Μίλα μου βρόμικα: Πήγαμε για καφέ, βγάζει ένα τάπερ και αρχίζει να τρώει

Τζένη μου, πήρα κι εγώ το θάρρος να σου στείλω γιατί θέλω γνώμη. Μιλάω με ένα παιδί εδώ και καιρό και αποφασίσαμε να τα πούμε και εκ του σύνεγγυς. Αυτό βέβαια κανονίστηκε μετά από δύο μήνες, καθώς συνεχώς κάτι γινόταν και το ακυρώναμε. Ήμουν κι εγώ αρκετά πιεσμένη από τη δουλειά με πολύ φορτωμένο πρόγραμμα και αυτός το ίδιο. Πήγαμε σε ένα ωραίο μέρος για καφέ στα νότια προάστια, να χαζεύουμε και θαλασσίτσα, και λίγα λεπτά αφού καθίσαμε βγάζει από μια σακούλα γνωστού σούπερ μάρκετ ένα μεγάλο τάπερ και αρχίζει να τρώει το φαγητό του! Σαστισμένη εγώ τον ρωτάω «τώρα θα φας;» και μου απαντά ότι δεν πρόλαβε στο σπίτι και το πήρε πακέτο! Ένιωσα τόσο αμήχανα, φοβόμουν μη μας πουν από το μαγαζί τίποτα και δεν ήξερα από πού να το μαζέψω. Του είπα διακριτικά ότι μπορεί να μας κάνουν παρατήρηση αν το δουν και μου απάντησε «γιατί να μας κάνουν, σιγά μη φτιάχνουν εδώ φασολάκια και ειδικά όπως της μάνας μου». Είχε και φέτα μέσα στο τάπερ, να φανταστείς. Τώρα πες μου εσύ, δεν θα ξενέρωνες;

Μόνο μια φρατζόλα ψωμί, δηλαδή, του έλειπε. Νομίζω ότι θα είχα φύγει τρέχοντας, μη σου πω και κολυμπώντας! Κυρίως γιατί απεχθάνομαι τα φασολάκια. Εντάξει, δεν λέω, ο άνθρωπος είναι λογικό να πεινάσει, αλλά θα μπορούσε να παραγγείλει ένα τοστάκι, μια ομελετίτσα, ένα κατιτίς, παρά να στήσει τσιμπούσι κανονικό στο μαγαζί. Τώρα, δεν ξέρω αν θα ξενέρωνα και ολοκληρωτικά κιόλας, αν κατά τ’ άλλα ήταν όλα κομπλέ στην επικοινωνία. Μόνο εσύ το ξέρεις αυτό και απ’ ό,τι κατάλαβα η απάντηση είναι θετική. Οπότε, πάμε παρακάτω και ο επόμενος παρακαλείται, όπως προσέλθει χορτασμένος, παρακαλώ.