Μίλα μου βρόμικα: Γνώρισα ένα παιδί, αλλά παραγνωριστήκαμε, ρευόταν μπροστά μου

Έχω να σου πω ότι γνώρισα ένα παιδί, αλλά παραγνωριστήκαμε! Chatάραμε αρκετό καιρό στο Ig, ένιωθα ότι ταιριάζαμε τόσο πολύ σε όλα. Πρώτη φορά, λοιπόν, συνάντηση από κοντά, είχαμε βγει για καφέ, εγώ ενθουσιασμένη πολύ, αλλά και αυτός φαινόταν πολύ ότι γούσταρε. Μετά, κανονίσαμε συνάντηση λίγο πιο πριβέ στο σπίτι μου. Ήρθε, κάναμε σεξ, πολύ ωραία και μετά βγήκαμε στο μπαλκόνι για τσιγάρο και μπίρα. Σε κάποια φάση ακούω ένα ρεψιματάκι, δεν δίνω σημασία. Μετά ακούστηκε ξανά λίγο πιο δυνατά και μετά άλλη μια ακόμα πιο δυνατά. Ξενερώνω επί τόπου, δεν λέω κάτι, και τι γυρίζει και μου λέει; «Με συγχωρείς, αλλά νιώθω ότι σε ξέρω χρόνια και νιώθω πολύ οικεία». Τώρα τι του λες;

Αμ, δεν τα βλέπουμε τα ρημάδια τα red flags από την αρχή! Ή κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε, γιατί μας έχει φάει ο έρωτας. Δυστυχώς, αυτά συμβαίνουν, και –φυσικά– προτείνω να του πεις πώς ένιωσες. Δεν κατάλαβα. Εσύ γιατί να ντραπείς να του το πεις εκείνη την ώρα κιόλας; Τώρα είναι στο χέρι σου αν θα δώσεις δεύτερη ευκαιρία, αλλά αφού μου λες ξενέρωσες, δυσκολάκι μυρίζομαι…