Μοιραία Έλξη

Όταν ο συναισθηματικός σου κόσμος είναι άστατος, οι γιορτές με τους συγγενείς απλώς επιδεινώνουν την κατάστασή σου. Αυτό σκεφτόμουν επιστρέφοντας στην εργένικη φωλιά μου μετά το Πάσχα στο χωριό. Τέσσερις τραγικές μέρες όπου δεχόμουν καταιγισμό ερωτήσεων για την προσωπική μου ζωή του, τύπου «Είσαι με κάποιον;» και ακόμη χειρότερα συμβουλές όπως «Πρέπει να συμβιβαστείς με κάποιον που δε θα σου αρέσει και τόσο» ή το κλασικό βλέμμα οίκτου «καημενούλα ανύπαντρη».

Ξαφνικά διακτινιζόμουν σε ένα άλλο σύμπαν όπου δεν ήμουν πλέον η ωραία γυναίκα, η πετυχημένη επαγγελματίας, η μορφωμένη, η απίθανη προσωπικότητα, οι έρωτές μου, τα όνειρά μου, οι φιλοδοξίες, οι επιτυχίες, οι στιγμές μου και τα ταξίδια μου. Ήμουν απλά η απουσία μιας βέρας στο δάχτυλό μου. Λες και οι γυναίκες είμαστε αγελάδες που περιμένουν να σφραγιστούν για να αποκτήσουν κύρος και υπόσταση.

Αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με εμένα; Μήπως η ζωή μου θα ήταν καλύτερη αν δεν ήμουν περιπετειώδης, ερωτευμένη και παθιασμένη; Μπα! Είναι το μικρόβιο της τέχνης, της ποίησης, της φιλοσοφίας που έκανε κάποιες γυναίκες πιο μοναχικές από κάποιες άλλες; Είναι το γεγονός ότι κερδίσαμε τη ζωή μας μόνες μας για να την ξεπουλήσουμε πολύ φθηνά μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε δίπλα σε έναν συμπαθητικό αρκούδο που ροχαλίζει;

Ίσως είναι τα βιώματα που μας έκαναν να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν πρίγκιπες και η Barbie νύφη στην πραγματική ζωή, μόνο καταραμένοι έρωτες, τρίτα πρόσωπα, ομηρικοί καβγάδες, συγκρούσεις, επανασυνδέσεις και φιλιά που κόβουν την ανάσα. Κάποιες από εμάς τελικά επιλέξαμε να ζούμε τη ζωή μας σαν ένα μόνιμο bungee jumping που ανεβάζει την αδρεναλίνη ψηλά πριν σε καθηλώσει στην ασφάλεια του εδάφους. Το είδος της γυναίκας που οι άλλοι εκλαμβάνουν ως «μοιραία», αλλά εμείς εδώ γελάμε!

«Είσαι το μεγάλο μου πάθος», μου εξομολογήθηκε ο Φ. ένας παντρεμένος επιχειρηματίας που με προσέγγισε με δήθεν επαγγελματικά κίνητρα προτού περάσει στη στενή πολιορκία του πολύ ερωτευμένου άνδρα. Πολλά μεθυσμένα φιλιά σε after bar κι ένα ρομαντικό δείπνο αργότερα την έστησε κάτω από το σπίτι μου, παρακαλώντας να τον αφήσω να προσπαθήσει να με κάνει ευτυχισμένη! «Σε παρακαλώ, ας το ζήσουμε» ικέτευε σαν μικρό αγόρι. Μαζί και ο παντρεμένος σε νεαρή ηλικία και πατέρας Χ. που μου απέκρυψε ότι ήταν παντρεμένος στο πρώτο ραντεβού για να δεχτώ να δω το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο μαζί του. Φυσικά κανένας από τους δύο δεν ήξερε σε τι φάση βρισκόμουν. Διαφορετικά θα ενέτειναν την προσπάθεια να γίνουν εκείνοι «ο παντρεμένος της καρδιάς μου» αφού η θέση είχε χηρέψει προσωρινά μετά τον τελευταίο μου καβγά με τον Απόλυτο.

Η συναισθηματική μου κατάσταση έμοιαζε με το Λαβύρινθο του Πάνα στο δικό μου μυαλό και τον ιστό της γυναίκας-αράχνης στο μυαλό όλων των υπολοίπων. «Έλα να πάμε μαζί στη Μύκονο να τα ξεχάσεις όλα» προσφέρθηκε ο Π., με τον οποίο έβγαινα πριν από 7 χρόνια. Προσπάθησα να αποβάλλω όλες τις προτάσεις πρόσκαιρης ηδονής των τελευταίων ημερών και ασυναίσθητα σχημάτισα τον αριθμό του Α. Ναι, εκείνου που πίστευα ότι ερωτευόμουν το φθινόπωρο. «Έχω μπλέξει άσχημα και θέλω να σε δω» είπα με παράπονο μικρού κοριτσιού. «Μικρή, τι έκανες;» αποκρίθηκε με μία γλυκιά ανησυχία που βρήκα απίστευτα sexy. Και θυμήθηκα πόσο όμορφα είχα νιώσει μαζί του πριν αποφανθώ ότι με ήθελε μόνο για σεξ.

Τίποτα όμως δε θα ξεδιάλυνε το χάος που είχα μέσα μου παρά μόνο ένα τηλεφώνημα με τον Απόλυτο. Και του έστειλα μήνυμα ότι θέλω να μιλήσουμε. Ανταποκρίθηκε αμέσως και σε λιγότερο από μία ώρα με πήρε τηλέφωνο. Ο τόνος του θύμιζε τον άνδρα που αγάπησα και όχι τον κάφρο του τελευταίου καβγά. «Μελίνα, δε σε βλέπω μόνο για σεξ. Σε νοιάζομαι. Και πρέπει να φύγω από τη ζωή σου γιατί σου κάνω κακό. Δεν σου αρκούν τα ψίχουλα που σου δίνω» είπε σε μία σπάνια έκρηξη ειλικρίνειας. «Μα εσύ με κάνεις ευτυχισμένη! Ποιος είπε ότι μου κάνεις κακό;» επέμενε ο ερωτευμένος εαυτός μου. Και έτσι απλά, ο Απόλυτος ξαναγύρισε σε εμένα. «Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι μοιραία έλξη και είσαι η μοιραία γυναίκα. Έφυγε γιατί φοβάται αυτό που νιώθει, αλλά ξαναγύρισε» έβγαλε τη γνωμάτευση ο παντρεμένος φίλος Δ.

Δεν ξέρω αν τελικά ο ορισμός της μοιραίας γυναίκας είναι αυτός της αιώνιας γκόμενας που την ερωτεύονται αλλά δεν την παντρεύονται. Ξέρω όμως ότι για την καθεμία από εμάς υπάρχει μία νοητή ζυγαριά σε κάθε εγκεφαλικό κύτταρο που σχετίζεται με τις διαθέσεις και τις επιλογές μας. Μια σεβαστή κατηγορία γυναικών, την οποία δεν καταλαβαίνουμε, επιλέγει με κριτήριο την άνεση, την ασφάλεια και το ροζ κουφετί περιτύλιγμα. Έτσι καταλήγει με σχέσεις και γάμους που σιγοτρώει ο χρόνος, όπως η γλώσσα ένα παγωτό χωνάκι.

Οι υπόλοιπες δε θα ξεπεράσουμε ποτέ την αγάπη μας για τους έρωτες-πυροτεχνήματα που σκάνε στη νύχτα, σε γεμίζουν φως και πεθαίνουν προτού γεράσουν μαζί. Γιατί είναι μοιραίο να αναζητάμε τη ματαιότητα…Γιατί πιστεύουμε ότι λίγη μαγεία μπορεί να αλλάξει τους νόμους του κόσμου και ακόμη πιο μάταια αυτούς που αγαπάμε…