Γυναίκα περπατάει με τακούνια σε πλατεία — © Unsplash/ Carmine Furletti

Opinion

Υπάρχουν κατάλληλα παπούτσια για την Αθήνα;

Το τι φοράω παραέξω σε παπούτσια είναι ένα μικρό προσωπικό δράμα, το οποίο στην πραγματικότητα αφορά πολύ κόσμο

Τα κακοφτιαγμένα πεζοδρόμια και δρόμοι της Αθήνας και τα απαραίτητα για την επιβίωση παπούτσια.

Η χώρα αυτή έχει ένα σωρό αξιόλογες ιδιαιτερότητες που δεν αξιοποιούνται δημιουργικά από το ανθρώπινο δυναμικό της. Θα μπορούσε να βρίσκεται παραγωγικά στην πρωτοπορία, σε διάφορους τομείς. Κάποτε, ας πούμε, κατασκευάζονταν στην Ελλάδα ωραία παπούτσια. Υπάρχει και η σχετική παροιμία, παπούτσι από τον τόπο σου. Θυμάμαι ακόμα κάποιες ελληνικές φίρμες, έχω και vintage δείγματα, τόσο καλά ώστε μπορώ να τα φοράω μετά από πολλά χρόνια. Σε ασφαλές βέβαια περιβάλλον, από το ένα δωμάτιο του σπιτιού στο άλλο, για παραέξω δεν είναι πια.

Το τι φοράω παραέξω σε παπούτσια είναι ένα μικρό προσωπικό δράμα, το οποίο στην πραγματικότητα αφορά πολύ κόσμο. Αλλά δεν μιλάμε. Σιωπηλά ζούμε το δράμα μας οι κάπως, άχαρες να το πω; Ας το πω: άστοχες στο περπάτημα. Όχι πως αλλού πατάμε κι αλλού βρισκόμαστε, αλλά περίπου. Και πώς αλλιώς να περπατάς όταν μεγάλωσες χωρίς την κατάλληλη εκπαίδευση εξ απαλών ονύχων; Γιατί μετά που σκλήρυναν τα νύχια ήταν αργά.

Τα μικρά κοριτσάκια συνηθίζουν να δοκιμάζουν κρυφά στην κρεβατοκάμαρα τα παπούτσια της μαμάς τους. Έτσι από μικρά εκπαιδεύονται στα δύσκολα, όχι όλα όμως. Υπάρχουν κοριτσάκια φρόνιμα, ή κρεβατοκάμαρες κλειδωμένες, και το αποτέλεσμα είναι να βγαίνουν στον στίβο των τακουνιών χωρίς κατάλληλη εκπαίδευση.

Θα μου πείτε, υπάρχουν πια τόσα ωραία αθλητικά, αλλά θα ρωτήσω κι εγώ πόσο τα έχετε δοκιμάσει στα πεζοδρόμια της Αθήνας; Αθλητικά για στίβο, αρβύλες για το βουνό, σόλες για κανονικό οδόστρωμα, ναι, όλ’ αυτά υπάρχουν. Αλλά δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αθηναϊκής ασφάλτου. Κανένας κατασκευαστής παπουτσιών δεν περπάτησε στα λοφάκια της Πατησίων, αυτά που υψώνονται λίγο πριν κάνεις το σωτήριο βήμα στο πεζοδρόμιο, επειδή οι κατασκευαστές οδοστρωμάτων είχαν πλέον βαρεθεί να ισιώνουν, ή τους περίσσευε πίσσα και δεν ήξεραν τι να την κάνουν, ποιος ξέρει, δεν είχαν και πούπουλα· και κανένας δεν έχει σκεφτεί πώς πρέπει να είναι τα παπούτσια για να μη σκοντάφτεις ένα βήμα πριν τη σωτηρία σου, αλλά και πριν ανάψει το πράσινο για αυτοκίνητα. Κανένας δεν έζησε το πέρασμα από τα φανάρια των πεζών που ανάβουν για λίγα μετρημένα πολύτιμα δευτερόλεπτα και πρέπει να περάσεις αποφεύγοντας τις λακκούβες και τα σπασμένα πλακάκια. Κανείς δεν χρειάστηκε να ισορροπήσει νύχτα ανάμεσα σε υψομετρικές διαφορές κλεμμένων καλυμμάτων φρεατίων και κανονικού πεζοδρομίου. Κανείς δεν περπάτησε ποτέ σε μέρη ψαγμένα ισορροπώντας σε ανώμαλους κυβόλιθους. Γενικά κανείς ευφάνταστος και δημιουργικός άνθρωπος δεν κυκλοφορεί στην Αθήνα, αλλιώς θα είχε σκεφτεί κάτι, θα το είχε κατασκευάσει, θα το είχε λανσάρει και θα είχε σώσει ζωές, θα είχε προκαλέσει διεθνές ενδιαφέρον, θα είχε βγάλει λεφτά, και θα μας είχε κάνει, επιπλέον, να είμαστε περήφανοι για την πόλη μας που εμπνέει, αντί να κυκλοφορούμε κατηφείς, τρέμοντας να σηκώσουμε το βλέμμα λίγο ψηλότερα.

Προσωπικά, σκέφτομαι μια σόλα με κάτι σαν ενσωματωμένα ροδάκια που θα μπορούν να ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με τις ανωμαλίες που συναντούν, κάτι σαν τις ερπύστριες των τανκς δηλαδή, αλλά μην πάει στο κακό ο νους σας. Θα είναι για ειρηνικούς σκοπούς το όλο κόνσεπτ. Θα μπορούσαν να μπουν μάλιστα όλ’ αυτά και σε κοθόρνους, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, όποιος θέλει βασικά. Για να μη σκοντάφτουμε θα πρέπει η μύτη μπροστά να είναι ανασηκωμένη, όπως ήδη έχουν σκεφτεί μερικοί σχεδιαστές αθλητικών - να είναι καλά οι άνθρωποι. Αλλά δεν αρκεί. Ανασηκωμένες μύτες πρέπει να συνδυαστούν με σόλες προσαρμοζόμενες σε κάθε ανωμαλία του εδάφους, κυρίως σε σπασμένες πλάκες και υψομετρικές διαφορές. Το όλο σε αερόσολα, ροδάκια και ερπύστριες. Αέρινο, σαν υδαρές αλλά στεγνό, δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Κι εμείς αερικά από πάνω, με το βλέμμα περήφανο στο ύψος των ματιών, κι όχι των πλακών.

Πιστεύω ότι θα γίνει πλούσιος ο επιχειρηματίας που θα αποφασίσει να βάλει μπρος μαζική παραγωγή τέτοιων ειδικών παπουτσιών, με τίτλο κάτι σαν flyingAthens. Σε λίγα χρόνια το brand θα είναι πασίγνωστο. Παπούτσια που περπατούν στα πεζοδρόμια της Αθήνας θα μπορούν να πηγαίνουν παντού, να διασχίζουν βουνά και λαγκάδια και τον πέτρινο ποταμό των μύθων, να σκαρφαλώνουν κάθετα και να απογειώνονται οριζόντια, να κάνουν το δεύτερο βήμα της ανθρωπότητας στη Σελήνη, το σωστό, το σταθερό, και στον Άρη να μην αφήσουν χιλιοστό απάτητο.

Μην το προχωρήσω περισσότερο. Καταλαβαίνετε ότι κάτι τέτοιο θα μας κάνει παγκοσμίως γνωστούς και αγαπητούς, θα αποκτήσουμε ένα προϊόν αναγνωρίσιμο και εξαγώγιμο, θα μας αναγνωρίσουν σαν χώρα φουτουριστικών εφαρμογών. Θα αφήσουμε ήσυχους τους δημάρχους να κάνουν ό,τι θέλουν με τις ατελείωτες εργολαβίες τους για πλάκες κι άλλες πλάκες πεζοδρομίων, να παίζουν εσαεί με τους τρομερούς τους κυβόλιθους. Θα παρατήσουμε και τη γραφίδα και θα πάρουμε επιτέλους τους δρόμους.