Το νερό που μου έφτιαξε τη μέρα

Χθες ήρθα στη δουλειά αναψοκοκκινισμένη και μπαϊλντισμένη. Ήδη ο δείκτης πιάνει κόκκινο στο θερμόμετρο και εγώ ακόμη δεν έχω κάνει την πρώτη βουτιά. Μπαίνω στο γραφείο και διψάω περισσότερο και από τον απότιστο βασιλικό στο μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας.

Και ενώ ανοίγω τον υπολογιστή με τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει ελπίδα, η Πανεπιστημίου ποτέ δεν θα γίνει δροσερό ποταμάκι και εγώ θα πάω από αφυδάτωση πριν το βασιλικό, ένα χαριτωμένο μπουκάλι δίπλα στο πληκτρολόγιο μου κλείνει το μάτι. Παγωμένο, με τιρκουάζ δροσερά γράμματα, που αναφωνούν «Mastiqua», με καλεί να δοκιμάσω το περιεχόμενό του ως άλλη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Τι να είναι αυτό;

Ανοίγω το καπάκι και πίνω την πρώτη γουλιά…Τι γεύση είναι αυτή; Τι άρωμα; Και κυρίως τι καταπληκτική και θεόσταλτη δροσιά μου έστειλαν οι ουρανοί; Πίνω το υπόλοιπο χωρίς τύψεις, με τη δικαιολογία ότι εγώ το βρήκα, άρα δικό μου είναι. Τελεία και παύλα.

Η ευεξία με διαπερνά, η γεύση με ξεπερνά, η Πανεπιστημίου γίνεται μπλε θάλασσα, πεύκα ξεφυτρώνουν στη Χαριλάου Τρικούπη και το γραφείο είναι ερημική παραλία σε νησί του Αιγαίου…Είμαι στον παράδεισο, μέχρι που στην ιδιωτική μου παραλία ορμά οργισμένη συνάδελφος: «Ρε συ τι κάνεις; Μου ήπιες το Mastiqua;»

Την κοιτάω και κάνω τη χαζή…Μα ήταν πάνω στο γραφείο μου/ με περίμενε/ νόμιζα ότι το είχες αφήσει για εμένα/ Ε τέλος πάντων το ήπια, τι να κάνουμε τώρα;

Δεν την πείθω και σήμερα δεν μου μιλάει, αλλά χαλάλι. Ρώτησα και έμαθα: το μήλο της έριδος είναι ανθρακούχο νερό με μαστίχα, είναι χωνευτικό, είναι μυρωδάτο, είναι ό,τι πρέπει για να ξεδιψάσεις χωρίς τύψεις (γιατί δεν περιέχει καθόλου ζάχαρη) είναι και πολύ τσαχπίνικο. Και από σήμερα είναι και στη δική μου τσάντα. Α! Και στο τελευταίο συρτάρι του γραφείου κρύβω 2-3 μπουκαλάκια για ώρα ανάγκης (αυτή η πληροφορία είναι για εσένα οργισμένη συνάδελφε, που σου ήπια το Mastiqua, χωρίς να σε ρωτήσω…).

*Θα το βρεις στα καλύτερα εστιατόρια, bars και ξενοδοχεία καθώς και σε επιλεγμένα supermarkets.