Στα 63 της, έκανε τις πρώτες της γυμνές σκηνές στον κινηματογράφο
Emma Thomson: Η πρωταγωνίστρια της ταινίας «Καλή τύχη, Λίο Γκράντε» μιλά για το γυναικείο σώμα.
Η Νάνσι είναι μια συντηρητική γυναίκα που έχει γνωρίσει σεξουαλικά μόνο έναν άνδρα στη ζωή της και δεν έχει έρθει ποτέ σε οργασμό. Έχει ζήσει μια βαρετή, τακτοποιημένη ζωή, όπου πάντα προτεραιότητα είχαν οι άλλοι και οι ανάγκες τους. Στα 55 της, χήρα και με δύο ενήλικα παιδιά, αποφασίζει να απελευθερωθεί από τη συστολή της και να ανακαλύψει ποιες χαρές θα μπορούσε να βιώσει, αν σταματούσε να ικανοποιεί τις επιθυμίες των άλλων αλλά νοιαζόταν για τις δικές της. Έτσι προσλαμβάνει έναν επαγγελματία σεξεργάτη, τον Λίο Γκράντε, για να τη μυήσει στον κόσμο της ηδονής. Αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας «Καλή τύχη, Λίο Γκράντε», μια «θεατρική» κωμωδία που εκτυλίσσεται κυρίως σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και, μεταξύ άλλων, διακηρύττει: Χωρίς σεξουαλική ελευθερία η ζωή είναι μισή.
Η πρωταγωνίστρια Έμμα Τόμσον τόλμησε να κάνει τις πρώτες της γυμνές σκηνές στον κινηματογράφο, και η εμπειρία την έκανε να συνειδητοποιήσει πολλά. Στην τελευταία σκηνή της ταινίας, μπροστά σε έναν ολόσωμο καθρέφτη αντικρίζει με καθαρή ματιά το (στην πραγματικότητα) 63 ετών γυμνό της σώμα, το παρελθόν, ίσως και το μέλλον. Και χαμογελά. Είναι ένα χαμόγελο αυτοσεβασμού που κατακτήθηκε με κόπο. «Ψάχνει ένα σώμα με το οποίο να έχει τελικά σχέση» αναλύει τη σκηνή. «Και το βιώνει σαν το σπίτι της, σαν το μέρος όπου μπορεί να νιώσει ευχαρίστηση, για πρώτη φορά».
«Νομίζω πως μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της ζωής μας - της ζωής των γυναικών- είναι ο χρόνος, η προσπάθεια, η ενέργεια, το πάθος που έχουμε ξοδέψει, για να μην μπορούμε να αποδεχτούμε τα ίδια μας τα σώματα» λέει η ηθοποιός. Και με αφοπλιστική ειλικρίνεια διατυπώνει μια μεγάλη αλήθεια: «Δεν μου άρεσε ποτέ το σώμα μου. Ποτέ. Και δεν θα μου αρέσει στο μέλλον. Αυτές οι απόψεις είναι βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μου. Οι γυναίκες έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου σε όλη τους τη ζωή να μισούν το σώμα τους».
Για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ρόλου, η Τόμσον μελέτησε πίνακες ζωγραφικής που απεικόνιζαν γυμνές γυναίκες. Παρατήρησε πως όλες έδειχναν ήρεμες αλλά και αμήχανες. Οι πρόβες με τον συμπρωταγωνιστή της Ντάριλ ΜακΚόρμαν και τη σκηνοθέτρια Σόφι Χάιντ κράτησαν καιρό. Μια μέρα η Χάιντ πήρε παράμερα το δίδυμο και τους ζήτησε να βγάλουν τα ρούχα τους. «Καθίσαμε γυμνοί μαζί και αρχίσαμε να μιλάμε για σώματα, να λέμε τι δεν μας αρέσει. Επειδή εμένα δε μου αρέσει το σώμα μου, η κουβέντα μού ήταν δύσκολη, και σκεφτόμουν “ναι, καλά”. Όμως στην πραγματικότητα, επειδή εμπιστευόμουν τον Ντάριλ, ήξερα ότι δεν θα είναι επικριτικός - ούτε καν από μέσα του, γιατί δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Το ίδιο και η Σοφ» λέει η μεγάλη κυρία του σινεμά. Σε 18 μέρες ξεκίνησαν τα γυρίσματα.
Η ταινία εντάσσεται στο πλαίσιο ενός ακμάζοντος είδους σε σινεμά και τηλεόραση, που επικεντρώνεται σε γυναίκες, αλλά και άνδρες μιας κάποιας ηλικίας. Οι σειρές «Grace and Frankie» με την Τζέιν Φόντα και τη Λίλι Τόμλιν και «The Kominsky Method» με τους Μάικλ Ντάγκλας και Άλαν Άρκιν είναι τρανά παραδείγματα. Η κινηματογραφική και τηλεοπτική βιομηχανία προσφέρει ορατότητα σε μια ηλικιακή ομάδα αόρατη μέχρι πριν λίγα χρόνια. Και οι υποθέσεις μοιάζουν, και είναι, από τη ζωή βγαλμένες. Τα «χρυσά χρόνια» δεν είναι ένας παρηγορητικός ευφημισμός. Όταν τελειώνουν οι γάμοι και οι ανατροφές παιδιών, μια δεύτερη ζωή, κοινωνική και σεξουαλική, απελευθερωμένη και απελευθερωτική, διαφαίνεται ως λαμπρή προοπτική μέλλοντος.
Η διαχρονική αξίας της Τζέιν Όστιν
