Debbie Harry: «Face It», η Blondie τα έχει ζήσει όλα

Ήταν μια γυναίκα 31 ετών, γεμάτη εμπειρίες, όταν η Debbie Harry έσκασε σαν… ατομική έκρηξη στην κορυφή της ξανθιάς μπάντας και γίνει η σούπερ σταρ των Blondie. Η γεννημένη το 1945 στο Μαϊάμι Deborah μέσα σε 31 χρόνια κατάφερε να στριμώξει εμπειρίες που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα ζήσουμε ποτέ.

Ως παιδί επέζησε από ένα κώμα που της προκάλεσε μια πνευμονία. Ως νεαρή γυναίκα στη Νέα Υόρκη εργάστηκε στο BBC, έκανε παρέα με τον Andy Warhol κι άλλες μούρες του Μεγάλου Μήλου, γλίτωσε από μια σχέση κακοποίησης, έγινε η οδηγός των New York Dolls, ξεκίνησε τη δική της γυναικεία μπάντα, σχημάτισε τους Blondie και είναι σίγουρη ότι από καθαρή τύχη ξέφυγε από τα χέρια του κατά συρροήν δολοφόνου Ted Bundy. «Είμαι σίγουρη ότι δεν έχω καταγράψει όλες τις εμπειρίες της ζωής μου», γράφει η Debbie Harry στη νέα αυτοβιογραφία της που θα κυκλοφορήσει με τον τίτλο «Face It».

Η κυκλοφορία του νέου βιβλίου αυτόν τον μήνα έφερε την Debbie Harry στο Λονδίνο και στο κεντρικό ξενοδοχείο της βρετανικής πρωτεύουσας Savoy. Εκεί η Emine Saner του βρετανικού Guardian συνάντησε το μικροκαμωμένο, αιθέριο εξωτικό με τα μπλιτσαρισμένα μαλλιά και τα μαύρα γυαλιά ηλίου για μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης.

Η πρώτη ανάμνηση της Harry από το Savoy είναι όταν κάποτε έμειναν στο ξενοδοχείο με τον Chris Stein, τον άνθρωπο με τον οποίο σχημάτισαν τους Blondie και σύντροφο της ζωής της. «Ο πρίγκιπας Κάρολος θα παρευρισκόταν σε ένα πάρτι εκείνο το βράδυ και η ασφάλεια είχε τρελαθεί με τη συλλογή των σπαθιών του Chris. Έφτασαν στο σημείο να μας ανακρίνουν», θυμάται η Debbie Harry.  

Η Harry, 74 ετών σήμερα, βίωσε αρκετές τραυματικές εμπειρίες. «Έχω την τάση να προχωρώ μπροστά στη ζωή μου. Λάθη; Άπειρα. Πολλές φορές σκέφτομαι: 'Θεέ μου, πόσο βλάκας ήσουν. Πώς μπόρεσες να κάνεις κάτι τέτοιο;'. Αλλά σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι ήμουν τυχερή».

Η frontwoman των Blondie παραδέχεται ότι το μεγαλύτερος λάθος της ζωής της ήταν τα χρήματα. «Τότε δεν έδινα καμία προσοχή στη δουλειά ως χρήμα, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να γράφω μουσική, να δίνω συναυλίες».

Στις αρχές της δεκαετίας του '80 κι ενώ οι Blondie βρίσκονται στο απόγειο της καριέρας τους με έξι νούμερα 1 στα βρετανικά charts και περιοδείες σε όλο τον κόσμο, χάνουν τα πάντα. Η τσιμπίδα της Εφορίας των Ηνωμένων Πολιτειών ανακαλύπτει τους μη καταβαλλόμενους φόρους τους και η Debbie Harry και ο Chris Stein χάνουν ακόμα και το σπίτι τους στη Νέα Υόρκη. «Η Εφορία κατάσχεσε τα ρούχα μου», γράφει η Harry στην αυτοβιογραφία της. Ενός κακού μύρια έπονται ο Stein καταλήγει στο νοσοκομείο με μία αυτοάνοση νόσο και η Harry περνάει αρκετά χρόνια της ζωής της φροντίζοντάς τον και πληρώνοντας λογαριασμούς για ιατρικές εξετάσεις και νοσήλια. Ήταν η αρχή του τέλους για τους Blondie.

Εκείνη την περίοδο η ηρωίνη είναι η «σύντροφος» του ζεύγους των Blondie. «Εγώ ήμουν αυτή που του έφερνα τα ναρκωτικά στο νοσοκομείο. Πιστεύω ότι οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό γνώριζαν ότι ήμασταν υπό την επήρεια ουσιών όλη την ώρα, αλλά έκαναν τα στραβά μάτια. Μόνο η ηρωίνη απάλυνε τον σωματικό και ψυχικό πόνο του Chris».

Για τη Harry δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανε ηρωίνη. Η ίδια φαίνεται να μην είχε ποτέ πρόβλημα εθισμού. Πώς περιγράφει τη σχέση της με τη λευκή ουσία; «Δεν μετανιώνω που το έκανα, μετανιώνω τον χρόνο που αφιέρωσα σε αυτήν. Σε ξεζουμίζει, σου τρώει όλο τον χρόνο. Αλλά θα έλεγα ότι εκείνη την εποχή ήταν το αναγκαίο κακό. Ήταν μια δύσκολη εποχή κατάθλιψης και η ηρωίνη φαινόταν να εξυπηρετεί τον σκοπό της, αλλά στη συνέχεια έγινε πρόβλημα».

Για την απεξάρτησή της η Debbie Harry αναφέρει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι την έζησε όπως κάθε άνθρωπος εξαρτημένος σε ουσίες. «Μπαίνεις σε πρόγραμμα, κάνεις τη θεραπεία και δεν είναι καθόλου εύκολο».

Η Harry υιοθετήθηκε όταν ήταν μωρό και μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη του Νιου Τζέρσεϊ. Στην αυτοβιογραφία της αναφέρεται με συγκινητικό τρόπο για το αίσθημα εγκατάλειψης που την ακολουθεί σε όλη της τη ζωή. «Θα έλεγα ότι κάπου βαθιά στο υποσυνείδητό μου παίζεται ξανά και ξανά η σκηνή της στιγμής που οι γονείς μου με αφήνουν κάπου και εξαφανίζονται για πάντα».  

Μετά την αποφοίτηση από το κολέγιο η ζωή στη Νέα Υόρκη αποδείχθηκε δύσκολος αντίπαλος για την επιβίωση. Δούλεψε περιστασιακά ως σερβιτόρα, είχε πολλές αποτυχημένες ακροάσεις, έπαιζε σε μπάντες χωρίς μέλλον και αποφάσισε να επιστρέψει στο Νιου Τζέρσεϊ. Εκεί ξεκίνησε μια σχέση με έναν άνδρα υπέρμετρα κτητικό. Ένα βράδυ εισέβαλε στο διαμέρισμά της γιατί πίστευε ότι τον απατούσε και με την απειλή όπλου επιχείρησε να τη βιάσει. «Ήταν μια τρέλα. Ήμουν τυχερή και μόνο που κατάφερα να γλιτώσω και να απομακρυνθώ από αυτόν. Ευτυχώς, τότε γνώρισα τον Chris και αυτόν ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί. Ήμασταν εραστές, φίλοι και γνωρίσαμε την επιτυχία. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;»  

Ο βιασμός

Στις αρχές του '70 ο Stein και η Harry επέστρεφαν σπίτι τους μετά από μια συναυλία. Ένας άνδρας τούς ακολούθησε και με την απειλή μαχαιριού μπήκε στο σπίτι. Έψαχνε για ναρκωτικά και εξοπλισμό. Έδεσε πρώτα τον Stein σε μια καρέκλα και μετά τη Harry. Αφού μάζεψε όλο τον εξοπλισμό που ήθελε να κλέψει - κιθάρες, μια φωτογραφική μηχανή κ.ά. - βίασε τη Harry στο κρεβάτι. Στο βιβλίο της γράφει: «Δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα τεράστιο φόβο. Οι κλεμμένες κιθάρες με πείραξαν περισσότερο από τον βιασμό. Εννοείται πως είχα θυμώσει, ένιωσα θύμα. Δεν άσκησε πάνω μου σωματική βία. Η βία που μου ασκήθηκε ήταν ψυχική και συναισθηματική. Δεν ήταν μια χαρούμενη στιγμή της ζωής μου και μπορώ να καταλάβω τι νιώθουν όλες οι γυναίκες που πέφτουν θύματα κακοποίησης, παρενόχλησης, ξυλοδαρμών. Σε στιγματίζει για μια ζωή». Και συνεχίζει: «Εγώ όμως είχα τον Chris και αυτό με βοήθησε να το ξεπεράσω... εύκολα».

Η τόσο αποστασιοποιημένη στάση της Harry απέναντι στον βιασμό της έχει επικριθεί. Για αυτό και λέει: «Μου πέρασε από το μυαλό να μην αναφερθώ καθόλου σε αυτό το περιστατικό στο βιβλίο μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά ο βιασμός μου δεν είχε κάποιες μακροπρόθεσμες επιπτώσεις πάνω μου. Απλά είπα: 'Είμαι ζωντανή, δεν έπαθα κάτι κακό, κάνω αυτό που θέλω, έχω έναν υπέροχο σύντροφο και αυτό ήταν'. Ίσως υποβαθμίζοντας τη σημασία της πράξης να προστάτευσα τον εαυτό μου».  

Αισθάνεται η Debbie Harry θύμα αντικειμενοποίησης των γυναικών; «Όλοι έχουμε θέματα αυτοεκτίμησης. Το να είσαι περφόρμερ εξ ορισμού σημαίνει ότι τραβάς τα βλέμματα του κόσμου. Είναι κάτι δεδομένο στη showbiz. Είναι αλήθεια ότι τα πρώτα χρόνια με τους Blondie τα έκανα όλα: τραγουδούσα, έγραφα στίχους, έδινα live, αλλά οι περισσότεροι κριτικοί παρέβλεπαν αυτή τη συνεισφορά μου και στέκονταν στο σεξαπίλ της εμφάνισής μου. Αλλά πώς να το κάνουμε το σεξ πουλάει και δεν είμαι καμία χαζή που δεν το ξέρει. Αλλά πάντα το πουλούσα με τους δικούς μου όρους και όχι με τους όρους κάποιου στελέχους».

Πώς αισθάνεται η Debbie Harry που μεγαλώνει; «Χάλια», λέει στη δημοσιογράφο του Guardian που τη ρωτά ποτέ ήταν πιο ευτυχισμένη στη ζωή της και η Blondie απαντά: «Είμαι αρκετά ευτυχισμένη τώρα».