Οδηγός για χριστουγεννιάτικα δώρα

Από τον Άγιο Βασίλη και τα παιδικά μας χρόνια, τα Χριστούγεννα θα είναι για πάντα η γιορτή των δώρων, πιο πολύ κι από τη γαλοπούλα, μη σου πω και απ’ το μελομακάρονο. Όλη αυτή η αναταραχή, η προσμονή της έκπληξης, τα χιλιάδες πολύχρωμα χαρτιά, οι στριμμένες κορδέλες σαν ουρές από παραμυθένια γουρουνάκια, τα έκπληκτα βλέμματα, τα επιφωνήματα, τα μάτσα μούτσα των ευχαριστιών. Μόνο που οι γιορτινές ανταλλαγές στο τέλος μου άφηναν την πίκρα του ανολοκλήρωτου, μιας υπόσχεσης που δεν κράτησε τον λόγο της. Τα δώρα ήταν πάντα καλύτερα πριν τα ανοίξεις, το περιτύλιγμα πιο ορεκτικό από το σετ λευκά βαμβακερά φανελάκια της θείας Κικίτσας, η χαρά της αναμονής μεγαλύτερη από το αποτέλεσμα. Ίσως γιατί το ιδανικό δώρο, όπως και το ιδανικό πάρτι, μπορεί τελικά να μην υπάρχει. Ωστόσο υπάρχει πάντα η καλή διάθεση, η χαρά της διαδικασίας, η ελπίδα –που πεθαίνει τελευταία– για το ιδανικό επόμενο δώρο και κάποιοι βασικοί κανόνες που μπορεί να σε οδηγήσουν στη σωστή επιλογή (και παραλαβή).

Από την παιδική μας ηλικία, όλες έχουμε κρατήσει στη μνήμη μας το περιφερόμενο πακετάκι με τα φρουί γλασέ, τα φοντάν ή το μπουκάλι βερμούτ, που σε κάθε ονομαστική εορτή περιπλανιόταν ως Επιτάφιος σε όλα τα σαλόνια της οικογένειας. Αυτό που η θεία Σούλα πήγε στον θείο Χαράλαμπο και εκείνος με τη σειρά του την επόμενη χρονιά στη θεία Μπουμπού, για να καταλήξει το φοντάν σε κεφαλογραβιέρα διάτρητη από μυστηριώδη μαμουνάκια μπροστά στα έκπληκτα μάτια της ξαδέλφης Καιτούλας που της έλαχε ο κλήρος να ανοίξει το περιβόητο πακέτο μετά από ατελείωτα πήγαιν’ έλα σε βεγγέρες πενταετίας. Σήμερα, μπορεί η συνήθεια των σοκολατακίων να έχει ελαφρώς εκλείψει, μαζί με τη συνήθεια του να δεχόμαστε τον πάσα ένα στις ονομαστικές μας εορτές, ξέρω όμως ότι ο φίλος μου ο Κώστας διατηρεί στην ντουλάπα του χολ του ειδικό section με «ξανα-δώρα». Ήτοι, εκεί αποθηκεύει κάθε βλακεία που του χαρίζουν για να την ξαναδωρίσει στο επόμενο πάρτι που θα τον καλέσουν. Και βέβαια, επειδή ο κύκλος του μέσου θνητού δεν συγκρίνεται με τη λίστα  βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος, ο Κώστας έχει υποπέσει σε αμάζευτες γκάφες που του έχουν στοιχίσει ένα όχι και τόσο χαριτωμένο παρατσούκλι. Το μήνυμα το πήρατε, πάμε παρακάτω.

Με την ίδια λογική ακόμη κι αν ξοδέψουμε μια περιουσία για το κινέζικο βάζο που ονειρευόμαστε στο δικό μας σαλόνι για τη φίλη μας τη Μαίρη η οποία ζει σε αποστειρωμένο περιβάλλον μοναστηριακού japaneese μίνιμαλ, τότε δεν θα φταίει εκείνη αν μας το φέρει στο κεφάλι.

Ένα δώρο δεν πρέπει να είναι ούτε πανάκριβο, ούτε φτηνιάρικο. Το πολύ ακριβό δώρο, όταν δεν απευθύνεται στον κύκλο των τριών πολύ δικών μας ανθρώπων, είναι χαρά μισή, μια που άμεσα δημιουργεί στον παραλήπτη –ο οποίος ενδεχομένως να μην ευκολύνεται– το άγχος και τον πανικό της ανταπόδοσης.

Σε περιπτώσεις που δεν σε «παίρνει» οικονομικά και διαλέγεις κάτι πολύ φτηνό, δεν είναι αμαρτία. Απλά πρέπει να επιστρατεύσεις όλη σου τη φαντασία –και τα πόδια– για να διαλέξεις κάτι πρωτότυπο και όχι το πρώτο αρκουδάκι από το καλάθι γνωστής αλυσίδας, που διαθέτει υποκαταστήματα σε κάθε γωνιά της πόλης.

Ακόμη κι αν μέσα από το πλουμιστό περιτύλιγμα σου προκύψει το τέρας με τα 18 κεφάλια, οφείλεις να συγκρατήσεις τη φρίκη σου και να ανταποδώσεις με ένα θερμό «ευχαριστώ». Βάλε κατά μέρος το γούστο του δωροθέτη και εστίασε στη σκέψη του, στην καλή του διάθεση, στο ότι σε σκέφτηκε.

Άμα έχεις σκοπό να κάνεις δώρο, βάλε κάτω την καλή σου διάθεση, τη φαντασία και όσα είπαμε πιο πάνω και βγες στον πηγαιμό για τα μαγαζιά. Ερωτήσεις τύπου «πες μου τι θες να σου πάρω για τη γιορτούλα σου, χρυσή μου» ή ακόμη χειρότερα «πες μου τι σου λείπει για να σου το πάρω», είναι απλά ανεπίτρεπτες. Πρώτον γιατί το δώρο είναι το κάτι επιπλέον, το αλάτι, η πολυτέλεια της ζωής, και είναι προσβολή να το προβάλλεις για να καλύψεις τις πρακτικές ανάγκες του παραλήπτη. Και δεύτερον γιατί μπορείς να φέρεις σε πολύ δύσκολη θέση την άλλη που, ναι, πολύ θα ήθελε ένα ζευγάρι μπότες Dior εδώ και τώρα.

Επίσης, οι κρίσεις του τύπου «σου πήρα κάτι πρακτικό για όλες τις ώρες» ή «σου πήρα κάτι φτηνό τώρα και επιφυλάσσομαι για το μέλλον», δεν έχουν θέση στον πλανήτη των δώρων. Δώσε το πακετάκι σου κι άσε τον παραλήπτη να κρίνει τι του πήρες. Απλά, φρόντισε στο πακέτο να περιέχεται η κάρτα αλλαγής.

Προσέχουμε για να έχουμε (έμπνευση). Πριν φτάσει η ώρα να πάρουμε το κατιτίς στον κολλητό μας, φροντίζουμε από τη γενικότερή μας σχέση να έχουμε ήδη τσεκάρει κάτι που να το ποθεί διακαώς, μέσα από άσχετες κουβέντες για να του κάνουμε την έκπληξη –και τη χάρη– να του το φέρουμε στο πιάτο.

Ποτέ δεν υποβάλλουμε στον καλό μας την ιδέα ακριβών δώρων. Είναι γυφτιά και δεν νομίζω να θέλεις να σε περάσει για πεινασμένη. Μια υπενθύμιση σε άσχετη στιγμή του πόσο εθισμένη είσαι στα κοσμήματα του Λαλαούνη αρκεί. Αν έχει –όντως– τον νου του για σένα, θα το σημειώσει στο πίσω μέρος του εγκεφάλου του.

H τιμή στον κόσμο των δώρων είναι λιγάκι θέμα ταμπού. Εδώ ισχύει το «η τιμή τιμή δεν έχει». Οπότε καλύτερα να αποφύγεις το συγκεκριμένο trendy γκάτζετ που φιγουράρει σε όλα τα editorials των περιοδικών, μαζί με την τιμούλα του. Πάρε κάτι πιο διακριτικό ή λιγότερο επώνυμο.

Το δώρο είναι εν πολλοίς το περιτύλιγμά του. Ακόμη και το ωραιότερο δώρο χάνει από τη μαγεία και τη γοητεία του σε μια μουντή, προχειροφτιαγμένη συσκευασία. Καμιά φορά η λεπτομέρεια σώζει τουλάχιστον τις εντυπώσεις, και η ζωή επίσης χρειάζεται και την υπερφίαλη, την παιδική πλευρά της. 

Όταν κάνουμε δώρα σε παιδιά, αποφεύγουμε να τους πηγαίνουμε ρούχα, σχολικά και είδη πρώτης ανάγκης – δεν θέλετε να ξέρετε τι σούρνουν οι μικροί μας φίλοι στους μεγάλους που δεν σέβονται τη διάθεσή τους για παιχνίδι. Στα παιδιά μόνο παιχνίδια, και αφού πρώτα εκμαιεύσουμε έμμεσα ποια ακριβώς τους αρέσουν. Που δεν είναι ποτέ τα χειροποίητα, οικολογικά, ξυλόγλυπτα αλογάκια τα οποία θυμίζουν μια ρετρό εποχή, αλλά ό,τι πιο πλαστικό διαφημίζει η τηλεόραση τις άγιες τούτες μέρες. Επίσης, στα παιδικά πάρτι που το παιδάκι κατακλύζεται από όλα τα Jumbo Bebe του λεκανοπεδίου μαζί, φροντίζουμε να βάλουμε ένα καρτελάκι με το όνομα και τις ευχές μας, και του χρόνου!

Επίσης, τα παιδιά της ζωής σου, τα δικά σου και των άλλων, θα χαρούν περισσότερο άμα αντί για το ογκοδέστερο πακέτο του Jumbo τους χαρίσεις τον χρόνο σου και τα κάνεις μια γύρα από το λούνα παρκ, τα πας σε μια θεατρική παράσταση, σε μια ταινία, στις γιορτές του Δήμου, στο κουκλοθέατρο, στους Αγιοβασίληδες στο Σύνταγμα, στο Μουσείο παιδιού στην Πλάκα. Δεν σου λέω ότι θα περάσεις αξέχαστα, αλλά αξέχαστο θα σου μείνει το βλέμμα και το γέλιο τους.