Η Ωραία… Πληγωμένη

Λένε ότι όσα φέρνει μια στιγμή, δεν τα φέρνει ένας χρόνος ολάκερος. Το ίδιο συμβαίνει με τις διαθέσεις ή τις επιθυμίες μας, είναι ευμετάβλητες.

Ο Φεβρουάριος μπήκε με την πρώιμη υποψία της άνοιξης και εμένα πιο ανθισμένη από τις αμυγδαλιές και πιο ηλιόλουστη από εκείνες τις υπέροχες Αλκυονίδες μέρες. «Φαίνεσαι ευτυχισμένη» σχολίασε ο φίλος μου ο Π. με τον οποίο κανονίσαμε να περάσουμε παραδοσιακά με μπριζόλες και κρασί την Τσικνοπέμπτη. Ο ίδιος άνθρωπος, που μάζευε την ισοπεδωμένη Μελίνα από τα πατώματα τον Ιούλιο, τώρα την έβλεπε να τρώει, να χαμογελά, να βγαίνει και κυρίως να ονειρεύεται. Άλλωστε το όνειρο είναι το πιο ισχυρό δόλωμα για τους ανθρώπους, insight που κατέχουν πλήρως όλοι οι μεγάλοι δημαγωγοί της ιστορίας. Ασυναίσθητα το «εγώ» έγινε «εμείς» στις κουβέντες με φίλους και κάθε φορά που ανέφερα το όνομά του γέμιζε το πρόσωπό μου με την αιθέρια λάμψη της ερωτευμένης, που ισούται με εκατομμύρια αστέρια.

«C’ est ta love story» τραγουδούσα μαζί με την Indyla, ξυπνώντας στις 14 Φλεβάρη. Μία μέρα που ποτέ δε θεωρούσα διαφορετική από τις υπόλοιπες, μέχρι να δω το πρώτο post αγάπης από έναν ερωτευμένο στο facebook (όχι μαζί μου) και να συνειδητοποιήσω ότι το δικό μου συναρπαστικό πλάνο για την ημέρα περιλάμβανε μερικά ψώνια και 2-3 πλυντήρια. Και εκείνος τι θα έκανε; Θα ξυπνούσε με μία άλλη. Ίσως να της έλεγε ότι την αγαπάει για να συντηρήσει την επιφανειακά τέλεια δομημένη ζωή του. Μπορεί και να κανόνιζε δείπνο υπό το φως των κεριών και να της έκανε έκπληξη με κάποιο δώρο. Μετά θα έκανε σεξ μαζί της και θα αποκοιμιόταν στην αγκαλιά του.

Σε αυτό το σημείο, οι σκέψεις μου έγιναν τόσο βασανιστικές που αναγκάστηκα να αυτοχαστουκιστώ. Δεν πιστεύω στη Γιορτή των Ερωτευμένων, αλλά θα ήθελα να συμβεί κάτι που θα με κάνει να πιστέψω. Όπως αυτοί οι κακομούτσουνοι που σιχαίνονται τα ζώα, μέχρι να αποκτήσουν το πρώτο τους χαδιάρικο κουτάβι. Υπάρχει βέβαια και η Anna Wintour που κοίταξε με το πιο παγερό βλέμμα του κόσμου το μωρό της Καρντάσιαν.

Όμως εγώ έχω… καρδιά και ένα κουτάκι με το δώρο του κρυμμένο στην ντουλάπα. Έχω μια παγωμένη σαμπάνια για να γιορτάσουμε 5 χρόνια από τη γνωριμία μας. ‘Ένα sexy δαντελένιο κορσέ με αφόρετες ζαρτιέρες. Ένα διαμέρισμα διαποτισμένο από την αύρα και την παρουσία του. Εκείνος όμως πού είναι; Σε ποιο επεισόδιο θα αποδειχθεί καλύτερος από ότι ελπίζω και όχι χειρότερος;

Δεν είναι ο Α. που βλέπω φωτογραφίες του σε νυχτοπερπατήματα με άλλες γκόμενες. Δεν είναι ο συμπαθέστατος Τ. ο οποίος μαγειρεύει καταπληκτικά και έχει έναν απίθανο σκύλο και μου ανοίγει τις πόρτες του αυτοκινήτου ιπποτικά. Δεν είναι ο ψωνισμένος Σ. που έχει δική του εταιρία, πολλά τατουάζ και attitude βαρύς γλυκός και οι φουσκάλες δύο. Δεν είναι ο μεγιστάνας που με έκανε να αισθανθώ σαν τη Σταχτοπούτα για ένα βράδυ αλλά τώρα περνάει τις μέρες του με botox και βαράκια στο πιο ακριβό γυμναστήριο της πόλης.

Κανένας από αυτούς δεν είναι ο άνθρωπός μου και με την αναπόφευκτη φθορά που φέρνει ο χρόνος, κάποτε θα μου προκαλούν την ίδια συγκίνηση με το να πατάω το κουμπάκι της καφετιέρας αγουροξυπνημένη. Reunion με τη φίλη Γ. μετά από χρόνια. Εκείνη βρήκε τον άνδρα της ζωής της πριν κλείσει τα 30. «Περάσαμε κρίση. Σκεφτόμουν το διαζύγιο» έριξε τη ρουκέτα που κατέρριψε την προσπάθειά διπλωματικής προσέγγισης του banoffee που έτρωγα. «Δεν έψαξα τον εαυτό μου ποτέ. Ενώ εσύ έζησες μόνη, ταξίδεψες, έκανες καριέρα, ερωτεύτηκες, πόνεσες».

Ήθελα να της πω για την άλλη όψη της τέλειας εργένικης πραγματικότητας, εκείνης που βιώνω κάθε φορά που φεύγει ο Απόλυτος από το σπίτι. Εκείνης που περιλαμβάνει τα ταξίδια στα οποία εκείνος δεν έρχεται μαζί μου ή τα αστεία με τα οποία γελάω μόνη μου και φαντάζομαι σχιζοφρενικά με ακούει. Υποθέτω όμως ότι δεν υπάρχει απόλυτα ικανοποιημένη γυναίκα σε αυτή τη ζωή και όλες συμπορευόμαστε με αυτήν τη μεγάλη αλήθεια από την εφηβεία μας, όταν θαυμάζουμε τα ίσια μαλλιά ενώ μισούμε τις ατίθασες μπούκλες μας.

«Δεν μπορώ να το συνεχίσω αυτό». Ο φίλος μου ο Κ. είναι εκείνος που αν δεν ήταν gay θα ήταν το άλλο μου μισό, αφού με περιθάλπτει από τα φοιτητικά μου χρόνια. Του ζήτησα να έλθει να με παρηγορήσει! «Τι έπαθες πάλι» ρώτησε. «ΔΕΝ το δέχομαι να μην είναι ο Απόλυτος ο προορισμός μου»! Πέντε χρόνια, τόσοι επώδυνοι χωρισμοί, ένας γάμος, μια επανασύνδεση και η Ωραία Κοιμωμένη λαχταρά το σωτήριο φιλί.

Κι ας ελλοχεύει ο κίνδυνος να ξυπνήσει ως Ωραία Πληγωμένη σε ένα παραμύθι που το ευτυχισμένο τέλος θα αφορά κάποια άλλη. Αλλά τελικά να τη μεταμορφώσω σε γίδα (που έχει και κέρατα); Μήπως αυτά που κέρδισα στη διαδρομή ήταν πολύ λιγότερα από αυτά που έχασα; Μήπως θα γεράσω σαν την Anne Bancroft στις «Μεγάλες προσδοκίες»; Μήπως τελικά αυτός ο έρωτας θα με καταστρέψει; Μήπως πρέπει να φύγω;