Μίλα μου βρόμικα: Tσακώνομαι πολύ με τη μάνα μου

Σου γράφω αρκετά προβληματισμένη και ανήσυχη. Τσακώνομαι πολύ με τη μάνα μου στο σπίτι. Ο μπαμπάς μου έχει φύγει εδώ και κάποια χρόνια από τη ζωή και από τότε είμαστε συνεχώς σε ένταση. Για τα πάντα. Για τα πλυντήρια, για τον νεροχύτη, για τα ρούχα μου, για όλα. Εγώ έχω ένα κακό: όταν βρίσκω μια δουλειά, έπειτα από λίγο καιρό τη βαριέμαι. Δεν έχω βρει αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Μ’ αυτά τα ενοίκια εκεί έξω πώς να πάω να μείνω μόνη μου; Πρέπει να βρω τουλάχιστον δύο δουλειές για να τα βγάζω πέρα…

Έχεις τα δίκια σου σ’ αυτό. Τα ενοίκια, οι δουλειές που μπορεί να μη σε γεμίζουν, ίσως και η αίσθηση ότι έχεις κολλήσει σε ένα ενδιάμεσο στάδιο, όλα μοιάζουν αγχωτικά. Αλλά αυτό το στάδιο είναι και το πιο αληθινό. Τώρα αρχίζεις ν’ ακούς τον εαυτό σου και ίσως καταλάβεις τι θέλεις σιγά σιγά, όχι μέσα από μια ιδανική δουλειά ή ένα τέλειο διαμέρισμα, αλλά μέσα από την προσπάθεια. Μπορεί να χρειαστείς λίγο χρόνο ακόμα, μπορεί και λίγες δουλειές παραπάνω. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα κακό. Και τελικά η απάντηση να μην είναι να φύγεις από το σπίτι άμεσα, αλλά να προσπαθήσεις να στέκεσαι λίγο πιο ήρεμα μέσα σ’ αυτό, έστω μέχρι να μπορέσεις να σταθείς μόνη σου. Κάπου εκεί θα εξομαλυνθούν και οι σχέσεις με τη μητέρα σου.