Εναλλακτικό κοριτσάκι με τα σπίρτα

Κάθε φορά που αισθάνομαι δυστυχισμένη, βλέπω ειδήσεις.

Αναλογίζομαι πόσο μεγαλύτερα προβλήματα υπάρχουν γύρω μου και νιώθω ευγνωμοσύνη που τερματίζω τη χρονιά έχοντας καταγράψει επαγγελματικές επιτυχίες, αφθονία και ταξίδια σε έναν κόσμο που σκοτώνει τα όνειρα των ανθρώπων πριν γεράσουν.

Τέτοιες μέρες θυμάμαι πάντα «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και σκέφτομαι πόσο αλληγορικό και βαθιά διδακτικό μπορεί να είναι ένα παραμύθι. Το φτωχό κοριτσάκι ανάβει σπίρτα για να ζεσταθεί και βλέπει όλα τις τα όνειρα μπροστά της: μαγικά χριστουγεννιάτικα δέντρα, πλούσιες γιορτές με γεμάτο το τραπέζι και στο τέλος την πολυαγαπημένη της γιαγιά.

Κάθε όνειρο που έχουμε είναι ένα σπίρτο που ανάβει για να αντιμετωπίσουμε την σκληρή πραγματικότητα. Και ο κόσμος γίνεται χειρότερος, όσο οι άνθρωποι δεν μπορούν να κατακτήσουν τα όνειρά τους. Από την εφηβεία μου μέχρι σήμερα άναψα εκατοντάδες τέτοια σπίρτα, όπως όλες οι γυναίκες. Πολλά από αυτά δεν ήταν η αντανάκλαση της δικής μου ευτυχίας, αλλά μία επίφαση της τελειότητας, όπως την αντιλαμβάνεται η σύγχρονη κοινωνία. Γιατί το να είσαι γυναίκα είναι ένας πολυδιάστατος και απαιτητικός ρόλος, που περιλαμβάνει απίστευτα δύσκολες σκηνές όπως να προσπαθείς να δείχνεις αδίστακτη στα επαγγελματικά σου (ενώ δεν είσαι), ψυχρή εκτελέστρια με τους άνδρες (ενώ πάλι δεν είσαι), η τέλεια φίλη (ακόμη και για αυτούς που σε αδικούν) και το αψεγάδιαστο πρότυπο εμφάνισης, στο οποίο εκπαιδεύτηκες από τα χρόνια της Barbie.

Έρχεται η στιγμή που κατακτάς πολλά από αυτά που ονειρεύτηκες, αλλά καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν αρκετά για να σε κάνουν ευτυχισμένη. Κάποτε μπορεί να ονειρεύτηκες την ομορφιά γιατί στην εφηβεία σου ήσουν ασχημόπαπο, την τέλεια δουλειά μετά το Πανεπιστήμιο, ταξίδια για ψώνια στη 5th Avenue και δεκάδες εμπειρίες με άνδρες που σε επιβεβαιώνουν, αλλά δεν σε κοιτάζουν στα μάτια.

Κοντεύει να τελειώσει το 2014 και το κοριτσάκι μέσα μου ξυπνά για να ζεσταθεί με καινούρια σπίρτα…Ανάβω το πρώτο σπίρτο και το πρώτο τσιγάρο. Έρχεται η μορφή του Απόλυτου στο μυαλό μου. Αυτός που θέλω, αυτός που αγαπάω, αυτός που με πόνεσε. Ίσως ο Ντε Σαντ να είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «ο δρόμος για την καρδιά μιας γυναίκας περνάει μέσα από τα βασανιστήρια».

Πέρασαν δύο μήνες από το γάμο του και όμως μου έστειλε την πρώτη σεξουαλική πρόκληση. «Σε θέλει» σχολίασαν οι φίλοι. Όχι εμένα, τον κώλο μου, που έλεγε ότι είναι ο πιο ωραίος. Αρνήθηκα να απαντήσω στο υπονοούμενό του…Όχι γιατί παντρεύτηκε μία άλλη, αλλά γιατί αν μπεις σε ένα τέτοιο παιχνίδι, που θα ξέρεις ότι θα καταστρέψει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου, φρόντισε να το κάνεις γιατί ο έρωτας είναι εκεί, δυνατός, σαρωτικός και κάτι περισσότερο από ερωτική έλξη ή απαγορευμένο πάθος.

Σπίρτο δύο. Το κοριτσάκι θέλει έναν κόσμο που οι άνθρωποι ρίχνουν τα μούτρα τους και ξέρουν να ζητάνε «συγγνώμη». Θυμάμαι τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα που με απάτησε, αλλά δε γύρισε ποτέ να μου πει «συγγνώμη». Υπέφερε δύο χρόνια, μου είπαν οι φίλοι. Αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να ψελλίσει τη μαγική λέξη, αυτή που σβήνει όλα τα φαντάσματα του χθες από την καρδιά και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο. Θέλω έναν κόσμο που οι άνθρωποι συμφιλιώνονται, άνδρες και γυναίκες αναγνωρίζουν τα λάθη τους και πόσο αυτά μπορούν να πληγώσουν ένα άλλο άτομο. Σπίρτο τρία: θέλω την ευτυχία και ας μην ξέρω τον ορισμό της. Η αναζήτησή της μοιάζει με έναν λαβύρινθο, στον οποίο στροβιλίζεσαι με την ελπίδα να βρεις διέξοδο. Δεν μπορώ να περιγράψω την απόλυτη ευτυχία, μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα, ότι δεν είναι στα υλικά αγαθά. Μεγάλο μέρος της όμως βρίσκεται στους ανθρώπους που μας κάνουν να χαμογελάμε…

Πριν τα Χριστούγεννα του 2014 δείχνω ότι διανύω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου με ένα χρηματικό bonus που ήλθε από το πουθενά, μία μεγάλη επιτυχία και την ικανοποίηση ότι πέτυχα σχεδόν όλους τους στόχους που είχα βάλει την περασμένη χρονιά. Όλοι φτιάχνουμε αυτές τις λίστες κάθε χρόνο για να οργανώσουμε τη σκέψη μας, ξεχνώντας ότι ο στόχος και το όνειρο είναι διαφορετικά πράγματα. Εστιάζουμε στο ρεαλισμό του στόχου και αποβάλλουμε την προοπτική του ονείρου.

Ξέρεις, τελευταία έχω το ίδιο τρελό όνειρο. Πως όλα όσα έκανες, ο χωρισμός, η πίκρα, η μετατροπή μου σε «Άγιο Φανούριο» (με 5 κιλά μείον), αλλά κυρίως το γεγονός ότι κατέστρεψες το παραμυθάκι μου, ήταν ένα ψέμα. Δε θέλω να καταστρέψω το γάμο σου, δεν θα πάρω ικανοποίηση από αυτό. Θέλω απλώς να πιστέψω ξανά ότι ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που περνάει από την παγωνιά του λάθους και θεριεύει σαν τη φλόγα, αυθύπαρκτος, παθιασμένος και κυρίαρχος σαν το νόμο της έλξης.

Θέλω να έλθεις να μου πεις να ξαναγράψουμε το παραμύθι ξανά. Να είσαι ο Άγιος Βασίλης μου, ο πρίγκιπας που λύνει τα μάγια, ο καταραμένος ροκ κιθαρίστας, ο αξεπέραστος Καζανόβας, ο ατσάλινος Superman, ο Hugh Grant στο «Love Actually», το sexy βαμπίρ μου. Και υπόσχομαι ότι εσύ μου αρκείς για να μην ξαναπαίξω με άλλα σπίρτα…