην ακούσει η γυναίκα του» παρατήρησε ο Β. «Αλλά το ερώτημα είναι: Μπορείς να τον συγχωρέσεις;». Αντέδρασα σα να είχα δεχτεί σφαίρα. Υπάρχουν διλήμματα για τα οποία είναι κανείς προετοιμασμένος και άλλα που δε φαντάζεσαι ότι θα χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσεις, όπως να σκέφτεσαι αν θα πρέπει να συναντηθείς με τον παντρεμένο πρώην και αν θα πρέπει να δεχτείς-έστω ανθρώπινα- να ακούσεις αυτά που έχει να πει.

Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει στο φιλοσοφικό ερώτημα αν στη ζωή συμφέρει να πορευόμαστε με τη λογική ή με τα συναισθήματά μας. Από τη στιγμή που βγήκα από αυτή τη σχέση αποφάσισα να ακολουθώ το μυαλό μου και όχι την καρδιά μου, δύο διαφορετικά εντελώς διαφορετικά όργανα που ενίοτε βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Μόνο με τον Α. αφέθηκα σε αυτό που ένιωθα και το πλήρωσα ακριβά, βιώνοντας το γνωστό συναίσθημα «στυμμένη λεμονόκουπα» την επόμενη μέρα.

Οι ψυχαναλυτές συμβουλεύουν τους ανθρώπους να μην καταπιέζουν τα συναισθήματά τους, αλλά το να είσαι συναισθηματική είναι μάλλον συνταγή καταστροφής και όχι επιβίωσης. Κάνοντας προβολή στο υποσυνείδητό μου το ενδεχόμενο να βγω ραντεβού με τον Απόλυτο μου ήλθε αυθόρμητα ο στίχος «χάνω τον έλεγχο, το μάτι μου θολώνει, κάτι με σπρώχνει να σου ρίξω μια μπουνιά» από ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι.

Σκέφτηκα αυτομάτως όλους τους πολύ ευαίσθητους ανθρώπους που ξέρω και τους τοίχους στους οποίους χτυπάνε επειδή έχουν τον πλοηγό στη ρύθμιση «συναίσθημα». Ο φίλος μου ο Κ. είναι εξαιρετικός και συμπαθέστατος αλλά δείχνει να έχει ανάγκη από μία γυναίκα, με αποτέλεσμα να φαίνεται υπερβολικά διαθέσιμος σε όσες του αρέσουν. Και εμένα άρχισαν να με διεκδικούν περισσότεροι άνδρες, όταν τελικά άφησα πίσω το μεγάλο έρωτα της ζωής μου και άρχισα να χτίζω την εικόνα μου εκ νέου χωρίς να χρειάζομαι την αποδοχή ή την επιβεβαίωση κανενός. Κυρίως όμως όταν σταμάτησαν να μου έρχονται δάκρυα στα μάτια κάθε φορά που θυμόμουν τι έγινε με την Κάντυ Κάντυ και τον Άντονι.

Εγώ όμως που στη «μετά τον Απόλυτο» εποχή σήκωσα ψηλά τη σημαία του κινήματος κατά των συναισθημάτων, διαφώνησα έντονα με τη σκέψη μίας φίλης να κάνει παιδί με έναν υποψήφιο πατέρα που δεν αγαπάει. «Και ο έρωτας; Θα εγκαταλείψουμε;». Μου φάνηκε εντελώς ανήθικο ξαφνικά να αφήσουμε όσα πιστεύαμε όλα αυτά τα χρόνια, ήτοι τη γνωστή θεωρία του άλλου μισού και του απόλυτου έρωτα, για να γίνουμε σαν αυτές που κοροϊδεύουμε, ολοκληρωμένες με κοινωνικά κριτήρια (γάμος, παιδιά) πλην ανολοκλήρωτες στην ψυχή.

Καθώς ετοιμαζόμουν να βγω με τον Θ., έναν συμπαθέστατο αθλητή που με φλέρταρε, σκεφτόμουν ότι λίγοι άνθρωποι ευτυχούν να ζήσουν το μεγάλο έρωτα της ζωής τους με αίσιο φινάλε. Για τους περισσότερους μπαίνει στο μίξερ μία μεγάλη δόση πόνου, αρκετή απουσία, φόβος και η αμφιβολία σαν γαρνιτούρα στο κοκτέιλ. Όμως αν η καρδιά σου δείχνει ένα δρόμο και το μυαλό έχει ενστάσεις, τι επιλέγεις για να είσαι περισσότερο ευτυχισμένος;

«Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια» έλεγε ο Μικρός Πρίγκιπας. Αλλά εκείνος είχε και μία εξημερωμένη αλεπού που τον θυμόταν, κοιτάζοντας τα στάχια. Εγώ είχα μόνο δεκάδες μηνύματα στο Messenger, δύο SMS, 20+ ραντεβού που δεν οδήγησαν πουθενά και τη συνειδητοποίηση ότι ακόμα με «εξημερώνει» με τη φωνή του αυτός που δεν θα έπρεπε, αν ήμουν λίγο λογική…

Eικονογράφηση: Έργο του Benoit Pare