Βρήκαμε παρηγοριά στα χειροποίητα δώρα

Στο πολύ ακατάστατο σπίτι μου, φιλικό πρόσωπο μπήκε στο ακόμα πιο ακατάστατο μπάνιο μια μέρα και μου είπε, «φίλη, ξέρω ακριβώς τι χρειάζεσαι, ένα καπελάκι για το ρολό υγείας! Κι έχω άλλη φίλη μας, που φτιάχνει ωραιότατα τέτοια καπελάκια!».

Δεν πρόσεξε τα τέσσερα πατίνια, πέντε ποδήλατα, ογδόντα οκτώ μανταλάκια, δεκαπέντε τσαντάκια, εκατόν είκοσι σκράντσις (θα εξηγήσω πιο κάτω), οκτακόσια ξεμαλλιασμένα τετράδια, πεντακόσια περιοδικά και χίλια βιβλία που σέρνονται ανάμεσα σε καλτσάκια, μολυβάκια, πινελάκια, κουτάκια, βαζάκια και ό,τι άλλο βάζει ο νους του ψιλικατζή. Δεν πρόσεξε τα πέντε-έξι παιδάκια που στροβιλίζονται στο χάος μασουλώντας πράγματα που μαδάνε στο παρκέ. Δεν πρόσεξε τίποτα, παρά μόνο το κωλόχαρτο στο μπάνιο, το οποίο χρειάζεται καπέλο. Και μάλιστα πλεκτό, χειροποίητο («Αλλά υπέεεεεεροχο!») καπέλο κωλόχαρτου, η τιμή του οποίου ξεκινάει γύρω στα 30 ευρώ.

Ότι θα δώσω 30 ευρώ για να καπελώσω το κωλόχαρτο (το οποίο ποτέ δεν ενόχλησε κανέναν με τη γυμνότητά του), με ξεπερνάει. Η φίλη της φίλης, η χειροτέχνισσα, φτιάχνει υπέροχα κωλοχαρτοκάπελα με το βελονάκι και τα πουλάει πέντε-πέντε: είναι ένα πρωτότυπο δώρο, για κάποιον που δεν ξεμένει ποτέ από κωλόχαρτο.

Άλλη φίλη με τσάντα που μοιάζει αόριστα Σανέλ, μου εξηγεί ότι την τσάντα την έφτιαξε η μαμά της. Η οποία παρακολούθησε ένα χρόνο μαθήματα τσαντο-κατασκευής για να μάθει πώς φτιάχνονται οι καλές τσάντες, με μαλλί, τσόχα, δέρμα, καστόρι, πλαστικό, ύφασμα κ.λπ. Η τσάντα είναι κούκλα, βγάζω όλα τα σωστά επιφωνήματα, και πληροφορούμαι ότι η μαμά, που μέχρι πρόπερσι ήτανε στελεχάρα σε διαφημιστικάρα, η μαμά πουλάει αντίστοιχες τσάντες σε σάιτ, σε μαγαζιά και στο σαλόνι του σπιτιού της.

Θα το έχετε προσέξει κι εσείς, όσο αφηρημένοι κι αν είστε, ότι οι 3 στις 5 φίλες και γνωστές σας το έχουνε ρίξει στη χειροτεχνία – κυρίως γυναίκες, που χτυπιούνται περισσότερο από την έλλειψη δουλειών της προκοπής, ή έστω της ανεπρόκοπης. Το «έχω μια φίλη που φτιάχνει καταπληκτικά κοσμήματα», που λέγαμε πριν δέκα χρόνια, τώρα έχει γίνει «έχω μία, μοναδική, ακαμάτρα φίλη που δεν φτιάχνει απολύτως τίποτε – όλες οι άλλες, σκοτώνονται με το βελονάκι/πινελάκι/μηχάνημα-που-λιώνει-μέταλλα/μπρίκι/ταψί/μυστρί». Μπορούμε να αγοράσουμε τα χριστουγεννιάτικα δώρα μας, εσείς κι εμείς κι όλος ο κόσμος, από τα χειροποίητα τζίτζιρι-μίτζιρι που φτιάχνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος.

Μια μαμά του σχολείου μας φτιάχνει καταπληκτικά κεράκια-πτι-φουρ, δηλαδή τόσο «σαν γλυκά», που κάποιος (ελαφρά) συγγενής μου έφαγε ένα τις προάλλες, κι όπου να ’ναι τον ανάβουμε. Τα χριστουγεννιάτικα κεριά γίνονται όλο και πιο Ταζ Μαχάλ – αναρωτιέσαι τι άλλο θα βάλουν μέσα/επάνω, εκτός από γκυ, κουκουνάρες, κλάρες, βελανιδιές, Αγιοβασίληδες, τάρανδους, τον Τιτανικό και το παγόβουνό του. Τα σεμινάρια κηροπλαστικής πάνε μαζί με τα σαπούνια, όχι δύο-σε-ένα, αλλά αν μάθεις να φτιάχνεις κεριά, μετά το σαπούνι είναι πις-οφ-κέικ.

Έχω φίλες που φτιάχνουν στολίδια δέντρου, με φούντες, αγγελάκια, κι άλλους Αγιοβασίληδες, τσαρούχια, τα πάντα όλα – με αγνά σπιτικά υλικά. Σίγουρα είναι καλύτερα από τα μαζικής παραγωγής πλαστικά στολίδια, που τα τρώνε οι φάλαινες με τη σέσουλα μετά τις Γιορτές. Άλλη (κόρη φίλης) φτιάχνει ωραιότατα γούρια, και τα ταιριάζει στο κάθε σπίτι/άτομο ως προς χρώματα, υλικά κ.λπ. Επιπλέον έχω τρεις τσαντοδημιουργούς στο περιβάλλον μου, και οι τσάντες τους είναι σούπερ… εκτός από τις μάλλινες, που ξεχειλώνουν, ακόμα κι αν ρίξεις μέσα ένα τόσο-δα πορτοφολάκι, επίσης χειροποίητο (βελονάκι), πόσο μάλλον άμα κουβαλάς την Άρτα με τα Γιάννενα, που γίνονται σα βρακιά (οι τσάντες). ΟΛΕΣ οι τσάντες της οικογένειας Καρντασιάν πάντως αντιγράφονται στην Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία, κυρίως με το βελονάκι (βερσιόν Βαλκάνια).

Τα φο και μη-φο μπιζού είναι παλιά ιστορία, εφευρέθηκαν μαζί με τη Μύκονο στη δεκαετία του ’70: με ασήμι, χάντρες, φτερά, κοχύλια, μπιρμπίλια, τα πάντα όλα, ναι, πολλά κομμάτια τα βλέπετε όντως σε πάγκους στο Μοναστηράκι και το Θησείο, αλλά υπάρχουν και πολύ όμορφα πράγματα μέσα στο σωρό. Συνήθως η δημιουργός έχει παρακολουθήσει σεμινάρια κι έχει πάρει το κολάι με το μίνι-μπλακεντέκερ, σαν αυτό των οδοντογιατρών. Για την ακρίβεια, ένα σωρό οδοντογιατροί και οδοντοτεχνίτες φτιάχνουν ΚΑΙ κοσμήματα, εκτός από μασέλες. Παλιά, αν θυμάστε ΟΛΟΙ οι οδοντογιατροί ζωγράφιζαν πίνακες, τώρα φτιάχνουν μπιζού, και μάλιστα όχι (πάντα) με δόντια.

Σεμινάρια και εργαστήρια αγγειοπλαστικής ανοίγουν τον ορίζοντα των ενδιαφερόμενων για τα κεραμικά, που σκέφτονται «Πάτρικ Σουέιζι - Ντέμι Μουρ με τα νεγκλιζέ τους στον αγγειοπλαστικό τροχό», και το να είναι στραβοχυμένο ένα τσουκάλι δεν σημαίνει ότι είναι για πέταμα, κάθε άλλο (= είναι Τέχνη αφού). Τα χειροποίητα κεραμικά με χριστουγεννιάτικα θέματα/χρώματα είναι σε άνοδο. Όταν είναι σε κάθοδο, τα μαζεύουμε με το φαράσι.

Χαρτοκατασκευές επιπέδου ιαπωνικού χαρακίρι, στολίδια δένδρου και διακοσμητικά για το σπίτι, φτιάχνει άλλη φίλη-φίλης με Ιώβεια υπομονή και ήδη κάμποσα τικ (τα αποκτάς όταν ασχολείσαι τσίκι-τσίκι με μικρά χαρτάκια, θυμάμαι από την εποχή που άλλη φίλη έκανε συλλογή από χαρτάκια γκοφρετών. Εγώ απλά έτρωγα τις γκοφρέτες, εκείνη όμως είχε τις συλλογές, και τα τικ). Πραγματικά απορώ πώς φτιάχνει χαρτο-στολίδια της υπομονής, χαρτάκι-χαρτάκι, χωρίς να σπάσουν τα νεύρα της και να τα τσαλακώσει με μανία, που ΚΡΑΤΙΕΜΑΙ να μην τα τσουπώσω όταν κρέμονται, τάχαμου αθώα, δίπλα μου.

Φυσικά έχω φίλη που πλέκει κασκόλ, μάλιστα το φοράω αυτό που μου χάρισε. Αν έχετε αντίστοιχη φίλη, τρέξτε στο σαλόνι της πριν εξαντληθεί το κασκολο-στοκ. Το κακό είναι ότι καμία φίλη που πλέκει κασκόλ δεν σταματάει εκεί, από κάποια τρελή φιλοδοξία όλες προωθούνται στα πουλόβερ, κι από το ζιπούνι μέχρι το παλτό είναι ένα τσιγάρο δρόμος: φτιάχνουν ζακέτες, ζιλέ, όλα πλεκτά, δηλαδή επιρρεπή στο ξεχείλωμα (βλέπε: τσάντες), και τσιμπιτερά, και όχι βολικά, ακόμα κι όταν τα αγνοεί ο σκώρος, που τρώει τα κασμίρ όμως, τα μη-τσιμπιτερά. Επειδή η ζωή είναι σκληρή.

Πρόσφατα μια συγγενής (που δεν έφαγε το κερί), ζήτησε να της κρατάω «κομματάκια υφασμάτων κατάλληλα για κουρελούδες», επειδή φτιάχνει την τελευταία λέξη της μόδας – Κουρελούδες: Είναι αυτό που λέει η ίδια τελευταία λέξη, κουρέλια διαφόρων ειδικοτήτων ραμμένα παρέα ώστε να σχηματίζουν σκέπασμα, το οποίο θυμίζει Τουρκοκρατία, και επίσης εκτός που θυμίζει, ορίστε που μυρίζει από ντουλαπίλα, μέχρι και παστουρμαδίλα. Πώς με έκοψε για άτομο που κρατάει/εντοπίζει/αναγνωρίζει κομματάκια υφασμάτων κατάλληλα για κουρελούδες, ο θεός κι η ψυχή της. Πέρυσι η ίδια κυρία έφτιαχνε Πασούμια, απόJutti (ινδικά κεντητά πασούμια) μέχρι μοκασίνια – τουλάχιστον κινείται στο ίδιο θέμα, «Μαγική Ανατολή», και μποχίκος.

Στην προετοιμασία για το μπαζάρ του σχολείου μας, βρήκα επιτέλους απάντηση σε ένα από μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα που δεν με αφήνουν να κλείσω μάτι: πώς φτιάχνονται τα σκράντσις (scrunchies), τα λαστιχάκια μαλλιών «ντυμένα» με βελούδο, σατέν, πολυέστερ ή βαμβάκι. Παίρνεις ένα σωλήνα από ύφασμα που σου έδωσε μια μαμά που ράβει τέλεια, τον γυρνάς ανάποδα «φορώντας τον» σε έναν άλλο, λαστιχένιο σωλήνα ποτίσματος, και μετά βασικά τον δίνεις σε μια άλλη μαμά που ράβει συγκλονιστικά και το ράβει αυτή, για να μη ράψεις κανένα γόνατο, αν ασχοληθείς παραπάνω. Αυτό που κατάφερα δηλαδή ήτανε να βάζω και να βγάζω υφασμάτινους σωλήνες σε λαστιχένιους σωλήνες, που δεν το λες και τρελή χειροτεχνία, αλλά είναι ένα βήμα προς πλουτισμό. Τα σκράντσι(ς) είναι ΤΑ αξεσουάρ των Visco Girls, που τα απαιτούν χειροποίητα, οικολογικά, όχι-βιομηχανοποιημένα, με διαλέξεις περί της γνωστής φάλαινας που φυσικά και είναι κρίμα να τρώει τόση συσκευασία δώρου, αλλά και της Κίνας/Ινδίας, χώρες από τις οποίες κανένα Visco δεν αγγίζει σκράντσι(ς) μια και δεν είναι πολιτικά ορθά. Τα σκράντσις, λέμε, που τα είχε λάβαρο ο Ντανιέλ Κον-Μπετί (αφήστε το, ένας άσχετος, απορώ πώς τον θυμήθηκα).

Με λίγα λόγια, και (ίσως) λίγα λεφτά, μπορούμε να πάρουμε δώρα χειροποίητα, εκμεταλλευόμενοι το κύμα χειροτεχνίας και δημιουργικότητας που χτυπάει τη χώρα. Έτσι όχι μόνο κάνουμε οικονομία, είμαστε ΚΑΙ Visco, άρα σε έναν τομέα, τουλάχιστον, politically correct. Επιπλέον βοηθάμε ΟΛΕΣ τις φίλες μας (πλην τις ακαμάτρας) και κυρίως, βοηθάμε τη φάλαινα.