Φιλίες: Πώς αλλάζουν όσο μεγαλώνουμε;

Όποτε βρισκόμαστε με φίλες ή φίλους, αλλάζει η ροή και η ουσία της μέρας μου: ξεχνάω αυτά που με ενοχλούσαν, με αγχώνανε ή με καταπίεζαν μέχρι πριν λίγο, καθώς μπαίνω στον ασφαλή χώρο της φιλίας. Το λέω μεταφορικά και με κουλό τρόπο επειδή έτσι αισθάνομαι, πραγματικά με το «καλημέρα σας» με αγαπημένα μου άτομα, κάτι γίνεται και τα ξεχνάω όλα. Ακόμα κι όταν τα λέω σε πρώτη (σύντομη) δόση, για να τα «βγάλω από μέσα μου», ακούγονται αστεία, ασήμαντα προβλήματα, κι επιπλέον έχουνε πλάκα, όσο σοβαρά κι αν ήτανε την προηγούμενη νύχτα (που δεν μου κολλούσε ύπνος εξ αιτίας των ίδιων προβλημάτων). Αυτό συμβαίνει χρόνια μια και έχω φίλες και φίλους από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όπως ο περισσότερος κόσμος.

Απλώς αλλάζουν οι φιλίες καθώς αλλάζουμε τόσο εμείς όσο και τα φιλικά μας πρόσωπα σε παράλληλο μοντάζ. Μερικές φορές γινόμαστε καλύτερα άτομα, και καλύτεροι φίλοι. Μερικές φορές παίρνουμε δρόμο από μία φιλία επειδή βρίσκουμε άλλες φιλίες. Μερικές φορές δεν έχουμε χρόνο, ή οι φίλοι/ες δεν έχουν χρόνο… και αυτό είναι το ζόρικο με τη φιλία: χρειάζεται χρόνο. Πρέπει να βρεις ένα τσακ χρόνο ακόμα κι όταν είσαι σε στρίμωγμα, όταν πνίγεσαι, όταν χτυπιέσαι κυνηγώντας το τάλιρο ή ένα γκομενάκι, αν και όσο μεγαλώνεις η παράμετρος «γκομενάκι» μειώνεται με φυσικό τρόπο, περίπου όπως μειώνεται και το τάλιρο.

Τι θέλεις από τις φιλίες σου όταν είσαι μεγάλος άνθρωπος και λίγο μπαγιάτικος:

Χρόνο, τόσο όσο
Δεν αντέχεις με τις ώρες, δεν σηκώνεις ξενύχτια, δεν έχεις όρεξη να κάθεσαι έξω στο κρύο όλη νύχτα, ούτε να τρέχεις από τα άγρια χαράματα. Το συζητάς για εκδρομές και μάλιστα χωρίς τρελό ενθουσιασμό, δεν το συζητάς για πάρτι, σκασίλα σου. Θέλεις ένα λογικό χρονικό πλαίσιο, μία-δύο ωρίτσες, άντε τρεις-τέσσερεις αν μιλάμε για φαγητό. Επειδή τα φιλικά σου άτομα μεγαλώνουν σαν κι εσένα την ίδια και όχι σαν κάποιαν άλλην, πιο πιτσικωτή από εσένα, κινούνται και αυτά στα ίδια πλαίσια. Η εποχή που μένατε ξύπνιες/οι όλη νύχτα με κουβεντολόι, τσιγάρα και ποτά, έχει περάσει για καλά, απορείς πώς την θυμάσαι ακόμα. Κι όταν βρίσκεται άτομο που δε λέει να μαζευτεί στο σπιτάκι του, τα μαζεύεις εσύ προσωπικά και φεύγεις. Επειδή δεν είσαι πια 30, ή 40. Ή 50…

Διαθεσιμότητα, τόση όση
Στα δύσκολα ψάχνω τις φίλες και φίλους μου, όταν είμαι στα πατώματα – αλλά κι όταν είμαι καλά, στο ταβάνι, για να μοιραστώ την ωραία διάθεση. Στεναχωριέμαι όταν ένα αγαπημένο μου πρόσωπο δεν είναι διαθέσιμο ποτέ, αναρωτιέμαι τι συμβαίνει, η ιδέα ότι «δεν είμαστε πια φίλες/οι» με γεμίζει υπαρξιακή ανησυχία βαθύτερου επιπέδου. Γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει αγαπημένα πρόσωπα, πόσο μάλλον εγώ, που τα αγαπάω πάρα πολύ όλα τα πρόσωπα. Των φίλων μου, όχι τα ξένα.

Κοινά σημεία
Δεν κάνουμε ίδιες δουλειές με τις φίλες και τους φίλους μου… αν και έχουμε περάσει από παρόμοιους χώρους, αρκετοί κάποτε συμπέσαμε σε εργασιακά κονκλάβια, καταλαβαίνουμε για τι πράγματα μιλάμε και δεν κοιταζόμαστε αμήχανα, ποτέ. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, αυτήν που χτίζεται σιγά σιγά μέσα από κοινές εμπειρίες, τακτική ή έστω βαθύτερη επικοινωνία και (άλλο ένα κλισέ που όμως στέκει απόλυτα) ειλικρίνεια. Μιλάμε για φίλες/ους που συμβαδίζουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για 60, 50, 40, 30, 20 ,10 χρόνια ή 6 μήνες… πόσα ψέματα σηκώνουν οι μακροχρόνιες σχέσεις; Πολύ λίγα, και αυτά θα είναι άνευ σημασίας. Και θα αφορούν γκομενάκια χαμένα στα βάθη των αιώνων. Άρα, χουκέαρς. Ή κρίντζυ. Ή και τα δύο.

Αλληλοβοήθεια
Κερνάω όταν έχω, κερνάς όταν έχεις – το πιο απλό. Βοηθάω όταν με χρειάζεσαι, βοηθάς όταν σε χρειάζομαι… όσο μπορούμε όλες/οι, γιατί κανένα άτομο δεν ζει σε κενό, έχουμε παιδιά, σκυλιά, γατιά, υποχρεώσεις και διάφορα παλούκια που μας πέφτουν από τον ουρανό, επειδή έτσι είναι αυτή η ζωή, εκτός που υποψιαζόμαστε ότι δεν έχει άλλη.

Διασκέδαση
Θέλουμε να περνάνε καλά μαζί μας τα φιλικά μας άτομα και να περνάμε κι εμείς καλά μαζί τους, όχι σαν καραγκιοζοπαίχτες, όχι επειδή κάνουμε τους κλόουν δώθε-κείθε, αλλά επειδή η φιλία δεν λειτουργεί μόνον υποστηρικτικά, παρά ΚΑΙ διασκεδαστικά, ειδικά όσο μεγαλώνουμε και μειώνονται οι πιο εξαντρίκ διασκεδάσεις. Κάποτε με ρώτησε κάποιος «μα τι λέτε επιτέλους με τον φίλο σου τον Σ;» και η αλήθεια είναι ότι λέμε μπούρδες με τον συγκεκριμένο, δεν λέμε τίποτα κοσμοϊστορικό, ούτε σοβαρό – αλλά αγαπιόμαστε, και καταφέρνουμε να ανεβάσουμε ο ένας τον άλλον, κι αυτό είναι το πραγματικά σπουδαίο.

Οι συναντήσεις για καφέ με φίλες και φίλους είναι το καλύτερο κομμάτι της εβδομάδας μου, όταν καταφέρνουμε να τις οργανώσουμε, είτε τετ-α-τετ ανά δύο, είτε ως παρέα. Μερικές φορές γίνεται «του μήνα» ή «του δίμηνου» (σνιφ…) όταν μας πλακώνουν ιώσεις, στραβές, συνάχια, ξαφνικές δουλειές-του-ποδαριού, ατυχήματα, φόρτος γενικότερος. Αλλά είναι πάντα τέλειο να βλέπεις άτομα με τα οποία σε συνδέουν… τι είπαμε ακριβώς;

Χρόνος, εμπειρίες, κοινή γλώσσα, ανάγκη για επικοινωνία, αλλά κυρίως συναισθήματα. Δηλαδή βαθιά και ειλικρινής φιλία πολλαπλών διαστάσεων…