Τραπέζια χωρίς μόνες γυναίκες

Δεν το είχα προσέξει επειδή οι φίλοι και φίλες μου είναι σχεδόν όλοι σόλο αρκούδες, ή σε όχι-στάνταρ σχήματα, σε μη-παραδοσιακές οικογένειες, οπότε δεν προέκυψε ποτέ τέτοιο θέμα: οι προσκλήσεις σε σπίτια για φαγητό, ποτά και παρέα είναι χύμα, «να είμαστε μέχρι δέκα, άντε δώδεκα άτομα γιατί μετά δεν χωράμε», και «να μην είμαστε δεκατρείς επειδή είναι γρουσούζικο νούμερο». Τώρα που το σκέφτομαι, δεν μου έρχεται στο νου ούτε μία παραδοσιακή, κλασσική οικογένεια που να με έχει ή να μην με έχει καλέσει, να την έχω ή να μην την έχω καλέσει, και ίσως για αυτό δεν με απασχόλησε ποτέ το θέμα.

Η φίλη μου, χωρισμένη 20+ χρόνια, διαμαρτύρεται ότι στην Ελλάδα τα καλέσματα γίνονται μόνον  από ζευγάρια προς ζευγάρια. Για να ανταποδώσει την πρόσκληση φαγητού από μία μόνη γυναίκα, η ζευγαρωμένη γυναίκα του παραδοσιακού ζευγαριού καλεί μετά την μόνη γυναίκα για ποτό σε μπαρ, ή ακόμα και για φαγητό, όταν ο άντρας της λείπει σε ταξίδι για δουλειές! Ανταποδίδει το κάλεσμα ως μόνη της, όχι ως ζευγαρωμένη, και όχι στο σπίτι της, όπου είναι το ζευγάρι της με την παντόφλα. Μου φαίνεται τόσο παλιό, που περιμένω ότι αυτές οι ζευγαρωμένες κυρίες παίζουν σε Αμερικάνικες ταινίες της δεκαετίας του ‘50, είναι με τα ρόλεϊ στην κουζίνα όλη μέρα και φτιάχνουν γιουβαρλάκια – και όμως όχι, είναι εργαζόμενες με ωραίες δουλειές, ή συνταξιούχες, ή απλές σύζυγοι που κάποτε δούλευαν και τώρα δεν δουλεύουν. Πέφτω από τα σύννεφα, αλλά η φίλη επιμένει ότι ΔΕΝ σε καλούν στο σπίτι τους τα παντρεμένα ζευγάρια ούτε καν όταν δεν είναι παντρεμένα, όταν απλώς συγκατοικούν ή τα έχουνε (μεταξύ τους, γιατί αν τα είχανε και με εσένα, θα σε καλούσαν, δεν μπορεί, τόση γαϊδουριά).

Είχα ακούσει ότι συμβαίνει αυτό σκληρά στις μικρές επαρχιακές πόλεις, στις οποίες τα ζευγάρια κάνουν παρέα μόνον με άλλα ζευγάρια. Μου φαίνεται ακόμα πιο παλιό, και αδιανόητο, όσο το σκέφτομαι για την Αθήνα. Μια μεγάλη πόλη, με κόσμο και κοσμάκη, στην οποία μεγάλη πόλη δεν είναι απαραίτητο να γνωρίσει ο άνθρωπός σου άλλον άνθρωπο μέσα στο σπίτι σας, μπορεί εύκολα να τον γνωρίσει και έξω. Ο κόσμος και κοσμάκης κυκλοφορεί, όσο κινδυνεύεις από την μοναχική καλεσμένη, άλλο τόσο κινδυνεύεις κι από τον κόσμο και κοσμάκη, που μπορεί όντως ανα πάσα στιγμή να βάλει χέρι στο άτομό σου, ας το έχεις καπαρωμένο, ίσως με παπά και με κουμπάρο, ίσως με σύμφωνο συμβίωσης, ή με την τρελή σου αγάπη...

Το φαινόμενο δεν παρατηρείται στα γκέι ζευγάρια, τουλάχιστον όχι σε όσα γκέι ζευγάρια συναναστρέφομαι, γιατί καλούν στα σπίτια τους μόνες γυναίκες και μόνους άντρες χωρίς καν την ελπίδα ότι θα τους ζευγαρώσουν: το κάλεσμα γίνεται για να περάσουμε καλά όλοι, να πούμε καμμιά κουβέντα, να επικοινωνήσουμε, να τσιμπήσουμε, να πιούμε κάτι, να νοιώσουμε ωραία.  Οι γκέη σόλο φίλοι επίσης δεν καλούν μόνον μόνους ή μόνον ζευγάρια, στρέιτ ή γκέι, παρά την παρέα τους, άτομα φιλικά που είναι ευχάριστα, που έχουνε χιούμορ, που συζητάνε με τις ώρες περί ανέμων και υδάτων χωρίς να μονοπωλούν την κουβέντα, που ξέρουν καινούργια ανέκδοτα.

Τα παραδοσιακά ζευγάρια μου ξέφυγαν τόσα χρόνια, είχα φίλες ζευγαρωμένες όσο ήμουν κι εγώ κουπλέ-ρεφρέν, αλλά βλεπόμασταν και μοναχές μας, χωρίς συνοδό. Θέλω να βάλω λίγο τα γέλια με το κοινωνικό φαινόμενο του «είμαστε ζεύγος, δεν καλούμε σπίτι μας μόνες γυναίκες», επειδή είναι κουλό, κι ακόμα πιο κουλό είναι να θεωρείς κάθε μόνο άτομο απειλή για τη σχέση σου – μα όλοι πια, μικροί μεγάλοι, έχουνε βάλει στο μάτι το άτομό σου; Ποιος είναι, TO Ράιαν Γκόσλινγκ;

Ας μην περιμένει κανείς κάποιο κοσμοϊστορικό συμπέρασμα: ελπίζω να αλλάξει ΚΑΙ αυτό, να μην είναι οι μόνες γυναίκες μονίμως ακάλεστες σε οικογενειακά ή ζευγαρωτά τραπέζια επειδή είναι μόνες - σίγουρα δεν θα αλλάξει άμεσα, και δεν θα αλλάξει επειδή το επισημαίνω, αλλά είναι άδικο, και πασέ, και ακόμα πιο απίστευτο τώρα που το βλέπω γραμμένο…