Να γράφεις, να τηλεφωνείς

Όποιος αγαπάει παιδεύει, όποιος δεν αγαπάει είναι ευγενικός; Κι αν κάποιος είναι απίστευτα σκληρός πόσο μπορεί να σε αγαπάει; Κι αν τα ζευγάρια που μαλώνουν και μετά συμφιλιώνονται είναι τα πιο αγαπημένα, τότε εγώ με τον Απόλυτο με τουλάχιστον 10 χωρισμούς, που επισφραγίστηκαν με τα πιο βαριά λόγια που χωράει ο νους, είμαστε το πιο ερωτευμένο ζευγάρι του κόσμου. Μετά τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα ή την Carrie με το Big.

Κανείς δε μας προετοιμάζει για το πόσο μπορεί να πονάει η αγάπη. Όχι, η αγάπη πρέπει να είναι βολική, όπως μια απαλή κουβέρτα όταν κρύωνεις. Σου φέρεται καλά; Τότε σε αγαπάει θα αποφανθούν οι φίλες και η μαμά σου. Τα συναισθήματα ταυτίζονται με τη συμπεριφορά, τα προβλήματα με την έλλειψη συναισθημάτων και όλοι επιλέγουν το ταίρι με το οποίο θα βγάζουν χαριτωμένες selfies στο Facebook.

Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει το αντίθετο; Σηκώνουμε το χέρι όλοι εμείς που δεν ζήσαμε την αγάπη στη soft εκδοχή της, τη ζήσαμε στην hardcore. Ίσως ψάχνω φιλοσοφικές δικαιολογίες για να δικαιολογήσω την αδικαιολόγητη σχέση μου με τον άνδρα που με πλήγωσε τόσες φορές, παντρεύτηκε μία άλλη, γύρισε να με πείσει ότι με αγαπάει και τώρα στον 11ο χωρισμό με έδιωξε με τα ίδια ακριβώς λόγια που με ξεφορτώθηκε πέρυσι.

Όσο πιο ερωτευμένη είσαι, τόσο καλύτερα διαβάζεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Γιατί εσύ είσαι αυτή που γυρίζεις τον κόσμο ανάποδα για να τον δεις να χαμογελάει, φτιάχνεις ατμόσφαιρα όταν έρχεται και περπατάς δύο χιλιόμετρα για να πάρεις πάστες από το αγαπημένο του ζαχαροπλαστείο. Θα ήταν μία όμορφη μέρα της άνοιξης με υπέροχο ήλιο και εμένα στην αγκαλιά του. Όλα θα είχαν εξελιχθεί ομαλά, αν έλειπε εκείνη η θανατηφόρα ατάκα που ισοπέδωσε τα πάντα και με προσγείωσε ξανά στην πραγματικότητα. Καθότι μου πέταξε πρώτα ένα αστείο και έπειτα μία χειροβομβίδα στα μούτρα με τη φράση «Αυτό μου το έμαθε η γυναίκα μου». Σιωπή και η θερμοκρασία έπεσε ξαφνικά στους -20.

Η πάντα γλυκιά και συγκαταβατική ερωμένη, ήθελε επιτέλους να ξεσπάσει. «Μου το λες επίτηδες αυτό για να μου θυμίσεις ότι είσαι παντρεμένος; Και μάλλον θα συνεχίσεις να είσαι». Περίμενα τη σωστή απάντηση, την άξιζα, την πάλεψα αλλά πήρα μόνο τη λάθος. «Σωστά» αποκρίθηκε. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ήθελα να ουρλιάξω από θυμό. Περάσαμε την υπόλοιπη μέρα μέχρι το απόγευμα καβγαδίζοντας. Ύστερα πήγε σπίτι και μου είπε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο την επόμενη μέρα, προφανώς για να αποφύγει καβγά sequel με την ανυποψίαστη σύζυγο.

Την είχα φανταστεί αυτή τη σκηνή στους χειρότερους εφιάλτες μου. Ήξερα ότι ένας άνδρας που δεν είχε τη γενναιότητα να προχωρήσει με έναν γάμο που δεν τον έκανε ευτυχισμένο, δε θα είχε τη γενναιότητα να προχωρήσει με ένα διαζύγιο. Και ακόμη περισσότερο δεν θα είχε τη γενναιότητα να μη γίνει ένας πατέρας που κοροϊδεύει τη γυναίκα και τα παιδιά του, ένας φαινομενικός νοικοκυραίος με καρδιά και μυαλό που λαχταράνε κάτι άλλο. Η απότομη αλλαγή στη συμπεριφορά του το μόνο που με έκανε να καταλάβω ήταν ότι ετοιμαζόταν για παιδί, την ίδια στιγμή που εγώ έπαιρνα τελεσίγραφο από τη γιατρό μου ότι πρέπει να κάνω μωρό ΑΜΕΣΑ.

Τα δικά μου όπλα, ο έρωτάς μας και αυτό που είχαμε ήταν νεροπίστολα μπροστά στο ενδεχόμενο να είναι έγκυος η επίσημη. Και αντί να μου εξηγήσει τι συνέβη, αντί να με κοιτάξει στα μάτια, μου τηλεφώνησε για να επιδοθεί σε έναν δολοφονικό μονόλογο, ο οποίος ξεκίνησε με τη φράση «Δε θέλω να σε ξαναδώ και ήταν λάθος μου» και τέλειωσε με «Δεν ήσουν τίποτα για μένα και η γυναίκα μου είναι ο άνθρωπός μου». Ο άνθρωπός του, τον οποίο απάτησε δύο μήνες μετά το γάμο του με αυτό το… τίποτα, το οποίο ισχυρίστηκε ότι αγαπάει κι ότι δεν αντέχει τη ζωή του χωρίς αυτό. «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να με αγαπήσεις κανονικά; Άσε με να πάω στο διάολο αυτή τη φορά» φώναξα, νιώθοντας ότι φεύγουν από πάνω μου 5 χρόνια και η ζωή μου λιγοστεύει επικίνδυνα όπως και τα ωάριά μου.

Και ξαφνικά εκείνος γινόταν τόσο μικρός, που μπορούσα να τον συνθλίψω με τα τακούνια μου, στο μυαλό μου πάντα. Γιατί στην καρδιά έμεινε σφηνωμένη μία σφαίρα. Υπήρξα ανόητη, θα πείτε. Πλήρωσα το πάθος και το λάθος μου. Διεκδίκησα κάποιον κόντρα στην «ιερότητα» της αθάνατης ελληνικής βέρας. Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα ποτέ. Απλώς ερωτεύτηκα έναν άνδρα που δεν είχε ποτέ το θάρρος να τρέξει πίσω μου και να μου πει «Συγγνώμη». Από αυτούς που καίγονται για σένα αλλά θέλουν να φανούν και νταήδες.

Και κάπου εκεί στο αποκορύφωμα της θλίψης, ήθελα να του πω «να γράφεις, να τηλεφωνείς», όμως εδώ δε μένει πια κανείς, γιατί τόση αγάπη δεν την μπόρεσε. Κι έτσι αυτή η ιστορία δεν τελειώνει με το βλακώδες Greek Dream της βεβιασμένης μητρότητας και του παλικαριού πάνω στο γαϊδούρι… Αυτό που μας έμαθαν να μηρυκάζουμε όσοι δεν γνώρισαν ποτέ κάτι άλλο.