Βαλεντίνος solo. Ε και;

Φίλος παντρεμένος πολλά χρόνια μού έλεγε πως η ευτυχία γι' αυτόν είναι η σύζυγός του, άρα το να έχεις έναν σύντροφο στη ζωή. Και βασικά, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου με σύντροφο, διαφωνώ με αυτόν τον κλισέ/πασέ ορισμό της ευτυχίας, ή με το στήριγμά της πάνω σε σύντροφο: ευτυχία είναι να είσαι καλά με τον εαυτό σου, να μην πονάς πουθενά, να έχεις φίλους και ανθρώπους που αγαπάς, να είσαι δημιουργικό άτομο, να κάθεσαι στον ήλιο, να κοιμάσαι με ζεστούλικο πάπλωμα, να διαβάζεις ή να γράφεις ένα καλό βιβλίο, να κοιτάζεις ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα, να τρως ένα νόστιμο γιουβαρλάκι… πολλά πράγματα είναι ευτυχία, και για τον καθένα μας ο ορισμός (της ευτυχίας) είναι διαφορετικός, αλλά ο σύντροφος, σόρι, δεν είναι για όλο τον κόσμο, ούτε είναι εκ των ων ουκ άνευ. Μπορείς και χωρίς αυτόν ή αυτήν, ανάλογα με τα γούστα σου.

Διάβασα διάφορες έρευνες για να στηρίξω τη θεωρία μου – ξέρουμε όλοι πια ότι, όσο παλαβή κι αν είναι η θεωρία σου, μπορείς να βρεις στο ίντερνετ χίλια άρθρα που τη στηρίζουν. Όπως θα βρεις κι άλλα χίλια που την καταρρίπτουν. Υπάρχει το σοφό συμπέρασμα «Οι ζευγαρωμένοι ζούνε περισσότερα χρόνια από τους μόνους» μαζί με το εξίσου σοφό «Οι μόνοι ζούνε περισσότερα χρόνια από τους ζευγαρωμένους», σε ίδιο αριθμό ερευνών και άρθρων, όρεξη να ’χεις να ψάχνεις. Η ψυχολόγος Bella DePaulo (με άρθρα, μπλογκ και το βιβλίο «Single at heart») υποστηρίζει ότι ο σύγχρονος άνθρωπος λειτουργεί καλύτερα σόλο, και σίγουρα κάποια άλλη ψυχολόγος, που δεν την παρακολουθώ, θα γράφει το αντίθετο. Υπάρχουν στοιχεία και αριθμοί που πρέπει να τα ξεσκονίσεις αν θέλεις μια αντικειμενική ενημέρωση, η αύξηση των μονογονεϊκών οικογενειών στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, όπως και η αύξηση των αδέσμευτων, αντρών και γυναικών, είναι καταγεγραμμένη από στατιστικές υπηρεσίες κι άλλους σοβαρούς τύπους, δεν τη βγάζω από το μυαλό μου.

Απλώς δεν μπορείς να βασιστείς στα στοιχεία και τους αριθμούς όταν πρόκειται για την ευτυχία σου: ό,τι και να σου πούνε οι έρευνες, αν ζορίζεσαι στη σχέση ή στον γάμο σου, η ανακούφιση που αισθάνεσαι όταν σε χωρίζουν/χωρίζεις, όταν σε σουτάρουν ή σουτάρεις και μένεις μόνο άτομο, κακά τα ψέματα, είναι πολύ κοντά στην ευτυχία. Όπως πολύ κοντά στην ευτυχία είναι και η καψούρα που συνοδεύεται από επισημοποίηση, από τη (σχετική) σιγουριά του γάμου ή του σύμφωνου συμβίωσης. Σίγουρα μένεις με έναν άλλον άνθρωπο επειδή είστε ευτυχισμένοι ή για όσο διάστημα είστε και οι δύο ευτυχισμένοι μαζί… ή σχετικά ευτυχισμένοι. Απλώς δεν είναι κάποια χρυσή συνταγή, ούτε κάτι που ταιριάζει σε όλους, ούτε αυτό που μας έλεγαν όσο ήμασταν μικροί: το ότι ένας/μία σύντροφος/σύζυγος είναι το ποθητό, το ότι οι άνθρωποι ζούνε καλύτερα σε ζεύγη. Αν αυτή η θεωρία δεν είναι εντελώς ντιπ για ντιπ υπερβολή, αν δεν λανσαρίστηκε για λόγους επιβίωσης του είδους πριν από εκατοντάδες χρόνια, αν δεν υποστηρίζεται επειδή θρέφει ολόκληρες βιομηχανίες (ρούχων, νυφικών, λαμπάδων, εκκλησιών, δικηγόρων, συμβολαιογράφων κ.ά.), τότε είναι μια θεωρία που δεν ταιριάζει σε όλους.

Από τους 20 ανθρώπους που είναι αγαπημένοι μου, συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι για πολλά χρόνια, από τους 20 συνολικά, οι τέσσερις μόνο ζούνε κατά ζεύγη, ως παντρεμένοι ετεροφυλόφιλοι και ως γκέι με σύμφωνο συμβίωσης. Οι 16 είναι σόλο αρκούδες. Με περιστασιακές σχέσεις, με αρπαχτές στη χάση, ούτε καν στη φέξη, με διαζύγια ή άνευ, χωρισμένοι από μακροχρόνιες σχέσεις, αγόρια και κορίτσια που δεν συγκατοίκησαν ποτέ με έρωτες, ορκισμένες εργένισσες και μία χήρα, αυτοί είναι «ο κύκλος μου». Δηλαδή η ερώτηση «Τι θα κάνετε στις 14 Φεβρουαρίου;» αφορά μόνον τα ζευγάρια που είναι πέντε τον παρά και ζούνε τόσο πολλά χρόνια μαζί, που δεν έχουν καμία όρεξη να φορέσουν κόκκινα φουρό και να βγούνε για φαγητό-ρομάντζα, με βιολιά και αναμμένα κεριά.

Ο Άγιος Βαλεντίνος δεν αφορά ούτε τα αγαπημένα μου πρόσωπα που ζούνε σόλο, που έχουν ιδιορρυθμίες, παραξενιές και δικά τους σημεία στον καναπέ, ούτε τα άλλα αγαπημένα μου πρόσωπα, τα ζευγαρωμένα, τα οποία επίσης έχουνε παραξενιές, απλώς εις διπλούν ή συμβιβασμένες. Σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω ζευγαρωμένα πρόσωπα που κλείνουν τραπέζια σε ατμοσφαιρικά εστιατόρια και αγοράζουν σοκολατάκια-καρδούλες, που χαρίζουν λουλούδια ή μπιζού το ένα στο άλλο και απολαμβάνουν τα τσιμπημένα εορταστικά μενού. Τα υπόλοιπα, σόλο αγαπημένα μου άτομα… κανονίζουμε τίποτε ταβερνάκια ή καφέδες ή και τίποτα, σκασίλα μας. Μιλάμε στα τηλέφωνα, αν δεν πάμε σε συνοικιακό μπαράκι επειδή βρέχει, π.χ., ή επειδή βαριόμαστε. Λέμε μεταξύ μας τι φάγαμε σήμερα, τι σκεφτήκαμε, τι κάναμε, τι θα κάνουμε αύριο. Χρειαζόμαστε μάρτυρες στη ζωή μας, και είμαστε μάρτυρες στη ζωή των άλλων, επειδή είμαστε κοινωνικά όντα κι επειδή έτσι γουστάρουμε. Έτσι περνάμε καλύτερα.

Τέλος, κάποιος επίσης παντρεμένος εδώ και πολλά χρόνια είπε μια άλλη σοφή σοφία: «Δεν είναι ότι εμείς οι παντρεμένοι ζούμε περισσότερο, απλώς μας φαίνεται πιο μακριά η ζωή μας επειδή είμαστε παντρεμένοι». Χα. Και από τη μεριά της σόλο αρκούδας, χαχαχα.

*Τα σοκολατάκια-καρδούλες τα τρώμε με το ίδιο κέφι με φίλους, φίλες και συγγενείς μας, ακριβώς όπως θα τα τρώγαμε με το ταίρι μας, αν ήμασταν ντούμπλεξ. Οπότε, μη μασάτε.