Η Χριστίνα Δημητρά ξέρει πόσο σου λείπει ο χαμένος αρκούδος σου

Οκτώ χρόνια πριν, βρέθηκα στην έκθεση των αποφοίτων της Σχολής Βακαλό. Σε τρεις ορόφους, χόρτασα φρέσκιες ιδέες για ένα κουτί με χάπια, είδα σε τι κονσέρβα θα κρύβεται η σαρδέλα του μέλλοντος, οδήγησα νοητά φουτουριστικά αυτοκίνητα, εξερεύνησα τα φανζίν της επόμενης μέρας, διάβασα πολλές ασκήσεις επί χάρτου για τον κόσμο όπως τον φαντάζεται σήμερα ο απόφοιτος μιας ιστορικής, σχεδιαστικής σχολής. Στο κενό που δημιουργούν οι εξώστες των ορόφων, μια αλλόκοτη παραφωνία: ένα δίχτυ γεμάτο υφασμάτινα ζωάκια αιωρείται, σαν ουρανοκατέβατο, σαν να έπεσε από ένα άλλο, Πίτερ-Πάνειο σύμπαν. Τα ζωάκια στριμώχνονται το ένα πάνω στο άλλο, σε όλη τη γκάμα της Pantone και σε αδιευκρίνιστες συνομοταξίες: γατοτίγρεις, λιονταροκούνελα, μονοκερόσκυλα, λεοπαρδαλοκάτσικα, αλογόφιδα, ελεφαντομάιμουδα. Έχουν όλα ένα μάτι γλαρό και τεράστιες βλεφαρίδες και κάτι χέρια μακριά και δυσανάλογα. Φαντάστηκα πως θα ζουν σε μια όαση με δέντρα ψηλά ως το Θεό, γι' αυτό έχουν χέρια μακρυνάρια, για να σκαρφαλώνουν ευκολότερα στις επουράνιες φωλιές τους.

Μέσα σε τόσο ντιζάιν, αυτό το μαλακό, παιδικό βασίλειο φάνταζε από άλλο πλανήτη, ίσως από τον πλανήτη μιας εξωγήινης φοιτήτριας που δεν το 'χε και πολύ στόχο με αυτή τη διπλωματική να αναρριχηθεί στα σχεδιαστικά, πρωτοκλασάτα γραφεία της εποχής. Και μάλλον δεν το είχε και πολύ όνειρο να μοντάρει συσκευασίες για χαρτομάντιλα και απορρυπαντικά. Όπως και να 'χει, ήθελε πολλά κότσια να πετάξεις ένα ολόκληρο παιδικό δωμάτιο λούτρινα στη μούρη του μελλοντικού σχεδιασμού και της art direction. Η Χριστίνα Δημητρά ήταν εκτός θέματος και γι' αυτό δεν την ξέχασα ποτέ. Την γνώρισα αργότερα, ακολουθώντας χιλιάδες δημιουργικά ταξίδια της στο ίνσταγκραμ, ένα καρφωμένο, μόνιμο χαμόγελο μέσα από ένα ποτάμι ξανθά μαλλιά. Πάντα παρέα με την πριγκίπισσα Αλίκη, την κομψή σκυλίτσα της. Δυο καλοπροαίρετες νεράιδες, που από μικρές πορεύονται μόνες, επιβιώνοντας σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος για ξωτικά.

Η πρακτική της στην Εθνική Λυρική Σκηνή και το ΙΣΝ την έκανε να πιστέψει ότι τελικά ακόμη και στο πιο σοβαρό μέρος μπορείς να δημιουργήσεις κάτι ανορθόδοξο, αιρετικό και διαφορετικό. Το μέιλ που έστειλε στις εκδόσεις Πατάκη, αναζητώντας δουλειά, ήταν περισσότερο ένα προσωπικό μήνυμα του τύπου «Μπορούμε να περάσουμε πολύ όμορφα μαζί». «Λάθος» θα τόνιζαν μετά βδελυγμίας οι μαρκετινίστικοι main stream κύκλοι, αλλά το Χριστινάκι την πήρε τη δουλειά. Τα παιδικά της βιβλία ταξιδεύουν και τον πιο ενήλικα μεγάλο, η τελευταία της επιτυχία, «Μαρία Κάλλας», κάνει αυτό τον καιρό πρωτοσέλιδο και σουξέ σε όλες τις βιτρίνες.

Τα ζωάκια της δεν τα ξέχασε ποτέ. Ζει και συμβιώνει μαζί τους και αυτά όλο και γεννοβολάνε νέες γενιές. Άλλοτε μικρά σαν φυλακτά άλλοτε τεράστια σαν θαλπωρή, μεταμορφώνονται σε ανακυκλωμένα μπλοκάκια, τετράδια, τσάντες, κονκάρδες, αυτοκόλλητα, όλο και κάπου τα βρίσκεις μπροστά σου να τα υιοθετήσεις, στο Bohemian Athenian, στο Kik, στο Illustra Days, στο Redy, στο Atelier des Curiosites, στα pop up stores στην Αγορά της Κυψέλης, σε φεστιβάλ, στα μπαζάρ της Frau.les στο Μπάγκειον στην Ομόνοια, τον ερχόμενο Φεβρουάριο.

Μαζί με τον ζωολογικό της κήπο, συνθήματα όπως «normalize kindness», «Every day is a no bra day», «Βα Φανκούλο», γίνονται χρηστικά αντικείμενα, να σου κλείνουν το μάτι τις μέρες που ξεχνιέσαι, να θυμάσαι το χαμόγελο, την καλή διάθεση, τη δωρεάν αγάπη, για όλα τα μικρά και τα μεγάλα. Πόσος -επαγγελματικός- χώρος, όμως, υπάρχει στον κόσμο των αριθμών, για ένα κορίτσι που δεν νιώθει να ανήκει σε ένα συγκεκριμένο σχήμα, που δεν θέλει να περνάει τη μέρα του στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου και που συνεννοείται καλύτερα με ένα ημίαιμο; Η παγκοσμιοποίηση, αν την χρησιμοποιήσεις σωστά, στα ψιλά της γράμματα έχει χώρο και τα παραμυθοκόριτσα. Έχει workshops (Αtlas) με παιδάκια του πλανήτη που έρχονται εκπαιδευτικό ταξίδι στην Ελλάδα και μετά, με την καθοδήγηση της Χριστίνας στήνουν ένα χειροποίητο φανζίν με την εμπειρία τους, μια εισαγωγή στις αυτοεκδόσεις, στο DIY, στο πείραμα χωρίς όρια. Έχει και urban sketch workshops (Βig Olive), ξένους επισκέπτες στην πόλη που καταπιάνονται μαζί της να την ζωγραφίσουν, ακόμη και αν δεν έχουν πιάσει ποτέ μολύβι στα χέρια τους. Τις άλλες ώρες έχει τον new age αργαλειό της, που υφαίνει χαλιά και τσάντες, με έμπνευση από πεθαμένες παραδοσιακές βελονιές σε pop technicolor μοτίβα.

Η Χριστίνα επιβιώνει ακροβατώντας. Ανάμεσα στο χθες και το αύριο. Ανάμεσα στην εσωτερική της χαρά και την περιρρέουσα θλίψη. Ανάμεσα στο χρηστικό και το αισθητικό. Ανάμεσα στον αυτοσαρκασμό του ενήλικα και την αθωότητα της παιδικότητας. Το όνομα του brand της τα εξηγεί όλα σε μια λέξη: studdedbetrayal, που είναι αναγραμματισμός του adult teddy bears. Ο κάθε ενήλικας-μεγάλος αναγκάστηκε να αφήσει πίσω του το αρκουδάκι του, τα μεταβατικά αντικείμενα που τον βοήθησαν να τη βγάλει καθαρή σαν ήταν μωρό, πριν τον υποχρεώσουν να περπατήσει μόνος και ξυπόλυτος στ' αγκάθια. Όμως η Χριστίνα ξέρει πως πάντα θα μας λείπει η αγκαλιά, η σιγουριά, η ασφάλεια του αγαπημένου μας αρκούδου και μας τα επιστρέφει. Να γιατί τα ζωάκια της έχουν τόοοσο μεγάλα χέρια: για να χωρέσουμε στην αγκαλιά τους. Να τυλιχτούμε πάνω τους σαν χταπόδια, να αποδεχτούμε ανενδοίαστα ότι ποτέ δεν πρόκειται να μεγαλώσουμε.

Δείτε περισσότερα για τη δουλειά της στο studdedbetrayal.com και στο Instagram @studdedbetrayal