H playlist χωρισμού της εφηβείας μας

Στην πολυφασική ηλικία των 14, που ανακαλύπταμε τον κόσμο, το άγνωστο άλλο φύλο και τι έχουμε ανάμεσα στα πόδια μας, πολύ μας άρεσε να κλαίμε. Κλαίγαμε γιατί πιεζόμασταν απ’ τους γονείς, απ’ τις κλειστές πόρτες τα βράδια Σαββάτου κι απ’ το αντιcool προφίλ που (νομίζαμε ότι) είχαμε στην γυμνασιακή μικρογραφία της πραγματικής κοινωνίας. Κλαίγαμε γιατί ξελιγωνόμασταν για τον ωραίο του σχολείου και γιατί μας ήρθε πρώτη φορά περίοδος. Κλαίγαμε γιατί περνάγαμε «φάση», γιατί φοράγαμε σιδεράκια, γιατί έχει φακές, γιατί δεν ξέραμε τι θα κάνουμε με τη ζωή μας, γιατί δεν πέτυχε το κούρεμα, γιατί βρέχει και γιατί «αυτό είναι ωραίο τραγούδι για κλάμα». Κλαίγαμε για να πετάξουμε από πάνω μας τον φελλό που κρατάει ακέραιο το «θυμωμένο» μπουκάλι σαμπάνιας της ψυχής μας. Όταν είσαι 14 πολύ σ’ αρέσει να κλαις.

Πριν λίγο καιρό μου έκλεψαν το iPhone. Και ξαναβρέθηκα με το πρώτο μου Sony Ericsson Walkman με πορτάκι. Το πιο ωραίο χριστουγεννιάτικο δώρο που θα μπορούσα ποτέ να κάνω στον εαυτό μου. Και μαζί, με τα τραγούδια που στέλναμε μανιωδώς ο ένας στον άλλον, όταν η λέξη «υπέρυθρες» μπλεκόταν καθημερινά στη γλώσσα μας, τα κινητά walkman με το πορτοκαλί ζικ ζακ σηματάκι ήταν κουλ, όταν ο ωραίος του σχολείου δεν ξελιγωνόταν το ίδιο για μας, όταν ήμασταν 14. Και γουστάραμε να κλαίμε. Γιατί έτσι.

Αυτή η playlist με γύρισε λιγάκι πίσω, μου γλύκανε την καρδιά και ναι, με έκανε να βρέξω τα μαγουλά μου ξανά. Αφήστε με περνάω φάση.