Εχθρός προ των πυλών

Άρχισα να βγαίνω πιο συχνά για να μην σκέφτομαι. Αυτή μάλλον ήταν η φυσική κατάληξη των πραγμάτων μετά την τελευταία συνάντηση με τον Απόλυτο. Εκείνος επανήλθε απλώς στην προηγούμενη κατάσταση χωρίς να υπάρχει καμία σκιά από τον τελευταίο μας καβγά. Εγώ όμως ένιωθα ότι κάτι είχε σπάσει μέσα μου οριστικά.

Ορισμένοι άνθρωποι παίρνουν πολύ εύκολα την απόφαση να αλλάξουν κάτι στη ζωή τους μετά από μία ψυχολογική «ρωγμή»: τη δουλειά τους ύστερα από μία προσβολή του Διευθυντή τους, το σπίτι τους επειδή οι από πάνω κάνουν φασαρία, τη ζωή τους επειδή εκείνος/η μίλησε για γάμο.

Δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους δυστυχώς ή ευτυχώς. Κάθε απόφαση εμφυτεύεται στο μυαλό μου για πολύ καιρό ως ιδέα μέχρι να γίνει πράξη, το ίδιο και ο χωρισμός από τον Απόλυτο που άρχισε σχεδόν υπόγεια να τρυπώνει στις σκέψεις μου.

Φυσικά το σεξ συνέχισε να είναι τέλειο και ο ίδιος απίστευτα ευγενικός και γλυκός, ειδικά από τη στιγμή που μου ξεκαθάρισε ότι δεν έχει σκοπό να πάρει διαζύγιο. Όλα λοιπόν θα κυλούσαν πολύ όμορφα αν εξοριζόμουν σε μία φαντασιακή Ονειροχώρα ή έπαιρνα παραισθησιογόνα για να πιστεύω ότι αυτή η σχέση μου αρκεί. Πιθανότατα πολλές γυναίκες έχουν βρεθεί στην ίδια κατάσταση δηλαδή «σχέση με παντρεμένο. Κάποιες για πάρα πολλά χρόνια, κάποιες για σύντομο χρονικό διάστημα και κάποιες άλλες για μια ολόκληρη ζωή. Άραγε τι ποσοστό αυτών κατέληξαν να ζουν κανονικότατα με τον άνδρα που αγαπάνε;

Εγώ το είχα πάρει πλέον απόφαση ότι δε θα ζούσαμε μαζί και η συνειδητοποίηση είναι ίσως το πρώτο βήμα της αλλαγής. Δεν άντεχα πια να ξυπνάω τα πρωινά και να μη βλέπω δίπλα μου τον άνδρα που αγαπώ, να τον περιμένω να το σκάσει για λίγο από τη δουλειά του, να βλέπω διαφημίσεις καλοκαιρινών προορισμών στους οποίους γνωρίζω de facto ότι δε θα δω ποτέ το ηλιοβασίλεμα μαζί του.

Τουλάχιστον φρόντισα να κάνω τις νύχτες πιο υπόφερτες, βγαίνοντας όσο περισσότερο γίνεται για να περάσω καλά. Πίστευα ότι θα ξαναπεράσω καλά και με τον Α. με τον οποίο αποφάσισα να κάνω μία προσπάθεια και να τον συναντήσω για κοκτέιλ στο μπαράκι που είχαμε βγει πρώτη φορά το φθινόπωρο. Ήλθε με ύφος χιλίων καρδιναλίων για να μου ανακοίνωσει ότι είμαι «δύσκολος άνθρωπος». Και ότι από το φθινόπωρο αποφάνθηκε ότι δεν τον αφορούν οι υστερίες μου. Μετά από 2 ώρες έφυγε για να συνεχίσει με check in σε ένα sushi bar.

Στο μεταξύ, ο Απόλυτος διαμαρτυρήθηκε ότι δεν τον εμπιστεύομαι και δεν του μιλάω αρκετά για τη ζωή μου. Αποφάσισα λοιπόν να του πω ότι βγήκα με τον Α. σε μία κατά τ’ άλλα μελιστάλαχτη τηλεφωνική μας επικοινωνία. Για λίγα δευτερολέπτα έμεινε σιωπηλός σα να ξαφνιάστηκε. «Και τι έγινε;» ρώτησε δήθεν αδιάφορα. «Μου είπε ότι είμαι δύσκολος άνθρωπος» απάντησα. Η αντίδρασή του αμέσως μετά με εξέπληξε. «Και ποιος είναι αυτός που θα κρίνει εσένα; Φυσικά είσαι δύσκολη, δεν έκανε κάτι αυτός για να σε πλησιάσει. Δεν προσπάθησε καθόλου για να σε ξεκλειδώσει».

Ελεύθερη ελληνική μετάφραση: «όποιος σε πλησιάζει, δε νοιάζεται πραγματικά για σένα, γι’ αυτό σε κατηγορεί μετά». Και ελεύθερη ελληνική μετάφραση δύο: «Μόνο εγώ νοιάζομαι πραγματικά για σένα και έχω κάνει πράγματα για να σε πλησιάσω». Ξαφνικά ο Απόλυτος έβλεπε ότι υπάρχει εχθρός προ των πυλών (έστω και καθόλου απειλητικός) και αποφάσιζε να υπερασπιστεί το κτήμα του. Άλλωστε ποιος άνδρας αντιδρά με ψυχραιμία όταν χάνει κάτι που θεωρούσε δεδομένο; «Μελίνα έχεις αλλάξει πολύ τον τελευταίο χρόνο. Είσαι ακόμη πιο όμορφη και πιο υπέροχη γυναίκα από ότι όταν σε γνώρισα» συνέχισε τη χειραγώγηση, αν και αισθανόμουν ότι ο πόνος με είχε μεταλλάξει σε ένα διαφορετικό πλάσμα. Τον αποχαιρέτισα και πήγα να κλείσω το τηλέφωνο. «Σ’ αγαπώ» ακούστηκε αμυδρά στην άλλη άκρη της γραμμής.

Μπορεί το love story που ζήσαμε οι δυο μας να ήταν τόσο όμορφο, έντονο, παθιασμένο και κινηματογραφικό από την πρώτη στιγμή που να το θυμάμαι πάντα σαν την πιο ερωτική μου ανάμνηση. Όμως το ορθολογιστικό κομμάτι του εαυτού μου άρχισε να ξυπνάει από το λήθαργο. Με ποιον θα πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι; Πώς γίνεται να έχω πετύχει όλους μου τους στόχους στην επαγγελματική μου σταδιαδρομία και να τα έχω κάνει θάλασσα στα προσωπικά μου; Τελικά είμαι όντως δύστροπη και μοναχική ή μήπως αρνούμαι απλώς τις ανάγκες μου; Μου αρέσει που με φλερτάρουν ασταμάτητα ακόμη, που γυρίζω στα μπαρ σαν 20χρονη, που ξυπνάω τα μεσημέρια, που έχω περιοριστεί στο ρόλο της οδαλίσκης, του αντικειμένου, του παιχνιδιού;

«Πρέπει να ερωτευτείς κάποιον άλλον» φώναζε η ίδια φωνούλα στο μυαλό μου. ΤΩΡΑ. ΑΜΕΣΩΣ. Άρχισα να ξεσκονίζω τις επαφές μου και βρήκα τον Α. έναν ωραιότατο δικηγόρο με τον οποίο μιλούσαμε στο Facebook. Μετά από μισή ώρα συζήτησης με είχε προσκαλέσει ήδη για καφέ. Συνέχισα να τσεκάρω προφίλ ώσπου ανακάλυψα τον Κ. που μου φάνηκε τέλειος για μένα. Κάπου εκεί ξεκίνησε το επόμενο πείραμα: αρκεί ο προγραμματισμός και η απόφαση για να ερωτευτείς κάποιον; Θα ξέρουμε πριν το καλοκαίρι…