Shopping

Sugar Line Productions: Ένα παραμυθένιο μαγαζί στο Μετς

H Super Katerina φτιάχνει κοσμήματα με υλικό από τεχνικολόρ ταινίες του Δαλιανίδη, ζαχαρωτά, κοσμήματα της Πάστα Φλώρας, φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου και γοβάκια της Μπάρμπι σε ένα ατελιέ-νεραϊδόκοσμο

Το Sugar Line Productions είναι το παραμυθένιο κατάστημα της Κατερίνας Γεωργουδάκη ή Super Κατερίνας στο Μετς

Υπάρχει ένα κορίτσι που έχει όνομα κοριτσίστικου περιοδικού. Υπάρχει ένα κορίτσι που πιστεύει πως η Μπάρμπι και όλες οι Μπάρμπες έχουν ψυχή και πως μάλλον είναι οι καλύτερές της φίλες. Κάθε Χριστούγεννα τις στέλνει στην Ελβετία για σκι, σε ένα ξύλινο σαλέ-παιχνίδι-απομεινάρι του ’60, τους βάζει ζάχαρη σε κουκλο-πιατάκια για όταν πεινάσουν και πιστεύει ακράδαντα πως το βράδυ ξυπνάνε και την τρώνε. Υπάρχει ένα κορίτσι Πίτερ Παν, που κινείται πάνω σε ρόλερς, με γάμπες ίδιες κι απαράλλαχτες της Πάτυ από τη Μανίνα, που φοράει φουρό με βούλες και δεν θυμάται πόσο χρονών είναι. Θυμάται μόνον τα απαραίτητα: πως δεν πρόκειται ποτέ να κατέβει από τα πατίνια που έμαθε μεγάλη –αφού μικρή την τρόμαξαν πως δεν θα τα καταφέρει–, πως δεν πρόκειται ποτέ να γεράσει και να συντονιστεί με τον κόσμο των άλλων που πιστεύουν πως έχουν μεγαλώσει. Η Κατερίνα (Γεωργουδάκη) σπούδασε γραφιστική αλλά πέρασε τη μισή της ζωή να μαζεύει την παλιά ζωή που οι άλλοι πετούσαν στα σκουπίδια – έπιπλα, αφίσες του Μπρους Λι, ρούχα, αντικείμενα και βιβλία σε γλώσσες που δεν ξέρει να διαβάζει.

Κατερίνα Γεωργουδάκη και Ελένη Ψυχούλη στο Sugar Line Productions στο Μετς

Ο κόσμος προχωρά μπροστά κι εκείνη, σαν αόρατη Τίρκενμπελ, τρέχει ξοπίσω να μαζέψει τον κόσμο που πετιέται στα σκουπίδια, τον κόσμο των μικρών πραγμάτων, τις παλιές συσκευασίες του Ρολί, τις ανάπηρες Μπάρμπι, τα κομμένα κουμπιά, το σπασμένο κολιέ της μαμάς, τα φουσκωτά ξεθωριασμένα ελαφάκια των Χριστουγέννων, τα καμένα λαμπιόνια, τις λεπτομέρειες της ζωής που πετά το παλιό για να γίνει καινούργιο. Από αντίδραση στη μαμά της που της πετούσε τα πράγματα όταν ήταν μικρή, η Κατερίνα γέμισε ως το ταβάνι τα πολλά τετραγωνικά ενός υπογείου στο Μετς, ένα μουσείο μνήμης που σε καταπίνει σαν χρονοκάψουλα. Ούτε ένα χιλιοστό άδειο, με την παραμικρή κίνηση κινδυνεύεις να πληγώσεις αυτό το εύθραυστο σύμπαν από χιλιάδες ασήμαντες και τόσο σημαντικές πληροφορίες που σε βυθίζουν σαν μακροβούτι με κομμένη την ανάσα σε δεκάδες φωσφοριζέ παιδικές ηλικίες από το ’50 ως τα σήμερα.

Σ' αυτό το σύμπαν είναι πρόθυμη να σε ξεναγήσει αν της τηλεφωνήσεις. Εκεί, μέσα σ' αυτό το επιμελημένο χάος, τα κοσμήματά της κρέμονται πάνω στις Μπάρμπι –καθεμιά με το δικό της ολοκληρωμένο στιλ–, σε πορσελάνινα πιατάκια του γλυκού, σε φλιτζανάκια του καφέ, σε λέγκο, μπουκάλια από ξεχασμένα αναψυκτικά και καδραρισμένες Παναγίες, σε σπανιόλες φλαμένγκο χορεύτριες και πλαστικούς φοίνικες. Κάποτε, στη δεκαετία του ’90 η Κατερίνα βρήκε στον Λαμπρόπουλο –κάτι σαν το Μινιόν για τις νεότερες που δεν τον πρόλαβαν– ένα κιτ με πλαστικές αράχνες, λιβελούλες και λοιπά λεπιδόπτερα. Στο μυαλό της έγινε σεισμός, μια λαχτάρα να τα μεταμορφώσει σε κοσμήματα, που δεν είχε κάνει ποτέ στη ζωή της. Τότε, τα μαγαζιά με υλικά για κοσμήματα είχαν μόνο χάντρες, τελεία. Η Κατερίνα άρχισε να ψάχνει τις πετονιές, τα πλαστικά πλέγματα για κήπους, τα λουλούδια που στόλιζαν τα μαλλιά της Βουγιουκλάκη, το νήμα της πλαστικής καρέκλας και τα χερούλια για το αυτόματο πότισμα. Πρώτη της επιτυχία, οι τσάντες από πλέγμα και ψεύτικα λουλούδια που λάτρεψε ο γυναικείος Τύπος της δεκαετίας του ’90 και μεις μαζί. Μότο της δουλειάς της «Plastic is a girl's best friend», αντίδοτο στη δεκαετία της χλιδής, των Dolce & Gabanna και του «Γκούτσι φόρεμα που φοράς».

Μαζί με τη μετέπειτα κρίση και το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ήρθε η σειρά «Diamonds & Pearls-Luxury Collection»: ντεκουπάζ από φωτογραφίες περιοδικών, με πολύτιμα κοσμήματα μεγάλων οίκων που τα επεξεργάζεται στο φώτοσοπ σε μια τεχνική που στο τέλος τα καλύπτει με υγρό γυαλί, αυτά που γίνονται σήμερα ανάρπαστα στο Μουσείο Μπενάκη. Αν δεν την ξέρεις από τα λουλουδιαστά της κοσμήματα –σαν να φοράς την άνοιξη πάνω σου όλο τον χρόνο, σαν να μυρίζεις μαγιάτικο τριαντάφυλλο ό,τι άρωμα κι αν φοράς–, μπορεί να την ξέρεις από τα μοναδικά dj sets της, τα Σούπερ Τροπικάνα, αυτή ντυμένη από κάποια άλλη δεκαετία, από Ραφαέλα Καρρά να σε πετάει στην «Αγαπημένη Παναγιά» του Βοσκόπουλου, την οποία και τραγουδά καραόκε, για να την πιστέψεις καλύτερα.

Sugar Line Productions στο Μετς

Το κορίτσι-παράσταση μας κάλεσε στην κοπή της πίτας της, σχεδόν μέσα Απρίλη, γιατί μόνο αυτή μπορεί να το κάνει. Μας υποδέχτηκε με στολισμένο το χριστουγεννιάτικο δέντρο, δεκάδες πιατάκια με πλαστικές τούρτες σαν της Μίνι Μάους, τυροπιτάκια και τοστ μαζί με μια πίτα που είχε έξι φλουριά. Τη βλέπω να κάθεται κάτω από τρισεκατομμύρια κουτάκια με χάντρες που φτάνουν ως το ταβάνι, στην πολυθρόνα που από κάπου έχει ξετρυπώσει, αυθεντική της παραλίας και της δεκαετίας του ’70. Και όλα γίνονται μεμιάς Σούπερ Τροπικάνα, μυρίζει θάλασσα και τυροπιτάκι μαμάς, ο ήλιος μου τσούζει τα μάτια και φοράω σωσίβιο κουλούρα με αλογάκι – εκείνη τη στιγμή, πιο πολύ από όλες, μετάνιωσα που μεγάλωσα.