Μητρότητα η υπερτιμημένη: τα παιδιά μεγάλωσαν και δεν είστε ακριβώς...κολλητοί

Σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο σωστό τώρα, με τόση υπογεννητικότητα στην Ελλάδα, να γράφω «η μητρότητα είναι υπερτιμημένη», αλλά το αισθάνομαι πολύ συχνά όσο μεγαλώνουμε, οι φίλες μου κι εγώ, κι όσο τα παιδιά μας μεγαλώνουν παράλληλα και όμως όχι κοντά μας. Ακόμα κι όταν γεωγραφικά βρίσκονται πέντε δρόμους παραπέρα. Κάποτε σε μια συνέντευξη ο Νότης Σφακιανάκης, οβ ολ πήπλ, μου είχε πει, «Τα παιδιά μας δεν είναι φίλοι μας ούτε εμείς είμαστε φίλοι τους, είναι χαζομάρα να πιστεύεις ότι είστε κολλητοί! Ο γονιός είναι πάντα γονιός, από πάνω, έχει τον έλεγχο, θέτει τις βάσεις, και δεν υπάρχει φιλία σε αυτή τη σχέση».

Το είχε πει περίπου έτσι, σε φάση που τα παιδιά μου ήταν μικρά όπως και τα δικά του παιδιά. Σε φάση που τραβούσα το κουπί της παιδικής χαράς, του (παιδικού) πάρτι, της παρέας με άλλες μαμάδες – και ονειρευόμουν ένα μέλλον στο οποίο θα πήγαινα για μπίρες με τα παιδιά μου. Που θα είχαν ενηλικιωθεί, εννοείται.

Φταίει η δημοσιογραφία σε αρκετό βαθμό. Λίγα χρόνια πιο πριν είχαμε κάνει ένα μεγάλο κομμάτι για το περιοδικό «Status» με θέμα «Μπαμπάδες και γιοί». Είχαν φωτογραφηθεί κάμποσοι μπαμπάδες με τα καμάρια τους – θυμάμαι τον Μποστ, τον Μέντη Μποσταντζόγλου, με τους γιους του Κώστα και Γιάννη Μποσταντζόγλου, και τον Γιάννη Τσεκλένη με τον γιο του Κωνσταντίνο… όταν τελείωσε η συνέντευξη και η φωτογράφιση, ο Τσεκλένης είπε στο γιο του, «Πάμε για καμιά μπίρα, τι λες;» και έφυγαν οι δυο τους από το στούντιο του Γιώργου Καλφαμανώλη για να πάνε για μπίρες.

Είχα εντυπωσιαστεί και κάπως το είχα δέσει, ότι έτσι γίνεται, αυτό είναι το ωραίο και το σωστό, να πηγαίνεις για μπίρες με τα παιδάκια σου μόλις φτάσουν στην κατάλληλη ηλικία.

Και δεν ισχύει: ακόμα κι όταν είστε αγαπημένοι, ακόμα κι όταν έχετε κάποια ή κάμποσα κοινά σημεία με τα παιδιά σας, ακόμα κι όταν μπορείτε να συζητήσετε πέντε πράγματα, σας χωρίζει η απόσταση του γονιού-με-παιδί-του. Σας χωρίζει η φράση του Νότη και η σκληρή πραγματικότητα: δεν είστε παρεάκι. Το παιδί σου βλέπει σε σένα το βοηθητικό, σταθερό (μέσες-άκρες) υποστηρικτικό άτομο που υπήρξες πάντα, περιμένει βοήθεια, συμπαράσταση, κατανόηση, χειροκρότημα και λεφτά. (Εκτός αν είσαι ξινό και ανάποδο άτομο, οπότε το παιδί σου δεν περιμένει τίποτα απολύτως, κι άμα καταφέρει να τραβήξει λεφτά, το θεωρεί κατόρθωμα κι είναι ο μόνος λόγος που σου λέει ‘καλημέρα’).

Το θέμα είναι ότι εσύ ο γονιός, συγκεκριμένα εσύ ή κι εγώ η μαμά… εξακολουθείς να είσαι το λίγο ζαβό άτομο που ήσουν πριν γίνεις μαμά. Ή γονιός. Εξακολουθείς να έχεις αμφιβολίες, ανασφάλειες, αδυναμίες, αστάθεια ως χαρακτήρας, εξακολουθείς να κάνεις λάθη, χοντράδες, βλακείες, εξακολουθείς να πέφτεις σε λούμπες, σε καταστροφές και γενικά να είσαι άστα να πάνε – δεν άλλαξες προσωπικότητα επειδή έκανες παιδιά. Καλείσαι για πολλά χρόνια να στηρίζεις αυτά τα παιδιά με κάθε τρόπο, ενώ σκοτώνεσαι στη δουλειά κι ενώ δεν κοιμάσαι σαν άνθρωπος για τουλάχιστον δέκα από αυτά τα πολλά χρόνια. Χρηματοδοτείς την ανάπτυξη, την παιδεία, την διατροφή, το ντύσιμο, τα αξεσουάρ, τις διακοπές και τις σπουδές τους.

Είναι τα πολυαγαπημένα σου. Πάντα ήθελες παιδιά, τα λατρεύεις, κάνεις τα πάντα για αυτά. Γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν, είτε επειδή έτσι έκαναν οι δικοί σου γονείς, είτε επειδή δεν έκαναν έτσι καθόλου, αλλά έτσι το νιώθεις εσύ, έτσι σου βγαίνει το σωστό γονεϊλίκι.

Συζητούσαμε με φίλη της οποίας το ενήλικο παιδί είναι φανατικό Κουκουέ ενώ η ίδια είναι δεξιά από κούνια: δεν μπορούν να τα βρούνε ποτέ σε συζητήσεις, δεν υπάρχει η έννοια της «χαλαρής κουβέντας», και το παιδί την πέφτει πάντα στη μαμά, ως εκπρόσωπο του Μητσοτάκη του ίδιου. Οι συναντήσεις τους καταλήγουν σε σπλάτερ, οπότε η φίλη μου τις αποφεύγει πλέον, και στεναχωριέται, γιατί της λείπει το παιδί της όπως λείπει το παιδί οποιασδήποτε μαμάς σε αντίστοιχη φάση. Εγώ δεν κάνω ποτέ πολιτικές συζητήσεις με κανένα από τα παιδιά μου ακριβώς για να αποφύγω ανάλογα σκηνικά - σίγουρα διαφωνούμε σε πολλά πράγματα, και θέλω να κρατάω την ατμόσφαιρα όσο γίνεται πιο κουλ, τόσο εκ φύσεως όσο και επειδή δεν έχω τρελή σκορδοκαΐλα, ο στόχος είναι να περνάω έστω και λίγο χρόνο μαζί με τα παιδιά μου, όχι να τους αλλάξω ψηφοδέλτιο.

Το θέμα είναι ότι τα παιδιά μου δεν έχουν καμιά όρεξη να περνάνε χρόνο μαζί μου, ούτε πολύ ούτε λίγο. Μου ήρθε σαν σοκ όταν το συνειδητοποίησα. Είχα ψηθεί από τους Γιάννη και Κωνσταντίνο Τσεκλένη, ότι μπορείς να είσαι παρεάκι με τα παιδιά σου, κι είχα σπρώξει στο πίσω μέρος του μυαλού μου το σοφό ρητό του Νότη, ότι δεν συμβαίνει αυτό, δεν ισχύει, και δεν είσαι ποτέ τακίμι με τα παιδιά σου.

Συμφωνούμε με τις φίλες που έχουμε όλες μεγάλα, ενήλικα ή (ακόμα χειρότερα) έφηβα παιδιά: η μητρότητα είναι μποκού υπερεκτιμημένη. Περνάς υπέροχα με τα μικρά σου παιδάκια, που είναι γούτσου-γούτσου και σε κοιτάνε στα μάτια, ας ταλαιπωρείσαι με ξενύχτια, παιδικές ιώσεις και παιδικά πάρτι. Ας τραβάς κουπί, ας είσαι στην ορθοπεταλιά, τα παιδάκια έχουνε πλάκα, είναι γλυκούτσικα, χαίρονται με ένα κίντερ-έκπληξη, γεμίζουν τη μέρα και το χρόνο σου με συνεχή απασχόληση, κι εσύ είσαι μπήζυ να τα φροντίζεις, και μέσα στην αποτελεσματικότητά σου, φαντασιώνεσαι ότι θα έρθει μια μέρα που θα είστε φίλοι ρε παιδιά, όταν θα είναι ενήλικα, και θα πηγαίνετε μαζί για μπίρες.

Και αυτή η μέρα μάλλον δεν θα έρθει ποτέ… εκτός αν έχεις πολλά λεφτά, και τα παιδιά σου περιμένουν πώς και πώς να τους δώσεις κανένα χιλιάρικο, κανένα κατοστάρικο, κανένα διαμέρισμα ή αμάξι ή κότερο. Διαφορετικά, τι έχεις να τους πεις για τη ζωή εσύ η μαμά; Που είσαι ακόμα το ίδιο ζαβό άτομο, και που στην τελική, σόρι, δεν έχεις καταφέρει και πολλά στην καριέρα σου;

Το συμπέρασμα είναι ότι οι φίλοι σου και κάποιοι συγγενείς σου, όταν είναι φίλοι σου, είναι η αγαπημένη σου παρέα. Όχι τα παιδιά σου. Οπότε, αν βρίσκεσαι ακόμα στην αρχή της υπέροχης διαδρομής και σκέφτεσαι να κάνεις παιδιά για να έχεις παρέα στο μέλλον, ξέχασέ το και κάνε φόκους στις φιλίες σου. Και ταυτόχρονα κάνε από τώρα καμιά προσευχή, να γεράσετε όλοι αντάμα, οι φίλες, οι φίλοι σου κι εσύ, γιατί άμα περιμένεις χαΐρι και προκοπή από τα παιδιά σου, την έβαψες…