Μίλα μου βρόμικα: Δεν είχα ιδέα πόσο τσιγκούνης ήταν

Είπα να πρωτοτυπήσω μια φορά στη ζωή μου και βγήκα πρώτο ραντεβού για μπάνιο με ένα παιδί. Απλά δεν είχα ιδέα πόσο τσιγκούνης ήταν. Έρχεται στην παραλία με βερμούδα παρακαλώ, χωρίς πετσέτα, χωρίς αντηλιακό με ένα τσαντάκι μπανάνα και κλασική σαγιονάρα. Τον ρώτησα αν φοράει μαγιό από μέσα και μου είπε όχι! Λέω «θα κάνεις μπάνιο με τη βερμούδα;» Και μου λέει «όχι, με το μποξεράκι. Γιατί να δίνω λεφτά για μαγιό;» Είπα από μέσα μου δεν είμαστε καλά! Άσε που έφτασε το αντηλιακό μου στη μέση και τα λεφτά από τον καφέ και το φαγητό του, που τα πλήρωσα εγώ, μου είπε θα στα δώσω μετά, αλλά επειδή δεν έκανε κίνηση, εγώ ντράπηκα να τα ζητήσω. Φύγαμε, και την επόμενη μου στέλνει: πότε θα πάμε ξανά για μπάνιο; Τον βρίζεις ή δεν τον βρίζεις;

Ε, μη βρίσεις κι εσύ, αλλά άμα δεν το ψήνεις –που αυτό καταλαβαίνω– του λες ένα ευχαριστώ πολύ για την πρόταση και πας παρακάτω. Για το ότι δεν θέλει να μπαίνει σε έξοδα για μαγιό, μπορώ να το κατανοήσω. Για τα χρήματά σου που είπε ότι θα στα επιστρέψει και δεν, βλέπω ένα μικρό φάουλ. Δεν κολλάμε, προχωράμε!