Το δις (σεξ) αμαρτείν

Υπάρχουν υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας και στους κοντινούς φίλους πάνω σε μια στιγμή αυθορμητισμού (ή ένα ποτήρι Martini) ενώ δεν έχουμε καμία απολύτως διάθεση να τις τηρήσουμε: «Από Δευτέρα δίαιτα», «Αυτόν το μήνα δε θα ξοδέψω όλο μου το μισθό» και για τις αυτοκαταστροφικές ερωτευμένες τα μεγαλειώδη «Δε θα τον ξαναδώ». Φυσικά, στην ίδια κατηγορία μπαίνει και το «Δε θα του ξαναμιλήσω», όπως και το «Δε θα ξανακάνω σεξ μαζί του».

Είχε περάσει μόλις μία εβδομάδα από την απέλπιδα επίσκεψή μου στη Μαιευτική Κλινική για τεστ εγκυμοσύνης, όταν πρασίνισα από φόβο μπροστά στην προοπτική να γίνω μανούλα. Σήκωσα το ακουστικό του τηλεφώνου και τον κάλεσα να έλθει σπίτι σα να μου είχαν κάνει μάγια και να μην είχα πια κανέναν έλεγχο πάνω στις ενορμήσεις και το πάθος μου. Ήλθε το επόμενο πρωί, φέρνοντας καφέ και cookies με σοκολάτα. Ήμουν ακόμη ξαπλωμένη στο κρεβάτι, αγουροξυπνημένη αλλά είχα προλάβει να φορέσω ένα διάφανο νυχτικό, ένα string με κρόσια από στρας και το μισό μπουκάλι Chanel No 5. Δηλαδή απλά καθημερινά πράγματα.

Κάναμε πάλι σεξ και αυτή τη φορά χωρίς προφυλακτικό, ενώ ξέραμε και οι δύο ότι ήταν λάθος, ακόμη περισσότερο εγώ που ως γυναίκα (η οποία έχει περάσει προ πολλού τα 15) έπρεπε να προστατεύσω με περισσότερη επιμονή τον εαυτό μου. Και αυτή τη φορά ήταν καλύτερα από κάθε άλλη και τελειώσαμε μαζί και βρέθηκα να ακούω την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή στο στήθος του. Το ήξερα ότι με αγαπάει χωρίς να μου το λέει. Το ένιωθα ότι διαβάζει το σώμα μου, το βλέμμα μου, τους πόθους και τους φόβους μου. Πόσο συχνά βρίσκεις τέτοιον έρωτα στη ζωή σου; Η πρώτη ήταν στα 22 μου. Η δεύτερη ήταν εκείνος αφότου έκλεισα τα 30. Και περισσότερο από καθετί με φοβίζει η προοπτική να μην υπάρξει τρίτη και απλώς να μείνω να αναπολώ το στόμα του, τη μυρωδιά και την ανάσα του, καθώς θα ψωνίζω για το κυριακάτικο τραπέζι στους γονείς του συζύγου.

Τα όρια μεταξύ τόλμης και ηλιθιότητας είναι δυσδιάκριτα σε αυτή τη ζωή. Όπως ακριβώς σε μία από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας «Οι γέφυρες του Μάντισον», στην οποία ο Κλιντ Ίστγουντ ζητάει από τη Μέριλ Στριπ να εγκαταλείψει το γάμο (και τη βολεμένη ζωή της) και εκείνη αρνείται. Πάντα κλαίω σε αυτό το σημείο της ταινίας, ενώ τα «όχι»που είπα στη ζωή μου προβάλλονται ξανά και ξανά στο κινηματογραφικό πανί της μνήμης. Και όταν ο Απόλυτος επέστρεψε, ακολούθησα απλά την επιθυμία της καρδιάς και του κορμιού και όχι τις συμβουλές των φίλων μου.

Αυτά τα δευτερόλεπτα γαλήνης μετά το σεξ είναι τόσο υπέροχα που να αξίζουν όλο τον υπόλοιπο πόνο; Μόνο που ο πόνος γίνεται μικρότερος, όταν τον μοιράζεσαι. Εγώ βρίσκομαι να πονάω που ο άνδρας της ζωής μου δεν έχει χωρίσει ακόμη, που εγκλωβίστηκε στις επιλογές του και ίσως να είναι από αυτούς τους ανθρώπους που δε θα πάρουν ποτέ το ρίσκο. Και αυτός βρίσκεται να πονάει που με αγαπά, που τον κάνω να χαμογελά, που κλέβει χρόνο για να είναι μαζί μου και που κάθε φορά είναι πιο όμορφα από την προηγούμενη.

Προς στιγμήν σκέφτηκα ότι θα ήταν όλα πολύ πιο ξεκάθαρα αν κοβόταν αυτός ο παράνομος δεσμός με έναν βίαιο τρόπο. «Θα έκανες σεξ με κάποιον άλλο;» ρώτησε. Δεν απάντησα αν και είχα το «Όχι» στο μυαλό μου αυτόματα μεταφρασμένο σε τουλάχιστον οκτώ γλώσσες. Μήπως όμως η λύση σε αυτόν το γρίφο θα ήταν κάποιος άλλος; Όμως ποιος; Ξανασκέφτηκα την προοπτική να είμαι με τον Τ. για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ο έρωτας δεν είναι ένα κουμπάκι που το πατάς και συμβαίνει. Δεν έχεις ιδέα πότε θα χτυπήσει και πού στο διάολο θα βρεθείς. Αν ήθελα έναν συμπαθητικό σύζυγο για τον οποίο δε θα αισθάνομαι τίποτα, μία προβλέψιμη ζωή και μία απόλυτα προγραμματισμένη καθημερινότητα, θα μπορούσα να φιληθώ με τον Τ. Και ένα χρόνο μετά να τον παντρευτώ και να ζήσω μαζί του.

Μόνο που ήμουν φτιαγμένη από άλλο υλικό, «σκληρό καρύδι» όπως θα έλεγε ο Απόλυτος. «Δεν αντέχεις τους άνδρες που δε σου επιβάλλονται. Με ερωτεύτηκες γιατί το έκανα από την πρώτη ματιά» σχολίασε. Ναι, δεν αντέχω τους άνδρες που είναι λιγότερο τολμηροί και λιγότερο τρελοί από εμένα. Δεν αντέχω τη βαρετή ζωή με το άραγμα στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. Δεν αντέχω να είμαι με έναν άνδρα που τον επικροτούν οι συγγενείς και οι φίλοι μου, αλλά δεν τον θαυμάζω εγώ.

Αλλά τελικά ποιος είναι πραγματικά ευτυχισμένος στον έρωτα; Εγώ η ξεμαλλιασμένη, ξεσκισμένη με το βλέμμα που τα λέει όλα μετά το σεξ, εγώ που προσδοκώ, ονειρεύομαι, περιμένω, ρισκάρω; Ή μήπως η αληθινά ευτυχισμένη γυναίκα είναι αυτή που αγαπά αυτόν με τον οποίο μπορεί να μοιραστεί τη ζωής της, γιατί έτσι έμαθε; Δε θα μάθουμε ποτέ την απάντηση. Σίγουρα όμως το δις (σεξ)αμαρτείν δεν ειπώθηκε για τους αληθινά χαζούς αλλά για τους παθολογικά ερωτευμένους…