Γυναίκες Ivy League και τρομαγμένα αγοράκια

Τα πρώτα χριστουγεννιάτικα στολίδια μεγιστοποίησαν την πικρία μου, αλλά δεν ήταν η τυπική «εποχιακή μελαγχολία» που πιάνει ορισμένους ανθρώπους στις γιορτές. Ήταν η απουσία του μεγάλου μου έρωτα και η ανυπαρξία ενός ακόμη μεγαλύτερου για να χαρώ.

Στην ίδια κατάσταση και η φίλη μου η Κ. και ποιος ξέρει πόσες άλλες γυναίκες εκεί έξω; Ποιος ξέρει πόσες ακόμη κρύβουν μία παρόμοια ιστορία εγκατάλειψης; Υπάρχουν πολλά ήδη χωρισμών και όλα πονάνε εξίσου, αλλά το χειρότερο είδος είναι αυτό που βιώνουμε όσες λατρεύουμε έναν άνδρα σα θεό.

Η ιστορία είναι πάντα η ίδια. Του μιλάς και τον αντιμετωπίζεις με τόση λατρεία, σα να είναι ο πιο ωραίος, ο πιο γοητευτικός, ο πιο υπέροχος άνδρας του κόσμου. Και στο τέλος, όταν πλέον έχει αποκτήσει όση ισχύ χρειάζεται για να σε καταστρέψει, εκτοξεύεται σαν πύραυλος μακριά από το τέμενος του έρωτά σου.

Με τον πιο πρόσφατο δεν πρόλαβα να αισθανθώ έρωτα. Όταν όμως επικοινώνησα μαζί του με αφορμή μία πρόσκληση που μας είχαν κάνει, δεν άντεξα και του ζήτησα το λόγο. Τον ρώτησα γιατί εξαφανίστηκε χωρίς να μου εξηγήσει καν τι είχε συμβεί. «Μπορούσες να μου πεις ότι ήθελες σεξ για μια βραδιά και μετά να μην ξαναμιλήσουμε» είπα, βάζοντας το μαχαίρι στο κόκαλο. Μου έδωσε μία απότομη κλισέ απάντηση.

Την ίδια μέρα επανεμφανίστηκε ο Τ. με τον οποίο έβγαινα πριν από τουλάχιστον 7 χρόνια και τον διώξει με δική μου πρωτοβουλία γιατί δε μου άρεσε η συμπεριφορά του. Μου φάνηκε εντελώς τρελό να θέλει να με ξαναδεί ένας άνδρας με τον οποίο δεν είχα καμία επικοινωνία εδώ και τόσα χρόνια, ώσπου ο φίλος μου ο Π. μου αποκάλυψε ότι «κρατάει γέφυρες» με όλες τις πρώην γιατί μπορεί να ξαναδεί κάποια και να του αρέσει πάλι! Άποψη που ποτέ δεν ταίριαζε με τη δική μου φιλοσοφία και αυτή των φίλων μου, γιατί όταν παύαμε να θαυμάζουμε έναν άνδρα, η έλξη εξαλειφόταν και έπαιρνε τη θέση της η απόλυτη περιφρόνηση, που εκφράζεται στο πιο υποτιμητικό μας βλέμμα.

Ο πρώτος μεγάλος έρωτας στα 20’s μου ήταν ένας άνδρας που λάτρεψα απόλυτα. Σήμερα κάθε φορά που φαντάζομαι ότι τον συναντώ τον κερνάω ποτά για να του θυμίσω ότι εγώ είμαι πλέον η ισχυρή και εκείνος ο loser. Αντίστοιχα, και ο Απόλυτος άρχισε να κατακρημνίζεται στα Τάρταρα της προσωπικής μου εκτίμησης, όταν κατάλαβα ότι ήμουν αυτή που φορούσε τα παντελόνια στη σχέση μας. Αυτή που εγκατέλειψε μία καριέρα στο εξωτερικό για χάρη του και διέλυσε την προοπτική μίας άνετης ζωής με έναν άλλον άνδρα. Πίστευα ότι εκείνος είναι το αρσενικό μου αντίστοιχο και θα περνάμε την κοινή μας ζωή κάνοντας τα ίδια τατουάζ, πτώσεις με αλεξίπτωτο και cage diving στις Σεϋχέλλες.

Μέσα από όλες αυτές τις σκέψεις ξεπρόβαλε η εικόνα της 5χρονης Μελίνας να πηδάει από μία νεόκτιστη οικοδομή ύψους 2 μέτρων γιατί είχε βάλει στοίχημα με τα αγοράκια της γειτονιάς. Τα αγοράκια κοιτούσαν τρομαγμένα το ατρόμητο κοριτσάκι. Εικόνα που έμελλε να επαναληφθεί στη ζωή μου τα επόμενα χρόνια, αφού ήμουν πάντα η θαρραλέα και οι άνδρες μου οι δειλοί που απομακρυνόταν φοβισμένοι, όταν διαπίστωναν ότι δεν μπορούν να με δαμάσουν.

Παρατήρησα ότι όλες οι «Ivy League» φίλες μου έχουν παρόμοια προβλήματα στις σχέσεις του με το άλλο φύλο. Ο όρος περιγράφει τις γυναίκες που είναι πολύ δυναμικές και με ατρόμητη προσωπικότητα. Όλες έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα: δεν μπορούν να γνωρίσουν έναν άνδρα που να είναι πιο δυνατός από τις ίδιες, ώστε να γίνει ο ήρωας που λαχταρούν. Συνεπώς το να είσαι γυναίκα «Ιvy League» στην Ελλάδα του 2014 είναι κάτι αντίστοιχο με το να έχεις πτυχίο από το Harvard: όλοι σε θαυμάζουν αλλά είσαι overqualified για να βρεις δουλειά.

Όταν ξεκίνησε να με φλερτάρει ο Δ., ένας συμπαθής web developer, σκέφτηκα ότι είναι πολύ γλυκός και βγήκα ραντεβού μαζί του. Στα μέσα της βραδιάς είχα αποφανθεί ότι είναι στο ίδιο επίπεδο συναισθηματικής και όχι μόνο ωριμότητας που ήμουν στα 27 μου. Με λίγα λόγια «μη κατασταλαγμένος». Προσπάθησε να με εντυπωσιάσει στέλνοντάς μου sexy φωτογραφίες στο Facebook κάτω από τις οποίες γυναίκες με IQ τσιχλόφουσκας, σχολίαζαν ότι είναι «κόλαση». Και το χειρότερο προσπάθησε να με κάνει να του πω πρώτη ότι μου αρέσει, με τον ίδιο ηλίθιο τρόπο που ψαρεύουν κομπλιμέντα οι ανασφαλείς έφηβες.

Γυρίζοντας σπίτι άκουγα το «My way» ερμηνευμένο από τη Shirley Bassey. Και σκέφτηκα ότι εμείς οι δυνατές γυναίκες δεν χρειαζόμαστε κανέναν. Ή μάλλον χρειαζόμαστε κάποιον που να είναι πιο δυνατός από εμάς. Άρα, έστω και πρόωρα, ευχήθηκα «Καλά Χριστούγεννα» στο αγοράκι με τον όμορφο πισινό και την ανύπαρκτη προσωπικότητα. Εύχομαι τα επόμενα Χριστούγεννα να έχει γίνει από τρομαγμένο αγοράκι, άνδρας!