Urban Pottery: Βρήκαμε τα πιο χαρούμενα και αισιόδοξα κεραμικά της πόλης

Σε μια από εκείνες τις κομψές πολυκατοικίες στο Κολωνάκι βρίσκεται το στούντιο κεραμικής Urban Pottery. Καλόγουστο, φωτεινό και τακτοποιημένο μοιάζει με Σειρήνα που βρέθηκε ξαφνικά στην πόλη και ανυπομονεί να σε παρασύρει στο δικό της κόσμο –για καλό όμως σκοπό. Είναι μια κάψουλα μέσα στην οποία πλάθονται και ψήνονται καλοκαίρια, ήλιοι, αστακοί,σαρδέλες –και όχι μόνο. Κομψά και θηλυκά αντικείμενα βγαίνουν από το φούρνο ξυπνώντας συναισθήματα και στη συνέχεια γίνονται αναμνηστικά και φυλαχτά ικανά να σε προστατεύσουν από τις μπόρες του χειμώνα. Οι καμπύλες γραμμές του χειροποίητου παίζουν, κανακεύουν, αγκαλιάζονται μεταξύ τους και όμορφες όπως είναι μέσα στην κομψή ατέλειά τους σε διαβεβαιώνουν ότι όλα θα πάνε καλά, ενώ κάπου στο βάθος ακούγεται σαν soundtrack ο γνώριμος ήχος της θάλασσας και ένα άτακτο μελτέμι του Αυγούστου. 

Η Εύη Λουκά εμπνεύστρια του Urban Pottery, καλλιτέχνης και ενορχηστρωτής σε αυτό το μαγικό σύμπαν, είναι εκεί. Δουλεύει με τα χέρια της, πλάθει τον πηλό, ζωγραφίζει, ψήνει, αισθάνεται, θυμάται…τη βλέπεις. Την είδα. Ή μήπως όχι; Γιατί την ώρα που μιλάει με σταθερή φωνή και ξεκάθαρη ματιά γι’ αυτά που αγαπά, μπορεί και να μην είναι εκεί. Να έχει σταματήσει στην Costiera Amalfitana και να περιεργάζεται τα κεραμικά στο Vietri Sul Mare (διάσημο για τα κεραμικά του), να βολτάρει στη γαλλική Ριβιέρα, να φωτογραφίζει τα azulejos (παραδοσιακά πλακάκια) στη Λισαβόνα, να ψάχνει παντού την ομορφιά, να ανασαίνει θάλασσα…Ποιος ξέρει; 

Το σίγουρο πάντως είναι ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που διαθέτει σούπερ δυνάμεις καθώς αφήνει τα κεραμικά της να μιλήσουν για τις σκέψεις της. Γιατί αυτά τα κεραμικά και οι πορσελάνες έχουν ψυχή και έχουν να διηγηθούν πολλές ιστορίες καθώς φλερτάρουν με τη Μεσόγειο. Γεμάτες με αλάτι, φως, θαλασσινό νερό και σλόγκαν όπως “La dolce vita”, “Dolce far niente”, κ.ά. 

Και όπως αποδεικνύεται, αυτά τα καλοκαίρια, οι αναμνήσεις, η ανεμελιά, η χαμένη παιδικότητα και γενικότερα η χαρά που τόσο απλόχερα μοιράζεται μέσα από τις δημιουργίες της γίνονται  μια  οικουμενική γλώσσα. Ικανή να  συνδέσει ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη. Γιατί η χαρά είναι σπάνιο συναίσθημα και θέλεις να το ταξιδέψεις αλλά και να το διαφυλάξεις με προσοχή. Όπως ακριβώς και τις πορσελάνες της. 

Συνέντευξη με την καλλιτέχνη και δημιουργό του Urban Pottery Εύη Λουκά 

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την κεραμική και τι θα ήθελες να μάθουμε για εσένα;

Η κεραμική ήρθε σαν φυσική συνέχεια όσων αγαπώ - την ύλη, την απλότητα, τη διαδικασία. Δεν ήταν κάτι που σχεδίασα·απλώς μια στιγμή που έδεσαν όλα, όπως όταν ο ήλιος συναντά τη θάλασσα και γίνεται φως πάνω σε επιφάνεια. Είχα δοκιμάσει διάφορες μορφές τέχνης, αλλά καμία δεν είχε αυτή τη γείωση, την αίσθηση του να δημιουργείς κάτι με ρυθμό, με υπομονή, με τα χέρια.Έτσι γεννήθηκε το Urban Pottery·από μια ανάγκη για ουσία και αισθητική καθαρότητα. Από την επιθυμία να δίνω μορφή σε κάτι που είναι ταυτόχρονα καθημερινό και λίγο μαγικό.

Πώς ανακάλυψες την αγάπη σου για την  κεραμική  και πώς αποφάσισες να την ακολουθήσεις; 

Δεν την ανακάλυψα ακριβώς· με βρήκε εκείνη, σε μια περίοδο που είχα ανάγκη να ξαναβρώ ρυθμό και συγκέντρωση. Κάποια στιγμή μπήκα σε ένα στούντιο κεραμικής σχεδόν από περιέργεια και ένιωσα αμέσως αυτή την ακινησία του χρόνου, τη σιωπή που χρειάζεται για να δημιουργηθεί κάτι από το τίποτα. Ήταν μια εμπειρία σχεδόν σωματική - γείωση, παρουσία, ανάσα.Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Δεν υπήρξε απόφαση να «ακολουθήσω» την κεραμική, υπήρξε μόνο μια αίσθηση επιστροφής. Και όσο περισσότερο δούλευα με τον πηλό, τόσο καταλάβαινα ότι αυτός ο διάλογος μεταξύ ύλης και χεριού ήταν κάτι που δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ.

Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο αντικείμενο που έφτιαξες; 

Το πρώτο αντικείμενο που έφτιαξα ήταν ένα presse-papier σε σχήμα φύλλου. Ένα μικρό κομμάτι πηλού που κράτησε το πρώτο μου αποτύπωμα, απλό αλλά με μια απροσδόκητη τρυφερότητα. Δεν είχε πίσω του κάποιο σχέδιο ή στόχο· απλώς ένιωσα εκείνη τη στιγμή τη χαρά του να δημιουργείς κάτι που μένει.Ήταν το πρώτο σημάδι ότι ήθελα να συνεχίσω, χωρίς να ξέρω καν προς τα πού. Ένα φύλλο που δεν το πήρε ο αέρας — κάπως έτσι ξεκίνησε όλο αυτό.

Ποια διαδικασία ακολουθείς όταν φτιάχνεις ένα καινούργιο αντικείμενο;

Συνήθως ξεκινώ με ένα σκίτσο· μια αρχική ιδέα για τη φόρμα, το σχήμα ή την αίσθηση που θέλω να έχει το αντικείμενο. Αλλά πολύ συχνά καταλήγω αλλού — το ίδιο το υλικό αλλάζει τη διαδρομή. Ο πηλός έχει τη δική του θέληση, κι αν τον αφήσεις να σε οδηγήσει, σε πηγαίνει σε μέρη που δεν είχες φανταστεί.   Αυτό είναι και το πιο γοητευτικό κομμάτι για μένα· η στιγμή που η πρόθεση χαλαρώνει και η ύλη αρχίζει να μιλάει μόνη της.

Πώς  προσεγγίζεις τον πηλό;  Τι αισθήματα σου δημιουργεί και  πώς είναι να φτιάχνεις κάτι από το μηδέν; 

Η αίσθηση είναι πάντα η ίδια όπως στην αρχή — σαν να κρατάς στα χέρια σου κάτι αρχέγονο και ζωντανό, που περιμένει να του δώσεις φως. Υπάρχει κάτι σχεδόν θεϊκό στο να πλάθεις από χώμα και νερό, να συνδυάζεις τα τέσσερα στοιχεία — γη, νερό, αέρα και φωτιά — και να δημιουργείς κάτι στερεό, ζωντανό, χρηστικό.  Με συγκινεί αυτή η ισορροπία ανάμεσα στο πρωτόγονο και στο ευαίσθητο. Ο πηλός κουβαλάει μέσα του μια μνήμη χιλιάδων ετών· είναι ο ίδιος διάλογος ανθρώπου και φύσης, απλώς κάθε φορά ειπωμένος αλλιώς.

Αν ο πηλός ήταν άνθρωπος τι χαρακτηριστικά θα είχε; Ή εσύ θα του έδινες;

Αν ο πηλός ήταν άνθρωπος, θα είχε ένταση. Θα κουβαλούσε τη σιωπή και το θόρυβο, τη θλίψη και την έξαρση, την ανάγκη να υπάρξει. Δεν θα ήταν ποτέ ήρεμος — θα έσπαγε και θα ξαναγεννιόταν.Έχω μάθει ότι δεν χρειάζεσαι γαλήνη για να δημιουργήσεις· χρειάζεσαι αλήθεια. Ο πηλός είναι εκεί για να τη δεχτεί, να τη μεταφράσει σε μορφή. Από το ίδιο χώμα γεννιούνται  όλα - φως, συναίσθημα, μια διάθεση να φτιάξεις κάτι που να κάνει την ημέρα λίγο πιο όμορφη.

Κάνεις λάθη στη διαδικασία; Και αν ναι, πώς τα αντιμετωπίζεις; 

Φυσικά και κάνω λάθη. Κάποιες φορές κάτι ραγίζει, στραβώνει ή λιώνει μέσα στο καμίνι — εκεί όπου νομίζεις πως έχεις τον έλεγχο και ξαφνικά θυμάσαι ότι δεν τον έχεις. Για έναν άνθρωπο σαν εμένα, που πάντα ήθελα τα πράγματα να υπακούν σε μια λογική, αυτό ήταν μάθημα. Ο πηλός με έμαθε να αφήνω χώρο στο απρόβλεπτο — να βλέπω την ομορφιά ακόμη κι εκεί που κάτι δεν πήγε όπως το περίμενα. Το καμίνι έχει τη δική του βούληση· μεταμορφώνει, καταστρέφει ή σώζει χωρίς προειδοποίηση. Κι όμως, μέσα από αυτή την αβεβαιότητα γεννιούνται μερικά από τα πιο αληθινά έργα μου. Εκεί που κάτι “πήγε στραβά”, συνήθως αποκαλύπτεται μια ομορφιά που δεν είχα προγραμματίσει.

Υπάρχει κάποιο project που ανέλαβες και θεώρησες πρόκληση; 

Τα περισσότερα projects που έχω αναλάβει ήταν πρόκληση — όχι γιατί ήταν τεχνικά απαιτητικά, αλλά γιατί έκρυβαν μέσα τους επανάληψη. Κι εγώ λειτουργώ αντίθετα· αφήνομαι στη ροή, αφήνω το κομμάτι να οδηγήσει το χέρι. Τα projects ζητούν πειθαρχία, επανάληψη, ένα είδος συμμετρίας που δεν μου είναι πάντα φυσικό. Κι όμως, κάθε φορά κάτι με ξαναδιδάσκει. Η επανακάλυψη μέσα από την επανάληψη είναι ίσως ο πιο παράδοξος τρόπος να εξελίσσεσαι. Κάθε project γίνεται ένας καθρέφτης που μου θυμίζει ότι η μάθηση δεν τελειώνει — αλλάζει μορφή, όπως και ο πηλός.

Έχεις κάποια υλικά ή τεχνικές που αγαπάς να δουλεύεις; 

Αν έπρεπε να διαλέξω ένα υλικό για πάντα, θα ήταν η πορσελάνη με χρυσό. Είναι ένας συνδυασμός καθαρότητας και πολυτέλειας, από αυτούς που σε κάνουν να κρατάς την ανάσα σου όταν δουλεύεις. Είναι το πιο όμορφο και το πιο απαιτητικό υλικό που έχω αγγίξει — απίστευτα λεπτό, σχεδόν ευάλωτο, αλλά όταν σταθεί σωστά, λάμπει με τρόπο που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο. Δεν δουλεύω με τροχό, δεν με ενδιέφερε ποτέ η συμμετρία του. Προτιμώ τη γλώσσα του hand-built, τα ίχνη των χεριών που μένουν επάνω στο κομμάτι. Αυτή την περίοδο πειραματίζομαι με earthenware και underglazes· ζωγραφίζω επάνω στα κεραμικά, σαν να συνεχίζω μια ιστορία πάνω στη φόρμα. Είναι ένας διάλογος ανάμεσα στη ζωγραφική και στον πηλό — κι εκεί βρίσκω κάτι νέο κάθε φορά.

Από πού εμπνέεσαι; Είναι φανερό ότι δημιουργείς έναν κόσμο χαράς, γεμάτο από Μεσογειακά καλοκαιρινά στιγμιότυπα. 

Η έμπνευσή μου έρχεται από τη Μεσόγειο· όχι μόνο ως τόπο, αλλά ως αίσθηση. Το φως, το αλάτι, οι σκιές των αντικειμένων πάνω σε ένα λευκό τραπεζομάντηλο, οι ήχοι του καλοκαιριού που δεν τελειώνει ποτέ. Μου αρέσει να δημιουργώ πράγματα που θυμίζουν εκείνες τις μέρες χωρίς πρόγραμμα, όπου ο χρόνος κυλάει αργά και η ομορφιά είναι αυτονόητη, σχεδόν ανεπιτήδευτη. Δεν με ενδιαφέρει τόσο η τελειότητα, όσο η ενέργεια που έχει κάτι όταν είναι φτιαγμένο με χαρά. Κάθε κομμάτι είναι σαν μικρό καλοκαίρι — μια στιγμή που θέλεις να κρατήσεις.

Τι ρόλο παίζει για εσένα η μνήμη;

Η μνήμη για μένα είναι το πιο ζωντανό υλικό απ’ όλα. Δεν φαίνεται, αλλά είναι εκεί — μέσα στα χρώματα, στα σχήματα, στα κομμάτια που θυμίζουν κάτι χωρίς να το αντιγράφουν. Κάθε αντικείμενο που φτιάχνω κουβαλάει μικρές εικόνες· ένα τραπέζι καλοκαιριού, τη θάλασσα το απόγευμα, ένα ποτήρι λεμονάδας σε σκιά. Η κεραμική είναι τρόπος να κρατώ αυτές τις στιγμές πριν χαθούν. Δεν είναι νοσταλγία· είναι τρόπος να τιμάς το παρελθόν χωρίς να κολλάς σε αυτό. Η μνήμη δίνει ρίζες, αλλά τα χέρια πρέπει να κοιτούν μπροστά.

Τι σημαίνει για εσένα ομορφιά; 

Η ομορφιά είναι παντού· αρκεί να σταθείς λίγο και να τη δεις. Beauty is in the eye of the beholder — και για μένα, αρχίζει και τελειώνει πάντα στη φύση. Εκεί υπάρχει η πιο ακριβής ισορροπία· στα χρώματα, στις ατέλειες, στο φως που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ το ίδιο. Αν και ζω μέσα στην πόλη, χρειάζομαι τη θάλασσα για να θυμάμαι ποια είμαι. Εκεί νιώθω πως όλα ξαναμπαίνουν στη θέση τους· η σκέψη, ο ρυθμός, η ανάσα. Ίσως η ομορφιά να είναι τελικά αυτό — η στιγμή που όλα ησυχάζουν.

Χρώματα σχέδια και φόρμες

Ι) Ποια χρώματα αγαπάς και ποια δεν θα χρησιμοποιούσες ποτέ; 

Λατρεύω το μπλε σε όλες του τις αποχρώσεις· έχει κάτι καθαρό, ήρεμο, αληθινό. Και το ροζ — γιατί μου θυμίζει την παιδικότητά μου, τη χαρά χωρίς φίλτρα. Παρόλα αυτά, δεν αποκλείω κανένα χρώμα· ακόμη κι εκείνα που δεν προτιμώ συχνά λειτουργούν υπέροχα όταν συναντηθούν με τα σωστά. Η αρμονία, όπως και στη ζωή, σπάνια είναι προφανής.

ΙΙ) Τα σχέδιά σου αποπνέουν μια γενναιόδωρη παιδικότητα. Ήταν πάντα έτσι; 

Πιστεύω πως όλοι έχουμε μέσα μας το παιδί που περιμένει να βγει. Δεν φεύγει ποτέ· απλώς χρειάζεται χώρο. Όταν δημιουργώ, παίζω — με τα σχήματα, τα χρώματα, τις αναλογίες. Είναι ένα παιχνίδι συγκέντρωσης και ελευθερίας μαζί, εκεί όπου η φαντασία συναντά την πειθαρχία και κάτι νέο γεννιέται κάθε φορά.

ΙΙΙ) Οι φόρμες σου είναι κομψές και θηλυκές. Πες μου δυο λόγια για αυτή σου την προτίμηση 

Μου αρέσει η θηλυκότητα στις φόρμες — οι καμπύλες, η ροή, η ήπια κίνηση. Η θηλυκότητα για μένα δεν είναι διακοσμητική· είναι στάση, ένας τρόπος να συνδυάζεις δύναμη και ευαισθησία, ισορροπία και χάρη.

Γιατί αγαπάς τόσο τα πιάτα και τις πιατέλες; 

Τα πιάτα είναι σαν μικροί καμβάδες· έχουν επιφάνεια, αφήγηση, κύκλο. Κάθε φορά που δουλεύω ένα, νιώθω πως συνεχίζω μια σιωπηλή συνομιλία με εικόνες που κουβαλώ μέσα μου — απλώς τώρα τις φτιάχνω εγώ. Μου αρέσει που είναι χρηστικά· που κάτι φτιαγμένο με φαντασία και ευαισθησία μπορεί να χρησιμοποιηθεί, να γίνει μέρος μιας στιγμής, ενός τραπεζιού, μιας μέρας. Ίσως αυτό με συγκινεί περισσότερο απ’ όλα — ότι η ομορφιά μπορεί να είναι και πρακτική.

Κάθε πότε κυκλοφορεί μια καινούργια συλλογή; 

Κάθε release φέρνει πάντα κάτι καινούργιο· ακόμη κι όταν επαναλαμβάνω ένα αντικείμενο, ποτέ δεν είναι ίδιο. Ούτε στη φόρμα, ούτε στη ζωγραφική. Αυτό είναι το όμορφο στην κεραμική — δεν υπάρχει απόλυτη επανάληψη, μόνο εξέλιξη. Συνήθως κάνω ένα release περίπου κάθε μήνα. Είναι ο ρυθμός που με κρατά δημιουργική, χωρίς να χάνεται η χαρά της διαδικασίας. Κάθε φορά είναι μια μικρή νέα αρχή.

Πόσο έχει αλλάξει το στυλ σου από τότε που ξεκίνησες; 

Δεν έχει αλλάξει πολύ. Ίσως έχει γίνει πιο καθαρό, πιο ώριμο τεχνικά, αλλά εσωτερικά είναι το ίδιο. Η βάση, η πρόθεση, η χαρά της δημιουργίας παραμένουν. Απλώς όσο προχωράς, μαθαίνεις καλύτερα το υλικό, τον χρόνο, τα όριά σου — και αυτό κάνει τη διαφορά να φαίνεται μεγαλύτερη απ’ όσο είναι.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, καλλιτέχνες, που τους είχες ή έχεις  σαν πρότυπα  και ίσως έχουν επηρεάσει τη δουλειά σου;  Ποιοί  είναι  και τι θαυμάζεις σε αυτούς; 

Ναι, φυσικά. Κυρίως σύγχρονους  καλλιτέχνες. Με τα social media η έμπνευση είναι πιο κοντά από ποτέ· βλέπεις πώς ζουν, πώς δουλεύουν, πώς εξελίσσονται μέσα στον χρόνο. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση κοινότητας, ότι οι δημιουργοί επικοινωνούν χωρίς σύνορα. Από όσους θαύμασα στην αρχή, θυμάμαι τη Suite One Studio· με τα  ροζ και χρυσά πιάτα της είχαν κάτι που με σταμάτησε. Μου άρεσε ο τρόπος που μπορούσαν να είναι απλά και τολμηρά ταυτόχρονα, να έχουν ταυτότητα χωρίς να φωνάζουν. Αυτό θαυμάζω σε κάθε δημιουργό - όταν η δουλειά του έχει χαρακτήρα πριν καν μάθεις το όνομα του.

Κάθε συλλογή σου  μοιάζει αυτόνομη και  ταυτόχρονα όχι. Φαντάζει σαν παζλ που θέλει ν’αφηγηθεί μια ιστορία. Εσύ τι βλέπεις;

Αυτό ακριβώς βλέπω κι εγώ. Κάθε συλλογή έχει τη δική της ταυτότητα, αλλά καμία δεν είναι πραγματικά αποκομμένη από την προηγούμενη. Το ένα αντικείμενο οδηγεί στο επόμενο — σαν να συνεχίζεται μια σκέψη, μια αφήγηση που απλώς αλλάζει χρώμα ή διάθεση.Δεν σχεδιάζω τις συλλογές μου με αυστηρό πλάνο· προκύπτουν οργανικά, όπως προκύπτουν οι εποχές. Κάθε νέα σειρά κουβαλά μέσα της κάτι από την προηγούμενη, κι αυτό το νήμα συνέχειας είναι που με ενδιαφέρει περισσότερο.

Τι σημαίνει για εσένα χειροποίητο;

Το χειροποίητο για μένα σημαίνει ενέργεια. Είναι η παρουσία του ανθρώπου μέσα στο αντικείμενο — η ατέλεια, η ανάσα, το αποτύπωμα. Δεν είναι απλώς κάτι φτιαγμένο στο χέρι· είναι κάτι που φέρει τη διάθεση της στιγμής, τον ρυθμό της ανάσας εκείνου που το έπλασε.  Κάθε φορά που ένα αντικείμενο περνά από τα χέρια κάποιου άλλου, αυτή η ενέργεια συνεχίζει να κυκλοφορεί — αλλάζει κάτοχο, όχι ψυχή.

Αν έκανες δώρο τα κεραμικά σου σε κάποιον διάσημο, που θαυμάζεις, ποιος θα ήταν αυτός και τι θα του πρόσφερες; 

Θα τα χάριζα στον Leonard Cohen. Υπάρχει κάτι στη σιωπή του που πάντα με συγκινούσε — ο τρόπος που έκανε το φως να χωράει μέσα στο σκοτάδι. Θα του έδινα ένα σετ από τα χρωματιστά yunomi cups*, για να κρατά μέσα τους τις μικρές ιεροτελεστίες. Νομίζω θα του άρεσαν, έχουν χρώμα, ρυθμό και λίγη από την χαρά που χρειαζόμαστε όλοι.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σου χώρες στον κόσμο τις οποίες  σ’αρέσει  να επισκέπτεσαι;  Ή να επιστρέφεις  σε αυτές;  

Η Μεσόγειος, φυσικά. Είναι ο τόπος που με εμπνέει περισσότερο· οι χώρες γύρω της μοιάζουν διαφορετικές, αλλά μοιράζονται το ίδιο φως, την ίδια αίσθηση οικειότητας. Από την Ιταλία και τη Γαλλία μέχρι τα ελληνικά νησιά, νιώθω πάντα σαν στο σπίτι μου. Η Μεσόγειος έχει έναν ρυθμό που μου ταιριάζει — απλότητα, ζεστασιά, χρώμα, εκείνο το φως που σε κάνει να θέλεις να δημιουργείς.

Εκτός από την κεραμική τι άλλο αγαπάς και του αφιερώνεις χρόνο; 

Εκτός από την κεραμική, αγαπώ την τεχνολογία — με γοητεύει πώς μπορεί να συνδέει, να οργανώνει, να ανοίγει δρόμους. Και φυσικά τα ταξίδια· είναι ο τρόπος μου να αλλάζω οπτική, να γεμίζω εικόνες και ιδέες. Λατρεύω τη θάλασσα και τις ήρεμες βόλτες με το σκυλί μου, είναι οι στιγμές που ισορροπώ. Μου θυμίζουν πως η απλότητα έχει πάντα τη μεγαλύτερη αξία.

Καβούρια, αστακοί, σαρδέλες και λεμόνια. Από ποια μέρη του κόσμου δέχεσαι παραγγελίες και πού έχουν ταξιδέψει τα κεραμικά σου;

Τα κεραμικά μου ταξιδεύουν παντού· κυρίως στην Αμερική, τη Μεγάλη Βρετανία και την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά και λίγο πιο μακριά — μέχρι την Ασία και το Άμπου Ντάμπι. Είναι όμορφο να βλέπεις τη Μεσόγειο να βρίσκει θέση σε σπίτια τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Οι περισσότεροι αγαπούν τη μεσογειακή μου πλευρά — τα λεμόνια, τα ψάρια, και φυσικά τις σαρδέλες μου. Έχουν κάτι χαρούμενο, λίγο ανέμελο, που θυμίζει καλοκαίρι ακόμη κι όταν έξω χιονίζει.

Τι σπίτια φαντάζεσαι ότι φιλοξενούν τις δημιουργίες  σου; 

Δεν τα φαντάζομαι μόνο· κάποια από αυτά τα έχω δει. Χάρη στην τεχνολογία, είναι πλέον εύκολο να παρακολουθήσεις πού καταλήγουν τα κομμάτια σου — σε σπίτια που μοιάζουν εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά έχουν κάτι κοινό: αγάπη για το χειροποίητο και τη ζεστασιά του.

Κάθε φορά που βλέπω μια φωτογραφία τους σε καινούργιο χώρο, νιώθω πως συνεχίζουν τη δική τους ζωή. Είναι σαν να ταξιδεύουν και να κουβαλούν μαζί τους ένα μικρό κομμάτι Μεσογείου.

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον του Urban Pottery;

Δεν ξέρω ακριβώς πού θέλω να φτάσει το Urban Pottery — ξέρω μόνο πως θέλω να παραμείνει φωτεινό, να μυρίζει καλοκαίρι και να χωρά σε κάθε σπίτι σαν ανάμνηση από ταξίδι. Δεν υπάρχει κάποιο “εκεί”. Θέλω απλώς να εξελίσσεται μαζί μου, να αλλάζει ρυθμό όταν αλλάζω κι εγώ. Η δημιουργία είναι ζωντανός οργανισμός· δεν μπαίνει σε σχέδιο. Θέλω το Urban Pottery να παραμείνει προσωπικό, ελεύθερο και φωτεινό — να κουβαλά τη χαρά του χειροποίητου, όπως η θάλασσα κουβαλά το φως της.

Που μπορεί να βρει κάποιος το Urban Pottery; 

Το Urban Pottery ζει εκεί όπου ξεκίνησε, στο στούντιό μου, αλλά και διαδικτυακά.

Όποιος θέλει να το ανακαλύψει, μπορεί να επισκεφθεί το urbanpotterystudio.com ή το Instagram, εκεί όπου μοιράζομαι νέες συλλογές, στιγμές από τη διαδικασία και λίγη από τη ζωή πίσω από τα κομμάτια.

*Yunomi cups: Πρόκειται για φλιτζάνια που προέρχονται από την ιαπωνική παράδοση του τσαγιού. Δεν έχουν χερούλι, γιατί φτιάχτηκαν για να κρατιούνται με τα δύο χέρια, ώστε να νιώθεις τη θερμότητα και την υφή του πηλού ή της πορσελάνης.